Ik wil wel, maar hij nog niet

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi Allemaal,

Ik ben nieuw hier dus mischien dat het geen dat ik vraag al 100 keer eerder gevraagd of gezegd is.
Mijn grote probleem is namelijk. Ik ben al ruim een jaar toe aan een klein wondertje maar hij nog niet helemaal. Nou ja laat ik het zo zeggen, hij is bang voor iets, alleen weet ik niet wat.

Het is eigenlijk een lang verhaal, maar ik begin bij het begin. Ik ben nu bijna 3 jaar getrouwd en we wonen 2 jaar samen. we hebben al 8 jaar een relatie. Alles gaat hartstikke goed, relatie goed, huis is perfect, hij heeft vaste baan, ik nog een tijdelijk en we hebben een redelijk goed inkomen zodat ik zeker minder kan werken. Nu meende ik in Oktober al dat ik zwanger was, ik had veel symptomen maar ik had 2 keer negatief getest.Ik ben toen een tijd kapot ervan geweest want ookal was het dan niet gepland, het was zeer zeker gewenst, en mocht het dan zo zijn dan ook bij mijn man. Ik heb het laatste 1,5 jaar telkens kriebels gehad, maar sinds Oktober is het gewoon niet te houden. Dus de laatste  maanden heb ik het er zo tussenmonds met m'n man over gehad. En in principe hadden we min of meer afgesproken om te wachten tot volgend jaar juni vanwege  mijn werk en omdat we graag "als het meteen lukt"een lente kindje willen. Ik kon me hier tot een maand terug redelijk mee "rustig" houden.

Nu  ben ik echt niet te houden en dus had ik gister maar eens en gesprek erover en ik had het voorstel om deze strip af te maken en dan vanaf juli voor het eggie te gaan. Op zic reageerde hij in eerste instantie best goed, maar toen hij zag dat ik het echt meende toen was het weer van onze eerste "afspraak". En het gesprek draaide meer om naar een hevige discussie. Uiteindelijk voelde ik me dus niet begrepen en begrijp ik hem ook niet.hoe vaak ik ook vraag waarom niet dan is het weer van we zouden toch wachten tot je vast contract en van die andere gekke redenen.Kijk ik wil hem echt niet dwingen tot een kind, maar het hele onderwerp is zo moeilijk bespreekbaar omdat hij telkens vreemde opmerkingen maakt. In het begin van het gesprek zou hij met een niet gepland wondertje blij zijn ( mocht het zo zijn )en aan het einde van het gesprek dan zou hij het weer niet leuk vinden. ik kan er geen touw aan vast knopen, zo verschillend telkens weer.

Wie heeft dit ook mee gemaakt, en hoe moet ik er in godsnaam mee omgaan.
 
Hoi Bloempje,

Ik herken heel veel in je verhaal, mijn man wilde ook telkens nog niet, het leek wel koudwatervrees! Gek werd ik er van en ik voelde me ook telkens een zeur als ik er over begon. Toen hebben we de afspraak gemaakt dat hij aan zou geven wanneer hij aan het idee gewend was het maar moest zeggen, meer kon ik niet doen toen.( Dat duurde denk ik een half jaar)  Wel er voor gezorgd dat we uit de buurt van vervelend opgevoede kinderen bleven en veel bij leuke kinderen.
Maar nu hebben we intussen een zoon van vijf en hij zou geen leven meer zonder hem voor kunnen stellen. Ik denk dat mannen die nestdrang niet zo voelen als wij.
Intussen zitten we al weer in de twaalfde ronde voor nr.2 ,terwijl ik binnen drie maanden zwanger was van mijn zoon)dus je bent ook niet altijd al de eerste maand zwanger he. Misschien helpt het om dat eens te bespreken met hem, veel succes!
Liefs Gwen
 
