Ik wil zo graag....

A

Anoniem

Guest
<p>Lieve dames,</p><p>Allereerst bedankt voor het lezen van dit bericht. Ik zit al heel erg lang met iets en ik weet gewoon niet meer hoe ik ermee om moet gaan.</p><p>Ik zal het er maar meteen uitgooien. Ik wil zo graag zwanger worden. </p><p>'Oh, leuk, ga ervoor!' is waarschijnlijk iets wat je meteen denkt. Maar zo makkelijk is het niet denk ik. </p><p>Ik ben 19 jaar en begin volgende week aan mijn HBO opleiding. Mijn vriend en ik zijn sinds januari 2017 samen en sindsdien gaat alles echt zo goed als het maar goed kon gaan. We hebben nooit echte ruzie (natuurlijk wel eens een discussie) en na mijn afgelopen twee relaties die beiden vol zaten met geweld ben ik een van de gelukigste vrouwen op aarde met hem. Ik woon nog thuis bij mijn ouders en sinds een jaar woont mijn vriend bij ons, aangezien hij door zijn thuissituatie niet thuis kon blijven wonen. Hij is overigens 21 en studeert ook. </p><p>Misschien snap je nu iets beter dat het niet zo makkelijk is...</p><p>Ik loop al voor langere tijd met dit gevoel rond, vooral sinds hij mij ons is komen wonen. Het lijkt gewoon alsof mijn eierstokken op knappen staan want elke keer als ik een zwangere vrouw of een baby zie, word ik een beetje jaloers. En elke maand als het weer tijd is om ongesteld te worden, hoop ik dat het niet komt. </p><p>Dit stukje is misschien een beetje te gedetailleerd, maar ik wil dit ook even zeggen; als we seks hebben, gebruiken we ook geen condoom. Ik ben ook niet aan de pil, maar we doen aan 'voor het zingen de kerk uit'. Niet de allerbetrouwbaarste methode, maar mocht het er ooit van komen dat het 'mis' gaat (zo wil het eigenlijk niet noemen), dan hebben we er vrede mee. </p><p>Op financieel vlak zitten we overigens goed. We hebben beiden spaargeld en verdienen samen zo'n 1000€ per maand. Klinkt als heel erg weinig, maar vaste lasten, op wat abonnementen (telefoon, Spotify) en een leuke avond uit per maand (gemiddeld 35€ p.p.) na, hebben we op dit moment niet. </p><p>Weet iemand hier raad mee? Ik word namelijk lichtelijk gek...</p><p>Alvast bedankt voor een eventuele reactie en veel liefs,</p><p>S.</p><p> </p>
 
Beste S,
Ik snap dat je een kinderwens hebt, maar is dit echt het beste moment? 
Je begint net met een studie, en dat is al uitdagend genoeg zonder een kleintje.
Een jaar een relatie lijkt ook al lang, maar hoe gaat jullie relatie als jullie onder druk staan? 
Daarnaast lijkt €1000,- nu een fijn inkomen. Maar als je een gezinnetje hebt, lijkt het me fijn om ook een eigen woonplek te hebben en financiëel onafhankelijk te zijn van je ouders.
Ik zeg niet dat je het niet moet doen, of dat je te jong bent. Maar vanwaar de haast? Waarom zou je niet nog een paar jaar wachten tot je een stabiele, onafhankelijke basis kunt bouwen?
 
 
Hoi!
Ik herken je gevoel ik had dit ook rond die leeftijd.. ook lastige relaties ervoor gehad en nu leek alles te kloppen ?
Toch heb ik gewacht zodat mijn relatie sterker kon worden en hebben we toch ook wat dallentjes meegemaakt..
Maar juist ook heerlijke momenten..vakanties feestjes...huis gebouwd... getrouwd en super huwelijksreis... en vooral elkaar mega goed leren kennen waardoor ik nu wel.kan zeggen dat ik hem helemaal vetrouw en wij er echt voor elkaar zijn ook als er minder leuke momenten zijn. Wij zijn inmiddels mama en papa van een bijna 5jarig meisje en een 2e is op komst... en ik ben nu 20 jaar ouder als jij ????????? (ik schrik ervan als ik het type)....
Door omstandigheden heb ik niet mijn opleiding kunnen afronden op jouw leeftijd en heb dit later nog moeten doen wat wel lastiger was..
Ik zou zeggen geniet van elkaar en richt je op je studie en alles wat mooi is en ga erna samen voor een gezinnetje ❤ 
Ik denk dat je ook een goed voorbeeld voor je kindje gaat zijn dat ondanks je al zoveel liefde voelt voor hem of haar je eerst gekozen hebt voor een stabiele toekomst ?
 
 
Hey!
Ik kan je opzich wel begrijpen. Ik heb ook 2 jaar met dat gevoel rond gelopen. Me schoonzus en allemaal vriendinnen raatke zwanger en ik vond het heel leuk voor ze, maar ik werd er wel redelijk jaloers van.
Bij me vriend was de drang wat minder erg dan bij mij. Hij had ook wel een kinderwens maar vond het niet erg om daar nog even mee te wachten.
Uiteindelijk hebben we er toch nog eventjes mee gewacht en ik ben zo blij dat we dat gedaan hebben! Inmiddels zijn we 4.5 jaar samen, wonen we al meer dan een jaar samen in ons eigen gekochte huis, hebben we beide een vast contract en ben ik 19 weken zwanger :)
Als je zwanger raakt wil je je baby echt alles in de wereld kunnen geven, en als je heel eerlijk bent weet je zelf ook dat dat gewoon niet mogelijk is als je naar school moet en geen eigen huisje hebt.
 
Ik snap dat je het graag wilt en ik ben ook niet degene om te zeggen dat je het niet moet doen nog, maar ik zou toch je situatie nog eens even beter bekijken. Jullie wonen nu nog bij jou ouders en dan red je het makkelijk met die 1000 euro per maand en waarschijnlijk hebben jullie ook al wel aardig wat gespaard. Maar daar ga je het helaas niet mee redden als je straks een kindje zou hebben.  Dan wil je graag een eigen huisje enzo. 
Ook qua studie zou ik wachten totdat jij je studie hebt afgerond.  Met een kindje is het een stuk lastiger om een studie te volgen , ookal zou je oppas hebben. Er komt meer bij kijken dan dat je denkt. En zonder opleiding zal je straks minder makkelijk werk vinden of werk wat ver onder je niveau ligt. En ik denk dat je daar uiteindelijk spijt van gaat krijgen. 
Ik zou zeggen geniet nu vooral van jullie tijd samen, ga leuke dingen doen en richt je op je studie. Daarna kun je je gaan richten op een huisje en dan een kindje, zodat je ook alle tijd hebt voor een kindje in jullie leven. 
 
Beste S.
Ik herken mij sterk in jou verhaal,  ik roep eigenlijk al vanaf het moment dat ieder meisje roept ik word prinses dat ik een mama word. Mijn kinderwens is altijd heel sterk geweest.  Toen ik mijn vriend 10 jaar terug leerde kennen ( ik ben nu 25)  riep ik al tussen neus en lippen door, als we ooit kinderen hebben.  Toen ik 20 jaar was en mijn eerste opleiding had afgerond dacht ik dat het een perfect moment was om aan kinderen te beginnen,  een baantje, hij werkte met vast contract. We wisten beiden dat we kindjes wilde. Samen verdiende de zo 1800 euro per maand. We woonde nog thuis maar ach wat maakt dat uit dacht ik.  Ik zat aan de pil en heb er vaak over na gedacht gewoon te stoppen.  Toen begon mijn vriend een eigen bedrijf waardoor ik mij (achteraf gelukkig) bedacht dat het nu helemaal niet zo verstandig was om een kindje te krijgen want ja, papa zou weinig tijd hebben voor zo kleine uk.  In de tijd daarna ben ik na gaan denken en besefte ik dat een baby veel meer is dan gewoon die kinderwens.  Je zet een mensje op de wereld dat de eerste jaren volledig afhankelijk is van jou,  een mensje dat deel uit gaat maken van deze wereld en hopelijk op een goede manier. Jou kindje dat moet de meest stabiele basis krijgen die jij het kan geven.  
Lieve S ik zeg niet dat het niet mag,  of kan.. Ik weet dat ik het verschrikkelijk vond als iemand op die leeftijd zei " meid"  je bent nog zo jong... Mijn vriend en ik zijn ( na 10 maanden ) er vorige week achter gekomen dat ik zwanger ben, nu 5 jaar later als dat ik zelf eigenlijk had gepland/gewild. Maar achteraf gezien ben ik daar nu zoveel gelukkiger mee,  een goed lopend bedrijf,  ik een vast contract, we verdienen samen bijna 2 x het dubbelen van toen. 3 jaar een eigen koophuis. Lekker door gespaard en alles valt veel beter op zijn plek nu.  Ik weet nu dat wij de baby kunnen geven wat het nodig heeft,  en dat alles in ( maar) 5 jaar tijd..
Je bent een slimme meid anders ga je geen hbo opleiding doen, haal dat papiertje,  spaar wat centjes en en zorg ervoor dat je straks echt kan zeggen,  lieve baby,  wij zijn er echt klaar voor nu!  
Liefs.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan