Ik voeg me bij jullie!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi dames!

Vorig jaar was ik hier regelmatig te vinden toen ik in verwachting was van onze dochter. Ze wordt volgende maand 1 jaar.
Ik voelde me weer zwanger, en vanochtend een test gedaan: zwanger!! Het was echt een bevestiging van wat ik stiekem al wist.

Zit echt met dubbele gevoelens. Dit kindje is erg gewenst en mijn vriend en ik wilden altijd al twee kindjes, met niet teveel tijd ertussen. Maar nu het echt zover is, breekt het zweet me uit. Vanalles schiet door m'n hoofd: "kunnen we het wel betalen", "wat zal de omgeving zeggen dat ik nu alweer zwanger ben", "is het niet veel te druk twee kindjes zo snel op elkaar?"  en "zal het deze keer wel goed gaan?"
M'n dochter is namelijk te vroeg geboren, en mijn bevalling is niet vlekkeloos gegaan. Ik weet dat ik met een minder ontspannen gevoel deze zwangerschap in zal gaan.

We hebben het geluk erg vruchtbaar te zijn, en hadden niet erop gerekend dat het nu alweer zover zou zijn.

Ik hoop dat meerdere vrouwen zich hierin herkennen, want voel me best wel schuldig over mijn gevoelens. Voor mijn idee moet ik helemaal in de wolken zijn, maar dat ben ik nu (nog niet).

Ik hoop dat ik niemand tegen het zere been schop, dit kindje is welkom in ons gezinnentje!

Groetjes Stef
 
Hallo Stef,

Wat eerlijk van je, dat je dit schrijft.
Ik herken heel goed wat je schrijft. Ik heb een zoontje van 81/2 maand en ik ben nu 7 weken en 2 dagen zwanger.
Het was ook niet gepland en we hebben zelfs alles veilig gedaan. Maar het heeft toch zo moeten zijn. Dit kleintje wil echt leven, dus dat maakt het wel echt speciaal.
Maar jeetje, wat moest ik in het begin slikken zeg!!!!!
Weg laten halen zou ik nooit doen, maar ik heb stiekem toch heeeel eventjes getwijfeld. En ik voelde me ook zo schuldig ten opzichte van mijn zoontje..
Wij hebben een super lief en makkelijk ventje, dus dat is wel een kleine positieve bijkomstigheid. Kan natuurlijk altijd nog veranderen, hihih
Ik nergeerde het zwanger zijn  de eerste weken eigenlijk een beetje. Ook ik heb een keizersnee gehad, dus ik moest ook op controle bij de gyn. Ik kreeg mijn eerste echo toen ik 5 weken was, dus er was niet zo veel te zien en toen deed het me lang niet zo veel als bij mijn zoontje. Maar ik heb afgelopen vrijdag de 2de echo gehad en toen zag je een mooi rijstekorreltje met een kloppend hartje. En echt waar, het was de mooiste korrel die ik ooit had gezien!!!!! Ik ben weer helemaal verliefd en echt heel blij met dit wondertje!!
En voel me nu een beetje schuldig, dat ik me zo heb gevoeld. Maar wat eigenlijk best wel begrijpelijk is.
Mijn omgeving reageerde eigenlijk super leuk!!
Meid, ik snap dat dit kleintje van jullie, echt welkom is, maar je mag best even zuchten hoor. het is niet niks!!
Maar geniet er vooral van! Het is weer zo voorbij.

Liefs Suus
 
Hoi,

Hoewel het bij ons wel gepland was, werd ik ook helemaal overvallen door diezelfde soort gevoelens, hoor!

Ik heb een zoontje van 22 maanden en toen hij 1 jaar was begon het al aardig te kriebelen, en met 15 maanden (wel iets later dus dan bij jou) dachten we, we proberen het eens voorzichtig en dan zien we wel wat er gebeurd... Maar toen was het meteen raak (ook erg vruchtbaar blijkbaar) en toen stond het zweet me ook dik op het voorhoofd. Waar was ik aan begonnen!? Mijn oudste liep en stond nog niet, ik was nog niet eens zo lang met een nieuwe baan bezig en ik was nog niet eens zo lang genezen van ernstig ziek zijn in het 1e jaar naar mijn bevalling... Paniek alom dus , maar ik vond het zo stom, want ik had er toch heel simpel ook zelf voor gekozen om die condooms de deur uit te doen!? Maar het suffe is, ik had gewoon in ronde 4 of 5 pas zwanger willen worden en was er dus niet zo blij mee dat het bij ons zo snel ging. (pfff, ook lekker ondankbaar, al die mensen die niet zwanger kunnen worden... zit ik te miepen)

Deze 2e zwangerschap is loodzwaar, echt enorm veel kwaaltjes en zit al eigenlijk de gehele tijd in de ziektewet. En dan is een dreumes erbij heftig... Maar het is natuurlijk de vraag of dit anders geweest zou zijn als ik had gewacht? Waarschijnlijk niet. En dan van die behulpzame mensen "Had je niet beter kunnen wachten? Hoe ga je dat straks doen? Was dit nu zo slim? "...

Maar hoewel ik nog regelmatig flink pieker over hoe ik/we het gaan redden met 2 kids, qua geld, planning, verzorging e.d. Zegt een deel van mij ook: duizenden vrouwen krijgen een 2e en zij redden het ook prima. En ik denk dat er met ieder leeftijdsverschil voor- en nadelen zijn. Mijn zoontje moet ik nog veel tillen omdat hij nog niet zelf kan traplopen, niet heel lang kan lopen, nog niet zelf in bedje kan komen etc, (erg zwaar met grote buik), maar daar staat tegenover dat hij iedere dag nog minstens 2 uur slaapt en ik ook lekker kan rusten.

Medisch gezien voor je lichaam adviseren ze in ieder geval 9 maanden te ontzwangeren voor je opnieuw zwanger wordt en dat heb je netjes gedaan, toch?

En ach, je hebt vast toch ook zulke zorgen gehad toen je zwanger werd van je 1e? En ook dat is toch goed gekomen, ha ha!

Groetjes, Karin
33 wkn van 2e
 

Hoi Suno en Karin,

Wat ben ik blij met jullie reacties! Ben gelukkig dus niet de enige. Karin, wat vervelend te horen dat je zo ziek bent geweest! Ik hoop dat het nu weer beter met je gaat?
Bij ons is het wel redelijk gepland. Het is meer een soort 'per ongeluk-expres' niet zorgvuldig met anticonceptie omgaan, en het was dus weer net als de vorige keer in een keer raak. Ik snap dus helemaal je gevoelens dat je pas in ronde 4 of 5 een positieve test in je handen had willen houden. Het had mij ook niet veel uitgemaakt als het een half jaar later was gebeurt. En dan voel ik me idd schuldig tegenover al die vrouwen in de MMM!
Vervelend ook dat deze zwangerschap je zwaar valt. Waar heb je last van? Ik belande met de vorige zwangerschap ook in de ziektewet vanaf 17 weken, hoop dat dat me nu bespaard blijft!
Onze dochter loopt en staat ook nog niet. Als de tweede beeb komt is ze rond de 19 maanden, dus hoop (ga er wel vanuit) dat ze dan wel loopt.

En Suno, wat ontzettend bijzonder dat je zwanger bent geraakt op die manier! Die kleine wil er inderdaad echt zijn en laat zich niet tegenhouden! Daar heb je dan nog een kluif aan .
Ik begrijp goed wat je zegt dat je de zwangerschap in het begin hebt genegeerd. Ik denk dat ik dat ook misschien wel ga hebben. Maar dat wil ik absoluut niet, omdat dit hoogstwaarschijnlijk mijn laatste zwangerschap is. Mijn vorige zwangerschap vond ik al verschrikkelijk (hormonen!), dus nu wil ik er bewust van genieten.
Wanneer heb je het aan je omgeving verteld?

Groetjes Stef









 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan