ik wil het zoooo graag!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal!
Ik heb begin mei helaas moeten bevallen van een zoontje, na een zwangerschap van 20 weken. Bij de "pretecho" kwamen we er namelijk achter dat hij diezelfde dag nog was overleden. Een en al drama uiteraard! Na een lange nasleep van ruim 2 maanden (toen bleek dat er nog een stuk placenta in m'n baarmoeder was achter gebleven) ben ik weer ongesteld geworden. We willen namelijk meer dan ooit een kindje, het is zo frustrerend om met al je verdriet ook nog eens letterlijk met lege handen te staan!
Dus afgelopen maand flink aan het klussen, voor het eerst gefocust op een eisprong enzo (hoezo spontaan?!) en nu nog 4 dagen wachten op de nod! Ik wordt er echt niet goed van, de hele dag zit het in m'n hoofd, ik droom erover, ga allerlei dingen voelen die ik wil voelen, maar of het echt is?!
Heb net een test gedaan, ik hield het niet meer en las Nanda's verhaal, dus ik dacht ik probeer het gewoon.. maar helaas negatief. Hopelijk ben ik gewoon te vroeg..
 
Hoi

Wat moet dit vreselijk voor je zijn !!! Miep heeft een zoontje gekregen met 18 weken. Ook zij is door een dal gegaan maar is er vrij sterk uitgekomen en vrij snel daarna weer zwanger geworden (nu 5 weken). Gister hoorde ik weer een verhaal van een vrouw die met 28 weken was bevallen van een meisje. Ik heb de rouwkaart gezien. Ik kreeg behoorlijk kippevel en was erg van slag af even. Ik hoop voor je dat je dit een plekje kan geven. En hier kun je zo vaak en zo veel schrijven als je maar wilt want er is altijd iemand die wat herkent uit je verhalen!

Veel sterkte en liefs Costa
 
Helaas welkom op dit forum vlinder....verschrikkelijk wat ook jullie is overkomen. En dan nog wel tijdens een 'pret-echo...'. Verkeerde naam dus!
Hoop dat wij je wat kunnen ondersteunen om het een plekje te kunnen geven. Verder natuurlijk dat je snel weer zwanger zult worden en dat het dan allemaal goed zal gaan!
Heel veel sterkte en stort je hart hier maar uit hoor!!

Knuffel van Ineke
 
Vlinder,



wat vreselijk he om zo iets mee te maken.

Je leven stort even in op het moment dat je een echo krijgt en ziet dat
het niet goed is. Ik heb dat nu twee keer meegemaakt op die manier en
echt het plafond kwam op die momenten naar beneden.



Hoe kan het dat er eens tuk placenta is achtergebleven? Bij mij is de
placenta operatief verwijderd, omdat die niet los wilde komen. Maar ze
controleren toch altijd of de placenta compleet is? Afof je ellende nog
niet genoeg is ook nog zo iets vreselijks.



Ik herken je gevoel van dat je nu nog meer verlangd naar een kindje.
Je   wil het liefst weer zo snel mogelijk zwanger worden, om je
daarop te kunnen concentreren, en niet meer terug hoef te kijken.



Wat je niet moet vergeten is dat je placenta een wond heeft
veroorzaakt. Een grotere wond dan als je een miskraam krijgt voor de 13
weken. Die wond heeft ook langer nodig om te herstellen. Sommige
vrouwen worden direct weer zwanger, maar ik denk dat dat juist de
uitzonderingen zijn.



Ik hoop voor je dat jij bij die uitzonderingen hoort, en zo niet dan lukt het later vast wel weer.



Heb jij je kindje laten onderzoeken?

Wij wel, maar de uitslag is er nog steeds niet.



Nou hou je taai.



Dikke kus

Miep

 
bedankt voor jullie lieve reacties.. fijn dat je met je lotgenoten kunt "kletsen".. Mijn vriend wordt namelijk een beetje gek van me! Hij zit nu in de fase dat ie geen zin meer heeft om erover te praten en ik kan het er de hele dag wel over hebben!
Mijn placenta is inderdaad ook operatief verwijderd Miep, ze hebben hem in stukken moeten maken om het eruit te krijgen. En blijkbaar zijn ze een stukje vergeten (heb geen echo gehad na die curetage), stom! Omdat de placenta in stukken was konden ze hem ook niet meer onderzoeken zeiden ze.. Onze bloedonderzoeken waren goed, het kindje zelf is onderzocht en daar was ook niks mis mee. Het chromosomenonderzoek is mislukt omdat het VU het te laat heeft binnen gekregen van m'n eigen ziekenhuis, slordig! Dus ik houd het voor mezelf maar op domme pech, het zal wel!
Hoe lang geleden is het bij jullie gebeurt Miep? Hoe gaat het nu met je? Jij bent toch nu zwanger of heb ik dat verkeerd begrepen? Met mij gaat het eigenlijk wel goed (t'is nu bijna 3 maanden geleden), het enige is dat babies en zwanger nu een soort van obsessie zijn geworden! Het heeft me heel onzeker gemaakt in de zin van gaat het ooit weer goed komen met zwanger worden en natuurlijk de zwangerschap zelf.. Ik weet dat ik het een beetje van me af moet zetten en dat het vanzelf een keer komt, maar dat kan ik geloof ik niet! Veel afleiding zoeken dan maar!
 
Lieve Vlinder,



voormij is het nu drie maanden geleden.

Ik ben op 29 april bevallen.



33 dagen later werd ik voor het eerst ongesteld. Mijn cyclus is normaal
ca. 25 dagen. De tweede keer viel mijn eisprong tijdens onze vakantie.
De bedrijfsarts had gezegd, ooh dan kom je zwanger terug. Nou  
niet dus. Misschien hebben we het wel te vaak gedaan om goed zaad te
hebben (hihi). In ieder geval was mijn eisprong iets later dan normaal
en daarmee kwam mijn cyclus op 28 dagen.

Bij de laatste cyclus gebruikte ik een ovulatietest die ik nog had
liggen en direct had ik op die dag mijn positieve test, dus dat moest
wel raak zijn. En 11 dagen later heb ik getest, kon het ineens niet
laten.op dag 23 van mijn cyclus had ik al een positieve test. Er g
spannend.



Voor de uitgerekende datum ga ik uit van de dag van de eisprong + 266
dagen. Dat heb ik bij iedere zwangerschap zo gedaan en het klopt altijd
met de echo's.



Ik ben ontzettend blij, want net als jij was ik er ontzettend mee
bezig. Nu heb ik er wat meer rust bij, maar natuurlijk kriebelt en ben
ik bang dat het weer misgaat. Ik heb me voorgenomen, gewoon te
geniteen, gewoon iedereen in te lichten na de echo met ca. 11/12 weken.
Gewoon me te verheugen op ons kindje. 23 augustus heb ik de eerste
echo, erg spannend, maar tegen dat ik die 17/18 weken nader dan zal het
wel nog spannender zijn.



Maffe is dat mijn echo's voor die tijd allemaal god waren. En dan
ineens kan er geen hartje gehoord worden. Dus werd er een echo gemaakt
en dat hoop je echt nooit meer mee te maken.



Jammer dat je er niet met je man over kan praten. Wij praten ook niet
heel veel hoor, maar van de week kreeg ik te horen dat ik helemaal niet
over mijn zwangerschap praat, en dat miste hij een beetje. Gek maar het
kost me ook helemaal geen oeite om mijn mond te houden tegenover mijn
moeder. Misschien toch een stukje zelfbescherming.



Weet je dat ik het eigenlijk ook wel bijzonder vind, dat ik zo'n klein
kindje in mijn handen heb mogen houden. Tuurlijk ik had het graag
anders gehad, maar toch vond ik het niet alleen heel verdrietig, maar
toch vooral ook erg ontroerend.






Meid kijk naar het zonnetje en weet dat er voor jou ook een straaltje geluk aankomt.

Kus en knuf

Miep



 
verslavend zo'n forum, haha!
Dank je voor je lieve woorden miep! Ben blij voor je dat je zo snel weer zwanger bent geworden, inderdaad wat je zegt, het brengt iets meer rust lijkt me! Je moet er ook echt van genieten, je bent zwanger!!!
Ik werd pas na 10weken weer ongesteld, tenminste ik neem aan dat dat het was.. Het was 2 dagen nadat ik dat stuk placenta ben verloren en het duurde een dag of 6 dus het zal wel. Ik denk dat dat stukje de hele tijd alles heeft dwars gezeten!
Ik heb wel heel veel gepraat hoor met m'n vriend, maar de laatste paar weken is ie het onderwerp echt zat! Hij wil er niet steeds mee geconfronteerd worden.. maar als ik erover wil praten dan doe ik het gewoon, is voor hem uiteindelijk ook goed lijkt me.. alleen niet meer zo vaak!
Hoeveel weken ben je nu? Spannend joh, die eerste echo! x vlinder
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan