Ik wil zwanger worden...

A

Anoniem

Guest
<p>Lieve lezers,</p><p>Ik hoop dat ik hier een beetje van oplucht, want ik zit er al maanden mee en ik ben echt ten einde raad.</p><p>Ik ben 18, word over een maandje 19 en het zit zo: ik wil heel erg graag zwanger worden. Misschien denk je nu "Huh? Maar je bent nog zo jong?", maar iets in me zegt en wilt het gewoon. Het lijkt echt alsof mijn eierstokken aan het rammelen zijn, want ik word er zo gek van!</p><p>En eigenlijk kan het nog helemaal niet. Of ja, kan is eigenlijk een groot woord, want alles kan, maar het zou nu eigenlijk nog niet het perfecte moment zijn. </p><p>Ik heb een stabiele relatie met mijn vriend die ondertussen, door zijn thuissituatie, bij mij en mijn ouders is ingetrokken en dit gaat al een jaar heel erg goed. Beiden gaan we in september aan een HBO-opleiding beginnen en financieel zitten we redelijk oké. </p><p>En met al die zaken opgeteld heb ik echt iets van 'Het kan, het kan, het kan, het kan,' en die gedachte is zo vreselijk, maar zo fijn tegelijkertijd...</p><p>Telkens als ik ongesteld moet worden hoop ik serieus dat die niet komt, want zo graag wil ik het. Ik zou er zelfs mijn studie voor uitstellen om het nu al te worden, want mijn studie zou met een Bachelor en Master 5 jaar duren, en de gedachte dat ik nog vijf jaar (of zelfs langer) moet wachten is echt niet te doen...</p><p>Kan iemand me hierbij advies geven over hoe ik van deze gedachte af kom? Want ik ben echt even ten einde raad!</p><p>Heel erg bedankt voor het lezen en de eventuele reacties, </p><p>Liefs,</p><p>Emmy</p>
 
Hoi Emmy,
Het is helemaal niet raar! Hoe denkt je vriend erover? Heb je het met hem er al wel eens over gehad? Tenslotte is dit een keuze die jullie samen moeten maken.
Je hoeft ook niet te denken dat je jong bent! Ik was 19 toen ik verloofd was, dit jaar in feb getrouwd (20 jaar). En ik ben nu zwanger, wanneer ik m’n kleine heb ben ik net 21.
Bij mij is het wel zo dat ik mijn MBO niveau 4 heb afgerond. Ik en mijn man waren het met elkaar eens dat we vroeg kinderen hebben gewild. Dus we hebben onszelf beide daarop aangepast. We werken beide nu. M’n man 5 dagen en ik 3 dagen omdat het toch voor een moeder fijner is om wat extra tijd te besteden aan de kleine.
Heb je iemand die op kan passen? Zo ja, dan is je studie opzich niet echt een probleem denk ik. Mijn schoonmoeder heeft pas na haar 40e gestudeerd. Zo zie je, je bent nooit te oud om te leren.
Je moet er eerst wel over praten, wat handig is. Kwa studie en inkomen, over wie er evt kan oppassen bijvoorbeeld. En voor je vriend zal het ook niet makkelijk zijn om een baby te hebben en daarnaast thuis nog dingen aan school te moeten doen. Want ik ken het van m’n omgeving.. Ze stellen het dan toch uit tot het kindje wat ouder is.
 
Ga ervoor als je het echt wilt. Zo kan je 1000 dingen opnoemen die je eerst moet hebben om daarna aan kinderen te beginnen. Ik ken genoeg mensen die eerst een huis kochten, een auto, goed zaten met studie en werk. En dan? Ja dan bereiken ze een leeftijd wat toch moeilijker is als je kinderen wilt. En dan de medische wereld ingaan. Dat is mijn mening erover.
Je kan alles ook prima hebben met een kind. Succes gewenst!
 
Super erg bedankt voor je reactie en gefeliciteerd met je zwangerschap!
Ik heb het wel eens aangekaart bij mijn vriend, en hij is toch echt iemand die eerst alles 'af' wil hebben voordat hij aan kinderen begint. Hij denkt zo namelijk het kind alles te geven wat het nodig heeft, maar hij zegt tegelijkertijd ook 'Mocht het er ooit toch van komen, dan is het wel welkom,' dus eigenlijk vind ik het een beetje tegenstrijdig klinken.
Qua oppassen moet dat wel goedkomen. Als ik, laten we zeggen, het eerste jaar een jaar later ga doen zodat ik de eerste maanden thuis zou zijn, dan zou mijn moeder een geschikte oppas zijn. Ze werkt thuis en heeft al eens tegen me gezegd, toen we het over zwangerschap hadden, 'Ik steun je door en door,'.
Maar alles bij elkaar opgeteld zorgt nog steeds voor een groot vraagteken. Want het kan, ik wil het, maar is het verstandig? Wie zou dat weten? Niemand lijkt me. 
Maar als ik de gedachte naar boven haal van mijn vriend en ik met een kindje, dan word ik toch zo ongelofelijk blij en gelukkig...
Emmy.
 
Ik herken jou gevoel heel erg! Ik was zelf 23 maar mijn vriend en ik hadden het niet goed voor elkaar. Wij woonde in een klein huis met 1 slaapkamer zonder dat 1 van ons een rijbewijs had. Ik heb mij er overheen kunnen zetten (tijdelijk) toen ik 24 werd ben ik perongeluk zwanger geraakt (prettig ongelukje) maar omdat wij nog in dat huis zaten en beide geen werk of rijbewijs heeft het mij erg veel stress op geleverd waardoor ik vanaf 5 maand niet mocht werken (vrijwilligswerk en uitkering werk) ivm met bloedverlies. Uiteindelijk mooi zoontje gekregen en mijn vriend heeft vast werk en ik ben huismoeder. Dus uiteindelijk is alles goed gekomen.
 
Wat ik met mijn verhaal probeer te vertellen is: Probeer eerst alles stabiel te krijgen zoals eigen woning en jij of beide werk vinden ipv school. Je hoord het vast vaak maar kinderen zijn erg duur (duurder dan je denkt..) tuurlijk is het jou leven maar met de stress en verdriet wat im heb mee gemaakt gun ik een ander niet natuurlijk. 
Uiteindelijk zou ik gewoon met je vriend gaan zitten en het er goed over hebben. Als jullie er mee beginnen hoe ga je het doen, hoe ga je het betallen en waar blijft het kindje? En de voor en nadelen op schrijfen.
Geloof mij, het is prettiger om alles goed voor elkaar te hebben en weten van hoe en wat dan dat je dat nog moet doen als je zwanger bent.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. 
 
Ik herken jou gevoel heel erg! Ik was zelf 23 maar mijn vriend en ik hadden het niet goed voor elkaar. Wij woonde in een klein huis met 1 slaapkamer zonder dat 1 van ons een rijbewijs had. Ik heb mij er overheen kunnen zetten (tijdelijk) toen ik 24 werd ben ik perongeluk zwanger geraakt (prettig ongelukje) maar omdat wij nog in dat huis zaten en beide geen werk of rijbewijs heeft het mij erg veel stress op geleverd waardoor ik vanaf 5 maand niet mocht werken (vrijwilligswerk en uitkering werk) ivm met bloedverlies. Uiteindelijk mooi zoontje gekregen en mijn vriend heeft vast werk en ik ben huismoeder. Dus uiteindelijk is alles goed gekomen.
 
Wat ik met mijn verhaal probeer te vertellen is: Probeer eerst alles stabiel te krijgen zoals eigen woning en jij of beide werk vinden ipv school. Je hoord het vast vaak maar kinderen zijn erg duur (duurder dan je denkt..) tuurlijk is het jou leven maar met de stress en verdriet wat im heb mee gemaakt gun ik een ander niet natuurlijk. 
Uiteindelijk zou ik gewoon met je vriend gaan zitten en het er goed over hebben. Als jullie er mee beginnen hoe ga je het doen, hoe ga je het betallen en waar blijft het kindje? En de voor en nadelen op schrijfen.
Geloof mij, het is prettiger om alles goed voor elkaar te hebben en weten van hoe en wat dan dat je dat nog moet doen als je zwanger bent.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. 
 
