Ik weet t niet meer?!

G

Gebruiker10216077

<p>Sinds een aantal weken heb ik enorme strijd met mijn kleine man. Telkens als ik merk dat hij moet is en ik hem bij me wil laten slapen hebben we een enorm gevecht. Dit geldt ook op het moment dat hij een fles op heeft en even een biertje moet laten. Hij wordt onrustig, zet het op een huilen, gillen en krijsen. Behalve bij mijn man. Bij mijn man is dit het tegenover gestelde. Daar is hij poeslief en valt rustig aan in slaap op de borst/arm. Totaal omgekeerde wereld. <br /><br /></p><p>Wel wil de kleine graag bij me zijn, kruipt naar me toe en vraagt om aandacht. Maar zodra hij bij mij is, wil hij vrijwel direct weer weg. Dit vind ik nog niet eens erg. Het meest rotte vind ik dat ik hem niet stil krijg als hij moe is of een boertje moet laten. <br />Ik leg hem hetzelfde neer als mijn man, zet wat meer kracht dat ie ‘veiliger’ ligt, een rustige kamer, een lichte/donkere kamer. Ik heb hierbij alles al geprobeerd. Zelfs het shirt van mijn man heb ik al aangehad voor de geur. <br /><br />Hierdoor lig ik vaak huilend in het spreekwoordelijke hoekje. Ik raak zo geïrriteerd naar mezelf, naar de kleine en naar mijn man. Waarom lukte het eerst wel, en nu niet?! <br /><br /></p><p>Heeft iemand dit misschien mee gemaakt en dé gouden tip die ik nog niet heb geprobeerd? Lijkt mij geen verlatingsangst omdat hij juist wel wil en bij mijn man direct in slaap valt. </p>
 
Ik heb echt geen idee.. maar ik kan me voorstellen dat dit mega frustrerend is!!! Je doet echt niks fout, maar man konden ze het je maar vertellen soms hè... Ik hoop dat je er achter komt, ik snap in elk geval dat je er woest van wordt.. hier een Reflux baby met een terugval (inmiddels 6 maanden oud) en ook niet te troosten. Helaas bij ons allebei niet, maar los daarvan herken ik het klote gevoel dat je krijgt als je je kindje niet rustig kunt krijgen. En hier is helaas m'n man dan ook degene die de frustratie over zich heen krijgt. Probeer het op andere momenten maar een beetje goed te maken met hem en wees niet te hard voor jezelf. Je bent een goede moeder!
 
Heel frustrerend kan dit zijn. Wij hebben dit een periode precies andersom gehad. Ons zoontje was toen een maand of 4, maar wilde alleen maar bij mij op schoot, door mij gevoed worden en door mij getroost worden. Bij mijn partner leek het wel of niks goed was. Beide hadden wij het hier moeilijk mee. Mijn partner had het gevoel dat hij faalde en ik voelde mij iedere keer bezwaard als ik even weg wilde. Het bleek hier achteraf een fase te zijn, maar het blijft heel vervelend natuurlijk. Ga vooral niet aan jezelf twijfelen. Toen mijn zoon net een jaar was hadden we weer een soortgelijke fase, maar toen was alleen papa goed genoeg… Gelukkig duurde dit niet al te lang, maar kan mij voorstellen dat je dit onzeker maakt.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan