Vanmorgen al drie keer naar mijn zoontje gesnauwd/ geschreeuwd en waarom nou helemaal, omdat hij niet wou kiezen wat hij op zijn brood wou een eigen mes wou hebben en de derder keer weet ik niet eens meer waarom. Hier schrok hij natuurlijk wel van want mama schreeuwt eigenlijk nooit. Dus ging hij huilen daar konden mijn hormonen op dat moment ook niet tegen omdat ik mij erg schuldig voelde dus heb ik een potje mee zitten huilen. Uiteindelijk kwam zoonlief zijn beer en zijn speen brengen om mij te troosten. Dat schudden mij weer zo wakker dat ik direct mijn tranen gedroogt heb. Hier na maar even gewacht en op een wat meer pedagogische toon met hem gepraat over het eten en hem niet meer gevraagd wat en of hij wilde eten, maar gezegd dat we gaan eten. Straks moet ik hem nog aangekleed krijgen terwijl hij daar ook geen zin in heeft.
Gelukkig zei de psycholoog dat hij nog te jong is om dit allemaal te onthouden en komt mij vader hem zo ophalen en gaat hij vandaag lekker daar spelen
Gelukkig zei de psycholoog dat hij nog te jong is om dit allemaal te onthouden en komt mij vader hem zo ophalen en gaat hij vandaag lekker daar spelen