Ik herken jou gevoel heel erg! Ik was zelf 23 maar mijn vriend en ik hadden het niet goed voor elkaar. Wij woonde in een klein huis met 1 slaapkamer zonder dat 1 van ons een rijbewijs had. Ik heb mij er overheen kunnen zetten (tijdelijk) toen ik 24 werd ben ik perongeluk zwanger geraakt (prettig ongelukje) maar omdat wij nog in dat huis zaten en beide geen werk of rijbewijs heeft het mij erg veel stress op geleverd waardoor ik vanaf 5 maand niet mocht werken (vrijwilligswerk en uitkering werk) ivm met bloedverlies. Uiteindelijk mooi zoontje gekregen en mijn vriend heeft vast werk en ik ben huismoeder. Dus uiteindelijk is alles goed gekomen.
 
Wat ik met mijn verhaal probeer te vertellen is: Probeer eerst alles stabiel te krijgen zoals eigen woning en jij of beide werk vinden ipv school. Je hoord het vast vaak maar kinderen zijn erg duur (duurder dan je denkt..) tuurlijk is het jou leven maar met de stress en verdriet wat im heb mee gemaakt gun ik een ander niet natuurlijk. 
Uiteindelijk zou ik gewoon met je vriend gaan zitten en het er goed over hebben. Als jullie er mee beginnen hoe ga je het doen, hoe ga je het betallen en waar blijft het kindje? En de voor en nadelen op schrijfen.
Geloof mij, het is prettiger om alles goed voor elkaar te hebben en weten van hoe en wat dan dat je dat nog moet doen als je zwanger bent.
 
 
Lieve gebruiker,Je bent een vrouw en een vrouw draagt hormonen met zich mee!! Logisch dat je aan kindjes denkt, helemaal als je een vaste relatie hebt. Ik had dat zelf ook toen ik 18 was.Maar laat me je toch een tip geven. Ik ben ook op mn 18de naar de universiteit gegaan en heb mn bachelor gehaald en vervolgens nog 2 masters. Ik was klaar met 25. Geloof me, die tijd is ontzettend leuk en vooral ook een tijd om te genieten. Op stap te gaan. Lekker te lunchen en af en toe eens met vriendinnen naar de maandagborrel te gaan. Het maakt in die tijd niet uit. Je hebt zeeën van tijd. Je hebt vakanties die je niet meer hebt als je gaat werken. Ik snap dat je graag moeder wilt worden, maar je hebt blijkbaar de ambitie om het ver te schoppen. Ik zou zeggen grijp die. Ik had die studie echt niet kunnen combineren met een kind. Ik had een meisje destijds bij mij in de groep met een baby en die is gestopt na een half jaar. Want het is pittig en je moet ook avonden en weekenden leren thuis. Nog los van alles colleges en werkgroepen.Je bent pás 18. Je kan de rest van je leven nog genieten van kinderen. Zorg voor een stabiele basis thuis. Pak die diploma's want geloof me die heb je nodig en daar kan je de rest van je leven op terug vallen. Een kind is daarnaast duur. En met een studiefinanciering lijkt mij dat lastig rond komen.Maar goed. Dit is mijn tip naar jou :)! 
 
Hoi hoi,
Als ik jou een advies mag geven ga nog even lekker genieten van het jong zijn en het leven! en zorgen dat jullie beide je opleiding afronden en dan samen een huisje en baan hebben. Een kind krijgen doet veel met jezelf en je relatie en het kost een hoop geld. Aan de gedachte van samen een kind hebben is mooi en zoals je zelf zegt gelukkig maar er zitten ook veel dingen aan wat lastig is en het kost een hoop energie die je ook in je studie moet steken. Maar het is natuurlijk jullie keuze en als jullie er beide achterstaan dan moeten jullie je gevoel volgen. Maar als alles beter geregeld is dan kun je er meer van genieten.
Wij waren 18 toen wij ons 1e kind kregen en 20 ons 2e kindje, bij ons was het niet gepland en het is alles goed gekomen maar het was best zwaar en moeilijk om de combinatie en balans te vinden tussen gezin werk studie. Wij gaan nu voor ons 3e kindje en daar hebben wij bewust mee gewacht. Onze kinderen zijn 14 en 12 nu.
Hoop dat je hier wat aan hebt!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan