ik voel me tekort geschoten naar zoon

A

ANONYMOUS_USERNAME

hoi lot genoten
afgelopen woensdag heb ik een mk gehad maar het was al langer bekend dat het kindje niet meer leefde
ik ben hier helemaal stuk van geweest en nog wel. Ik heb veel gehuild. Toen heb ik me bij elkaar geraapt voor mijn zoon, tot ik weer een teleurstelling kreeg, mijn eigen moeder die me gewoon laat vallen als een baksteen. Dus weer tranen
Ik voel me door alle ellende tekort schieten  naar mijn zoon, dat manneke verdiend ook aandacht en een blije moeder. ik heb het idee of ik alleen maar verdrietig ben en hij me alleen maar huilend ziet. Ik probeer wel blij te doen maar ben het niet
Wie herkent dit?
 
Heel herkenbaar! Het is een vervelend gevoel, dat snap ik helemaal. Ik liep al "te kort te schieten" om dat ik zo moe en misselijk was door de zwangerschap. Nu ben ik al twee weken aan het kloten omdat ik verdrietig/moe/misselijk/slap/aan het lekken ben/buikkramp*  heb. Manlief holt zich de benen uit het lijf om zoonlief van bijna 4 en zoonlief van bijna anderhalf te verzorgen naast zijn baan en hij doet verder ook bijna het hele huishouden. Ik hang maar een beetje op de bank, doe een dutje in bed en kook misschien een keer eten. That's it. Ik voel me ook geen leuke moeder en vind het moeilijk om te zien dat mijn jongens nu heel sterk naar hun vader trekken. Trekt wel weer bij, maar ja, dat duurt dan weer even..

Succes er mee in ieder geval. en het komt goed. Op zich kan het helemaal geen kwaad als kinderen zien dat hun ouders ook verdriet of pijn kunnen hebben.

* In willekeurige combinaties en allemaal even naar!
 
Heeeey lieve meiden,
Wat vervelend dat jullie je zo rot voelen naar jullie kinderen... Misschien zou ik me ook zo voelen, maar vologens mij moeten jullie wat liever zijn voor jullie zelf! Jullie hebben verdriet en dat mag gewoon, sterker nog, je moet verdriet hebben om het verlies een plekje te geven.
Ik zou zeggen, laat je lekker verwennen en gun jezelf de tijd en de ruimte. En jullie kids kunnen vast wel een stootje hebben. Leuke mama's zijn leuk, maar alleen als ze zich ECHT goed voelen. Kinderen voelen dat haarfijn aan, toneelspelen lukt toch niet! Kinderen hebben er veel meer aan als je echt bent en eerlijk bent over je gevoel. Waarom zeg je niet gewoon dat je verdrietig bent, misschien kunnen de kinders jullie helpen het verdriet wat te verzachten....
Jullie zijn geweldig, maar nu moeten jullie vooral even aan jullie zelf  denken(en volgens mij is dat het mooiste dat je een kind mee kunt geven, dat het de moeite waard is om aandacht aan jezelf te besteden).  
Liefs en heel veel succes,
Karin  
 
Hallo,

Misschien heb je helemaal niks aan mijn reactie, maar wil toch even reageren. Ik heb 2 weken geleden een miskraam gehad en ben net van het bloedverlies af. Ik was 8 weken en 4 dagen zwanger. Ik heb een dochter van 17 maanden en ik put eigenlijk heel veel kracht uit haar. Ik ben verdrietig dat het zo gelopen is, maar ik richt me helemaal op mijn dochtertje. Ze is zo vrolijk en dan kan ik eigenlijk niet verdrietig  zijn. Ik ben me er steeds meer van bewust dat het echt een "wonder" is dat ze er is. Ik ben zo blij met haar. Ik verbaas mezelf eigenlijk ook met mijn reactie op mijn miskraam en ben bang dat ik misschien over een aantal weken meer last krijg van "depressieve gevoelens". Ik baal er wel van als ik zwangere buiken zie. Dan ben ik jaloers.
Waarschijnlijk heeft het bij jou meer tijd nodig. Het is ook niet niks. Ik denk dat het wel normaal is dat je minder tijd hebt en energie voor je twee kinderen. Gelukkig dat je man zich zo goed inzet voor jullie gezin. Over een tijdje zal het vast beter gaan. Balen dat je moeder het niet beter begrijpt. Steun van je naaste mensen om je heen is nu erg belangrijk. Maar ik heb ook al gemerkt dat mensen het heel moeilijk vinden om te reageren op een miskraam. Er gewoon niks over zeggen of je merkt dat ze niet weten hoe een miskraam precies lichamelijk gaat. En dan nog maar te zwijgen over het emotionele.

Sterkte ermee.
 
Ik vergat nog te schrijven dat het wel heel goed van je is dat je het zelf inziet dat je minder interesse/tijd/energie voor je kinderen hebt. Dat is al een hele stap. Je kan er dan toch min of meer rekening mee houden, ook al is je reactie naar hen toe niet altijd spontaan.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan