Ik baal van alles en iedereen om mij heen. Ik wacht tot mijn menstruatie weer op gang komt(na twee miskramen in een half jaar) maar dat schiet niet op. Ik kan niet met mijn man praten, hij bekijkt alles heel nuchter en staat er niet bij stil dat ik er heel anders over kan denken, we hebben op dit moment alleen maar ruzie. Op de een of andere manier komt nu echt iedereen om me heen melden dat ze zwanger zijn! Leuk hoor, en ik probeer wel spontaan te doen maar zo voelt het niet.Ik baal er zo ontzettend van dat ik het nieteens goed onder woorden kan brengen. Ik voel me er erg alleen in staan, ook mijn omgeving lijkt te denken dat het 'al'vier weken geleden is. Het rotgevoel bij mij blijft echter erg hangen.......en nu?!
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
ik weet het niet meer
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hoi Anoniem, ik zit een beetje in hetzelfde schuitje als jij. Ik kom maar weer eens kijken op dit forum om mijn verdriet te delen en anderen misschien te kunnen steunen. Ik baal ook van alles, vooral aan het einde van mijn werkdag en ik alleen naar huis reis. Drie weken geleden had ik mijn miskraam en ook ik voel mij hierin erg alleen. Het valt mij op dat mijn vriend nu een beetje denkt dat het 'over' is nu ik lichamelijk wel grotendeels hersteld ben. Ik bloed in ieder geval niet meer - dat was al na één week gestopt - en ik heb me toen door de gynaecoloog laten checken of alles 'er uit' was en of het allemaal weer schoon was in mijn baarmoeder. Sinds die tijd heeft mijn vriend het nergens meer over. Hij vindt het heel lastig als ik verdriet heb, snapt het ook niet, hij weet niet wat hij ermee aan moet en sluit zijn ogen en oren er een beetje voor. Dat doet mij extra pijn. Ik word hierdoor vaak boos op hem en reageer het op hem af, waardoor hij weer boos en kortaf tegen mij doet (terwijl ik zo'n behoefte aan een knuffel en arm om me heen heb). Kortom...hét scenario hoe mensen door verdriet uiteen gedreven kunnen worden. En hiervoor moet ik waken, en jij ook, Anoniem. Ik heb gelukkig wel mijn moeder en een vriendin waar ik me hart dan maar lucht. Heb jij iemand anders met wie je hierover kunt praten? Bij mij helpt praten wel heel erg, het moet er gewoon uit!
Het schijnt toch zo te zijn dat wij vrouwen eerst moeten ontzwangeren (hormonen), ookal is het maar een relatief korte zwangerschap. En je hebt toch dat leven in je gevoeld, dat kun je gewoonweg niet in een paar weken uit je systeem bannen. Ik denk daarom ook dat je je verdriet gewoon moet ondergaan, ookal voel je je er alleen in. Ik heb op een site gelezen dat het bekend is dat er veel onbegrip is van de mannenkant over wat zich bij de vrouw allemaal afspeelt. Ik denk erover het mijn vriend toe te mailen of iets dergelijks, in de hoop dat hij iets meer begrip voor mij krijgt.
En zoniet, dan moet ik er maar alleen doorheen. Het maakt het allemaal wel een stuk zwaarder, jammer hoor. En anders moeten we hier ons hart maar lekker blijven luchten. Ik denk dat veel meer vrouwen op al dat onbegrip stuiten en relatieproblemen krijgen. Het is shit, maar ik hou voor ogen dat de pijn uiteindelijk wel minder zal worden, stukje voor stukje, beetje bij beetje.
Ik wens je veel kracht toe!
Liefs Lizzy
Het schijnt toch zo te zijn dat wij vrouwen eerst moeten ontzwangeren (hormonen), ookal is het maar een relatief korte zwangerschap. En je hebt toch dat leven in je gevoeld, dat kun je gewoonweg niet in een paar weken uit je systeem bannen. Ik denk daarom ook dat je je verdriet gewoon moet ondergaan, ookal voel je je er alleen in. Ik heb op een site gelezen dat het bekend is dat er veel onbegrip is van de mannenkant over wat zich bij de vrouw allemaal afspeelt. Ik denk erover het mijn vriend toe te mailen of iets dergelijks, in de hoop dat hij iets meer begrip voor mij krijgt.
En zoniet, dan moet ik er maar alleen doorheen. Het maakt het allemaal wel een stuk zwaarder, jammer hoor. En anders moeten we hier ons hart maar lekker blijven luchten. Ik denk dat veel meer vrouwen op al dat onbegrip stuiten en relatieproblemen krijgen. Het is shit, maar ik hou voor ogen dat de pijn uiteindelijk wel minder zal worden, stukje voor stukje, beetje bij beetje.
Ik wens je veel kracht toe!
Liefs Lizzy
Hoi Lizzie,
Bedankt voor je lieve reactie.
Bij ons is het inderdaad net zo en het enige wat ik wil is wat begrip en af en toe een arm om je heen maar hij voelt dat niet aan. Ik heb wel een paar vriendinnen met wie ik er over kan praten maar ik wil ook niet dat elk gesprek alleen maar daar over gaat. Ook ik zat te denken aan een brief maar vind eigenlijk ook dat er gewoon over gepraat moet worden. Wij zitten nu al een week erg ons best te doen om elkaar te negeren wantik ben er best wel boos over, met als resultaat dat mijn man hetzelfde doet en er een sfeer is om te snijden. Ik kan gewoon geen opening vinden....
Mannen denken ontzettend anders, die denken even iets op te lossen en daarmee klaar maar in dit geval is er niks op te lossen het feit blijft en het is meer leren omgaan met, maar het is erg moeilijk. Laat je weten hoe het met je gaat?
A.
Bedankt voor je lieve reactie.
Bij ons is het inderdaad net zo en het enige wat ik wil is wat begrip en af en toe een arm om je heen maar hij voelt dat niet aan. Ik heb wel een paar vriendinnen met wie ik er over kan praten maar ik wil ook niet dat elk gesprek alleen maar daar over gaat. Ook ik zat te denken aan een brief maar vind eigenlijk ook dat er gewoon over gepraat moet worden. Wij zitten nu al een week erg ons best te doen om elkaar te negeren wantik ben er best wel boos over, met als resultaat dat mijn man hetzelfde doet en er een sfeer is om te snijden. Ik kan gewoon geen opening vinden....
Mannen denken ontzettend anders, die denken even iets op te lossen en daarmee klaar maar in dit geval is er niks op te lossen het feit blijft en het is meer leren omgaan met, maar het is erg moeilijk. Laat je weten hoe het met je gaat?
A.
Inderdaad Lizzy en Anoniem, komt me ook bekent voor.Ook ik praat er met mijn man niet of nauwlijks meer over. Nu precies 4 weken geleden dat ik gecurreteerd ben. Wil mijn man er ook niet mee "lastig" vallen. De grootste reden is omdat ik bang ben dat hij geen volgende zwangerschap met me aan zou durven. Terwijl ik graag zo snel mogenlijk weer zwanger wil worden. Al hou wel er geen reden voor is om zo over mijn man te denken houd het me wel tegen om er met hem over te hebben. Ik klets er met name veel over met een paar naaste collega,s en zus en moeder en vriendin. Helpt wel.
En ja inderdaad iedereen om me heen is opeens zwanger. Twee collega,s zullen straks om me heen lopen met een dikke buik. Gun het ze van harte. Weet ook dat het voor de ene collega allemaal niet zo vanzelf sprekent is om zwanger te worden. Maar ik had ook zo graag weer met zo,n dikke buik de zomer in willen gaan. Heb al wel een gezonde dochter van 2.5 jaar, maar zou graag minimaal 1 broertje of zusje voor haar willen.
Richt me nu vooral op de toekomst en hoop snel weer zwanger te worden. Lijkt soms of de tijd stil staat. Weken lijken soms maanden.
Ben ook erg bezig met alles te relativeren en te accepteren. Gebeurt 1 op de zoveel, vruchtje was niet goed, dus een oplossing van de natuur, liever nu dan later in de zwangerschap en ga zo maar door.Helpt misschien niet bij iedereen, maar ik wil jou heel veel sterkte toe wensen met het verwerken van je verdriet.
p.s Wil je man er niet over praten of denk je dat hij dat niet wil, zoals ik b.v..
Groetjes Anna
En ja inderdaad iedereen om me heen is opeens zwanger. Twee collega,s zullen straks om me heen lopen met een dikke buik. Gun het ze van harte. Weet ook dat het voor de ene collega allemaal niet zo vanzelf sprekent is om zwanger te worden. Maar ik had ook zo graag weer met zo,n dikke buik de zomer in willen gaan. Heb al wel een gezonde dochter van 2.5 jaar, maar zou graag minimaal 1 broertje of zusje voor haar willen.
Richt me nu vooral op de toekomst en hoop snel weer zwanger te worden. Lijkt soms of de tijd stil staat. Weken lijken soms maanden.
Ben ook erg bezig met alles te relativeren en te accepteren. Gebeurt 1 op de zoveel, vruchtje was niet goed, dus een oplossing van de natuur, liever nu dan later in de zwangerschap en ga zo maar door.Helpt misschien niet bij iedereen, maar ik wil jou heel veel sterkte toe wensen met het verwerken van je verdriet.
p.s Wil je man er niet over praten of denk je dat hij dat niet wil, zoals ik b.v..
Groetjes Anna
Hoi allemaal,
Ik lees met aandacht jullie verhalen en herken er ontzettend veel in. Behalve dan dat ik nog wel vrij goed met mijn vriend erover kan praten, maar ik heb wel zoiets van het moet niet te lang gaan duren, want dan wordt hij het wel zat. Maar dat zijn mijn gedachtes hoor, misschien denkt hij dat wel helemaal niet. Maar een man is gewoon anders, vaak positiever ingesteld dan een vrouw en ze zetten zich sneller ergens overheen. Ook psychisch is het voor een man heel anders, het is ons lichaam waar het allemaal in gebeurd en ook de hormonen spelen een grote rol. Ik heb helaas, net als anoniem, 2 miskramen gehad. Wanneer waren jouw miskramen, bij mij begin november en de laatste was vorige week, zaterdags kwam ik er achter en 's maandags gecurreteerd. Ik had echt zoiets van shit hier kom ik nooit overheen, maar gelukkig gaat het wel weer wat beter, althans, het ene moment wel en het andere moment jank ik de hele boel weer bij elkaar en ben ik bang dat ik nooit moeder zal worden!!! Heb moeite met hoop te blijven houden!
Ik hoop jullie nog te horen!
Groetjes Ingrid
Ik lees met aandacht jullie verhalen en herken er ontzettend veel in. Behalve dan dat ik nog wel vrij goed met mijn vriend erover kan praten, maar ik heb wel zoiets van het moet niet te lang gaan duren, want dan wordt hij het wel zat. Maar dat zijn mijn gedachtes hoor, misschien denkt hij dat wel helemaal niet. Maar een man is gewoon anders, vaak positiever ingesteld dan een vrouw en ze zetten zich sneller ergens overheen. Ook psychisch is het voor een man heel anders, het is ons lichaam waar het allemaal in gebeurd en ook de hormonen spelen een grote rol. Ik heb helaas, net als anoniem, 2 miskramen gehad. Wanneer waren jouw miskramen, bij mij begin november en de laatste was vorige week, zaterdags kwam ik er achter en 's maandags gecurreteerd. Ik had echt zoiets van shit hier kom ik nooit overheen, maar gelukkig gaat het wel weer wat beter, althans, het ene moment wel en het andere moment jank ik de hele boel weer bij elkaar en ben ik bang dat ik nooit moeder zal worden!!! Heb moeite met hoop te blijven houden!
Ik hoop jullie nog te horen!
Groetjes Ingrid
Hoi,
Wat een nare tijd he. En moeilijk dat je er niet met je vrien over kan praten. ik had dat gevoel ook na de geboorte van ons kindje, nu 3 weken terug. Op een avond heb ik gewoon gezegd dat ik het idee had dat hij niet meer verdrietig was, en of hij soms opgeluch was... We hebben knallende ruzie gehad, waarna we allebei vreselijk moesten huilen. Hierna krijg ik wat meer ruimte om erover te praten.
Als het bij jullie cht niet lukt, moet je misschien toch hulp zoeken bij een professional. Het is natuurlijk best een moeilijke stap, maar zoiemand kan je wel helpen ook met de gevoelens van je partner om te gaan.
En de buitenwereld, ja die weten niet hoe het is om een kindje te verliezen, en denken dat je verdriet snel over is. Maar gewoon blijven vertellen dat je nog verdriet hebt en het moeilijk vindt. Misschien dat er dan mensen zijn die er voor open staan.
Sterkte met alles!!
Anne
Wat een nare tijd he. En moeilijk dat je er niet met je vrien over kan praten. ik had dat gevoel ook na de geboorte van ons kindje, nu 3 weken terug. Op een avond heb ik gewoon gezegd dat ik het idee had dat hij niet meer verdrietig was, en of hij soms opgeluch was... We hebben knallende ruzie gehad, waarna we allebei vreselijk moesten huilen. Hierna krijg ik wat meer ruimte om erover te praten.
Als het bij jullie cht niet lukt, moet je misschien toch hulp zoeken bij een professional. Het is natuurlijk best een moeilijke stap, maar zoiemand kan je wel helpen ook met de gevoelens van je partner om te gaan.
En de buitenwereld, ja die weten niet hoe het is om een kindje te verliezen, en denken dat je verdriet snel over is. Maar gewoon blijven vertellen dat je nog verdriet hebt en het moeilijk vindt. Misschien dat er dan mensen zijn die er voor open staan.
Sterkte met alles!!
Anne
Ik heb gisteren toch maar een brief geschreven aan mijn man en uitgelegd wat ik voel en wat mij dwars zit, ik had geen zin in weer een hele avond negeren en boos wakker liggen in bed. Ook heb ik hem verteld dat het niet om eindeloos praten gaat maar ook af en toe een arm om je heen. Naar aanleiding hiervan hebben we een gesprek gehad waarin bleek dat hij er op zijn manier ook nog wel mee zit. Het luchtte wel op en kan het iedereen aanraden maar ik wacht nog even af hoe de komende tijd gaat want vaak is het zo dat als je er een keer over gepraat hebt het snel naar de achtergrond verdwijnt.Ik denk ook dat een man op een heel andere manier denkt en dat het niet bewust gaat dat hij er niet over praat uit zichzelf,hij voelt ook niet goed aan hoe ik dingen beleef en volgens mij zit ik helemaal niet zo ingewikkeld in elkaar!
Ingrid;ik heb juist meer naar mijn omgeving toe dat ik ze niet weer lastig wil vallen met mijn verhaal, alsof het altijd daarover moet gaan,het is mijn gedachte hoor dus de mening van mijn omgeving kan wel heel anders zijn. Mijn miskramen(ik blijf het een rotwoord vinden)waren begin september en begin maart;we waren dus erg blij dat het na een half jaar eindelijk raak was...helaas dus.
Wij hebben ook al een zoontje van bijna twee en willen zo ontzettend graag een broertje of zusje voor hem erbij maar het leeftijdsverschil wordt steeds groter.
liefs,
A.
Ingrid;ik heb juist meer naar mijn omgeving toe dat ik ze niet weer lastig wil vallen met mijn verhaal, alsof het altijd daarover moet gaan,het is mijn gedachte hoor dus de mening van mijn omgeving kan wel heel anders zijn. Mijn miskramen(ik blijf het een rotwoord vinden)waren begin september en begin maart;we waren dus erg blij dat het na een half jaar eindelijk raak was...helaas dus.
Wij hebben ook al een zoontje van bijna twee en willen zo ontzettend graag een broertje of zusje voor hem erbij maar het leeftijdsverschil wordt steeds groter.
liefs,
A.
en gelukkig is er ook nog dit forum!