Hoi Bloempje,

Wat vervelend voor je zeg! Ik kan me heel goed voorstellen dat je hier gek van wordt, ik heb namelijk min of meer hetzelfde gehad met mijn man:
Bij mij kriebelt het ook al jaren voor een babytje. Bij mijn man niet. Elke keer als ik erover begon zei hij: we hebben tijd zat. Ik ben nu 29, 3 jaar getrouwd, woon 5,5 jaar samen en we zijn al 10,5 jaar bij elkaar.
Ik heb een vrij ernstige vorm van endometriose, dus nee lieve schat ik heb geen tijd zat! Dat heb ik wel 100 keer uitgeschreeuwd! Want ook onze gesprekken over dit onderwerp liepen vaak uit in een heftige discussie, dan wel ruzie. En elke keer als ik vroeg: waarom dan nog niet? zei hij: weet ik niet...... zo ontzettend frustie. Je zult begrijpen dat ik ook steeds meer aan begon te dringen. Tot hij op een gegeven moment zei: als ik NU moet kiezen tussen wel of geen kinderen, dan kies ik definitief voor geen kinderen!!!! Daar schrok ik ontzettend van. Dat was voor mij het teken dat hij er dus nog duidelijk niet aan toe was. En waarom niet? Tja, dat zullen we nooit weten. Hij beschreeft het meer als een gevoel. Hoe komt bij ons dat gevoel dat we het in een keer wel willen en een jaar daarvoor bijvoorbeeld nog niet? Net zo onverklaarbaar.
Ik heb het toen een hele tijd laten rusten. Bewust er niet over gesproken met hem!
Omdat ik afgelopen januari 2 jaar mijn medicijnen voor de endometriose slikte en ik deze maximaal 2 jaar mocht slikken, heb ik met deze medicijnen moeten stoppen. Ik heb toen heel duidelijk aan mijn man gezegd dat ik geen pil ga slikken; mijn lijf heeft de afgelopen jaren genoeg te verduren gehad: operaties, hormoonspuiten, hormoonpillen e.d. Dat kon hij zich indenken en hij vond dat ook niet goed voor mij om aan de pil te gaan. Laat je lijf maar eens tot rust komen zei hij. We hebben toen gevreëen onder het motto: voor het zingen de kerk uit. Wel waren we ons er allebei van bewust dat dit niet geheel zonder risico was. In februari zei hij in een keer dat hij best wel een kindje wil, maar dat hem dat zo eng lijkt. Er komt zoveel onzekerheid op je af, dat vondt hij ontzettend moeilijk. Het is altijd makkelijker om te kiezen voor de weg van de minste weerstand: we hebben het goed zo samen waarom zouden we dat veranderen voor iets totaal onbekends??? Tja, daar zit natuurlijk iets in. Toen zijn we de dingen op de lange termijn gaan bekijken, en dan bedoel ik echt op de langere termijn: hoe ziet je leven er over 10-20-30 jaar uit zonder kinderen?? Dat konden we ons niet voorstellen. Maar even goed, ook na dit gesprek heb ik geen druk meer uitgeoeffend. Met pasen werdt mijn opa bediend. Daar had ik ontzettend veel verdriet van en na de bediening waren we met alle neefjes en nichtjes bij mijn zus. mijn zus heeft 3 zoontjes en mijn nichtje is net zwanger van haar 1e. toen iedereen weg was en mijn zus de kinderen in bed aan het leggen was zegt hij in een keer: dit wil ik ook. ik vraag aan hem wat? Hij: kinderen, de aandacht die je krijgt als je zwanger bent, een klein hummeltje wat van ons is, waar wij de zorg over hebbben, waar wij verantwoordelijk voor zijn, een kleintje die helemaal afhankelijk is van ons, dat wil ik ook, dat weet je toch wel! ik begon spontaan te huilen. Dat was voor mij zo'n opluchting dat hij dit voor de eerste keer zo duidelijk zei. Op een of andere manier is dat weekend voor hem de knop omgegaan! Vanaf dat moment klussen wij dus voor het eggie! Bij mijn man zijn er nu ook geen twijfels meer!

Ik zou je dus willen adviseren om niet te veel druk uit te oeffenen op je man, hoe moeilijk dat ook is! Praat er niet te veel over, laat hem niet merken dat jij er zo veel mee bezig bent. Hij moet natuurlijk wel weten dat het voor jou heel belangrijk is! Maar hij moet zelf zijn eigen knop omzetten, dat kan niemand anders voor hem doen, zelfs jij niet! dit klinkt misschien heel hard, maar zo is het wel.
Als ik je verhaal lees, wil je man wel kinderen, maar nu nog niet. Laat het op zijn beloop, dat komt vanzelf wel!
Ik wens je veel succes en als je nog vragen heb hoor ik het graag!

Liefs Ellen.
 
Hoi Gwen,

bedankt voor je reactie, Ik ben blij dat jij ook het gevoel had dat je een zeur was.
Ik heb gister tegen hem gezegd dat het niet meteen raak zou kunnen zijn, maar dat het goed een jaar kan duren. Vrienden van ons zijn ook al een jaar bezig, en tot nu toe nog niks. Daarbij heb ik hem uitgelegd dat als je meteen ja zegt dat je dan niet meteen papa bent, een kind is er niet meteen maar het duurt zeker nog 9 maanden vanaf het moment dat je zwanger bent. Genoeg tijd om aan het idee te wennen lijkt me. Helaas heeft mijn vader een paar jaar geleden gezegd dat het bij mijn moeder ook meteen de eerste keer raak was. En een vriendin van mij heeft ook 2x meteen raak geschoten. Volgens mij  spoken die woorden door zijn hoofd.
Ik denk dat hij inderdaad last heeft van koudwatervrees.
Toch wel vervelend.
 
Hoi Ellen,

Bedankt voor je reactie en voor je verhaal, ik ben blij om te lezen dat het dus ook in een keer wel om kan slaan. Wat fijn dat je man in een keer wel zei dat hij het wilde, ik zou er ook bij gaan huilen als dat tegen mij gezegd word. Helaas helpen alle kindjes die bij ons in de omgeving geboren word niet echt. hij vind ze wel leuk en hij gaat ook hartstikke goed met kinderen om ( hij heeft dat een soort glinstering in zijn ogen) maar ik denk inderdaad dat hij het niet aandurft en bang is voor het onbekende.

Gisteravond was ons gesprek ook uit gelopen op een ruzie, hij zei zelfs op een hele botte manier dat ik niet zo moest zeuren en dat hij nou geen zin had om te praten.

ik laat het maar op zijn beloop en over een paar weken begin ik er wel mondjesmaat over. Mischien dat het dan allemaal tot rust is gekomen bij hem.

wat is dit forum toch fijn, om gewoon even raad te vragen en je niet zo "alleen" te voelen.

groetjes
 
Hoi,

Heel herkenbaar deze verhalen zeg... Pfff.   En ook erg vervelend want je gevoel is er niet voor niets en alleen kan je het niet doen!
Mijn situatie is denk ik anders alleen toch hetzelfde ;-)
Ik heb namelijk al een dochter... Van bijna 1... Maar zou zo graag voor een tweede gaan! Wij hebben dit ook besproken, na ja... Naar elkaar gemaild. Ik ben namelijk niet goed goed in mijn gevoel verwoorden... wel op papier ofzo maar niet als het er om gaat!
Ik dacht in eerste instantie dat hij helemaal niet meer wou...   omdat hij liever maar 1 kindje heeft...
Nou wil hij op zich nog wel maar wil nog minimaal 2 jaar wachten... En dat idee... Bah.. Bij mij kriebelt het heel erg en zou het liefst morgen mijn spiraaltje laten verwijderen.
Hij wil eerst nog wat andere dingen op orde hebben.. bv. de zolder want hij wil niet dat kinderen bij elkaar op de kamer slapen. Ik heb 12 jaar met mijn zusje een kamer gedeeld dus dat lijkt me geen probleem. Sowieso vind hij 1 kind genoeg omdat hij dat lekker makkelijk vind. Maar goed... Een tweede komt er op zich wel alleen ik wil absoluut niet zo lang wachten. En ik denk dat dat ook wel lukt maar ja geen zekerheid betekend voor nu gewoon twee jaar wachten en van die gedachte krijg ik letterlijk de kriebels. Moet er maar van komen dat we gaan praten wanneer ik het spiraaltje laat verwijderen zodat ik in ieder geval ergens naar toe kan leven anders blijf ik denk ik zeuren!

Liefs,

Frieda
 
Hai Bloempje,

Goed dat je hier ook een eigen topic heb gestart (ken je van "23 en kinderwens..."). Zoals je misschien wel weet heb ik een beetje hetzelfde probleem. Ben sinds vorige zomer om lichte gezondheidsredenen van de pil af. Natuurlijk hebben we toen ook wel gesproken over het risico van een zwangerschap en hij heeft eigenlijk altijd gezegd dat het kindje dan welkom zou zijn. Het heeft een aantal maanden en een medicijnkuur geduurd voordat mijn menstruatie weer een beetje regelmaat kreeg. Ik was daar veel mee bezig en kon er ook goed met mn vriend over praten gelukkig. Hij was daar heel lief en begrijpend over en steunde me ook een beetje met mn zorgen.
We passen sinds het stoppen met de pil de "voor het zingen..." methode toe, ook nu mijn cyclus redelijk regelmatig is.
Maar mijn grote probleem met hem is eigenlijk dat hij hele verschillende signalen afgeeft. Als ik erover begin op het verkeerde moment, dan zegt hij dat hij niet wil en zeker nog een jaar wil wachten. Hij had het dan over de zorg voor het kindje, dat je eraan vast zit, ons werk, kosten, enz. Hij werkt in de horeca en is dus soms rond middernacht pas thuis. Hij vind het dan vervelend dat ik de zorg dan op me moet nemen en dat hij te weinig slaap krijgt met een kleine ('-snachts naar bed en misschien 5 uur later weer opstaan).  Ik heb vaak gezegd dat dat nu zo zou zijn, maar dat dat over een jaar nog steeds zo is. Tijdens dat gesprek was hij best wel defensief tegenover de kinderwens en vroeg hij of ik het er de komende tijd (maandje ofzo)  niet meer over wilde hebben, omdat hij zich gepusht voelt. Dat kon ik wel begrijpen, maar het is voor mij heel moeilijk er niet over te praten. Nu probeer ik telkens met een klein grapje m'n belofte van een maand  te breken en gisteren zei hij dat hij het niet erg vind dat ik erover praat, maar dat het niet overdreven moet worden. Mijn vriend is zelf niet echt een prater en kan alles moeilijk onder woorden brengen. Dat maakt het voor mij lastig te peilen wat hij wil en wat voor mening hij heeft over mijn wensen. Ik ga dus maar af op signalen van hem, maar misschien trek ik daar wel de verkeerde conclusies uit. Gelukkig ken ik hem al lang (we zijn 7 jaar samen, 1,5 jaar samenwonend) en weet ik meestal wel wat hij ongeveer bedoelt.
Mijn drang naar een kindje schuift hij eigenlijk een beetje af op allerlei externe dingen. Bijv. dat het komt omdat ik ook met jonge kinderen werk, dat het aan mijn hormonen ligt, enz. En ik dan maar uitleggen dat dat allemaal wel zo kan zijn, maar dat het niet iemand/ iets  anders is die kinderen wil.
Sinds ik gisteren weer een beetje belofte gebroken heb en hij met een glimlach met mij erover praatte heb ik wat hoop. Hij heeft altijd gezegd dat een kindje welkom zou zijn, dat hij het leuk voor ons  zou vinden als ik (per ongeluk) zwanger wordt. Graag wil ik hem nog vragen waarom hij het niet vanaf komende maand wil proberen, omdat hij zegt het sowieso leuk te vinden...?!

Ik denk dat het ook een beetje koud watervrees is, zoals ik in de onderstaande berichtjes allemaal lees. Grappig te zien dat dat dus voor veel mannen geldt. Een quote van mijn vriend die ik heb onthouden is: "Dan moet je ineens papa worden, dat is wel een grote stap". Ik heb het idee dat het meer gewenning aan het idee is en de durf om er JA tegen te zeggen. Ik hoop dat ik dat met een klein beetje geduld (geen ge-push) kan bereiken. Desondanks klussen we altijd onveilig en is hij heel inconsequent met het zingen in/uit de kerk. Snap jij het?

Nou Bloempje, ik hoop dat we in deze topic nog iets aan elkaar kunnen hebben. Ik blijf ook in de andere topic schrijven! Succes, ook voor de andere dames met twijfelende mannen!

Liefs
Druifje
 
Hoi bloempje,

Je verhaal klinkt me ook bekend in de oren.  Ik ben mijn vriend op latere leeftijd (ik ben nu bijna 29 en hij 30) tegengekomen en voor mij was het altijd zo klaar als een klontje: ik wil kinderen!

Toen ik mijn vriend leerde kennen gaf hij aan dat hij ze ook wilde, maar nu nog niet. Okey kon ik begrijpen en was blij dat hij hetzelfde erover dacht. Volgend jaar wordt ik 30 en tja...ik weet niet of de leeftijd me angst aanjaagde maar sinds vorig jaar september (was toen al 2 jaar gestopt met de pil omdat ik de hormonen niet meer wilde) begon het enorm te kriebelen. Vooral toen ik hoorde dat mijn zusje zwanger was en er 2 jaar mee bezig was geweest terwijl er medisch niks mis was met hen.

Met vriend erover gehad en toen vertelde hij dat hij eigenlijik niet wist of hij ze wel wilde ??? klap in me gezicht en wilde er continu met hem erover praten omdat ik van hem de zekerheid wilde dat hij kinderen wilde. Hoe meer ik aan zijn hoofd zeurde hoe negatiever hij reageerde. Dat schoot dus ook niet echt op. Omdat mijn vriend er echt heel stellig over was ben ik bij mezelf gaan nadenken. Ik wilde kinderen en als mijn vriend niet wilde zag ik geen toekomst met hem samen hoe veel ik ook van hem hou. In december vorig jaar hadden we weer een gesprek erover gehad en wederom niet te horen gekregen wat ik wilde horen. We hadden wel afgesproken dat we er in maart (dit jaar) er nog een keer over zouden spreken. zo had hij de tijd maar ook ik om is goed over dingen na te denken.

In maart heb ik hem verteld dat ik ontzettend van hem hou en zal moeten respecteren en accepteren als hij geen kinderen wil, maar dat ik mijn kinderwens niet op wilde geven voor hem. Ik zag geen toekomst samen zonder kinderen. Dit was voor hem natuurlijk ook niet leuk om te horen, maar het gaf hem wel veel duidelijkheid. Ik was ook werkelijk van plan bij hem weg te gaan als hij toen gezegd had dat hij geen kinderen wilde. Tijdens dat gesprek kon hij me nog geen antwoord geven, maar zijn antwoord kwam toen hij een paar weken erna de condooms weggooiden. Ook duidelijk!

Mijn vriend is geen prater dus ik heb er daarna ook niet echt meer met hem over gepraat. Wel een grappige opmerking hier en daar. We vrijen nu zonder condoom, maar hebben geen lange gesprekken over wat als .... Zo is hij nou eenmaal. Al mijn dingen kan ik hier op het forum kwijt in het topic april stoppers, want daar bespreek ik wat mij bezighoud nu we onveilig vrijen. Hij heeft zijn punt gemaakt door de condooms weg te gooien en dat is voor zijn doen zeggen dat hij er aan toe is. Hij heeft me wel duidelijk gemaakt dat hij er klaar voor is en dat hij de beslissing voor zichzelf heeft genomen en niet omdat ik hem vertelde dat ik geen toekomst zonder kinderen zag. Het heeft hem wel geholpen de beslissing te maken. Nu merk ik dat de druk van de ketel is. Zowel voor hem als voor mij. Het is zelfs zo dat hij nu zelf komt om te zeggen wat als er straks een baby is hoe doen we dat en dat dan?

Het belangrijkste van het hele gedoe vond ik hoe ik erzelf in stond. Ik wilde niet jaren in onzekerheid blijven of we wel of geen kinderen zouden krijgen. En alle ruzie's erover waren mij   het niet waard, want ik had zoiets van ... ik wil later niet naar mijn kinderen kijken en denken" nou als je is wist hoe ik voor jou heb moeten vechten" Dit heeft mij toen doen besluiten dat ik duidelijkheid wilde zelfs als dit ten koste ging van mijn relatie. Ik denk dat als ik een jaar of 24 geweest was er me minder druk over had gemaakt, maar nu ik de 30 nader wilde ik gewoon die zekerheid van hem. ..... en die heb ik nu gekregen.

Een hele lap tekst. Doet me wel goed om het is van me af te schrijven. In het topic aprilstoppers heb ik het er nog nooit zo uitgebreid over gehad! Ik herken dus een heleboel in je verhaal en begrijp je gevoel. Helaas kan ik je echt geen advies geven omdat je er misschien anders in staat dan ik. Het enige wat ik je kan aanraden is je gevoel te volgen en voor jezelf duidelijk te hebben wat je wil, hoelang je daarmee wilt wachten en wat je van je partner verwacht.

Heel veel succes!


 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan