ik wou dat het eens tot die mensen door drong!!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Heej hallo daar ben ik weer met mijn gezeur ,

Ik vroeg me af en ik hoop dat er iemand is die er antwoord op kan geven.....

Ik heb bij de tweede bevalling nogal plotklaps wederom een spoedks gehad zoals ik al zo vaak hier heb verteld 4 maanden geleden 1 maand te vroeg.

Mijn baby heeft een maand in het ziekenhuis moeten verblijven,ik herstellende en een kind van 2,5 rond lopen die onwijs lief is trouwens was het niet zo dat zowel ik als mijn baby er niet meer geweest waren als ik 5 minuten later was gearriveerd in het ziekenhuis!!!

Nou zijn mijn man en ik onwijs gelukkig met onze kinderen en alles gaat nu heel erg goed maar die ene maand dat ik dag in dag uit (ik weet ook wel dat er ouders zijn die dat helaas veel langer moeten) de godganse dag in het ziekenhuis bij onze baby zijn geweest was nogal moeilijk lichamelijk en emotioneel.

Mijn man heeft een eigen bedrijf en was bezig met een opdracht voor de overheid die af moest en was er niet echt voor mij terwijl hij er niks aan kon doen wie verwacht nou dat je kind een maand te vroeg komt?

Ook tijdens de zwangerschap hadden we de nodige problemen.

Nou komt het weer.

Mijn schoonfamilie heeft nooit gevraagd hoe het met me ging of gaat en heeft ons nooit gesteund.
Ik heb nooit mijn ervaring bij ze kwijt gekunt zeg maar en ze weten niet dat ze zowel mij als onze baby bijna kwijt waren want ik krijg de kans niet om het te vertellen.

Als ik ook maar 1 woord over zwanger of bevallen in mijn mond neem word er gereageerd als.....o ik heb er ook 3 gekregen en nergens last van en beginnen over eigen ervaringen enzo ik word echt compleet genegeerd NIET TE GELOVEN!!!

Ik weet echt niet meer hoe ik tot die mensen door moet dringen hoor en toch wil ik dat ze het weten ondanks dat mijn man zegt laat ze lekker het is voor mij heel belangrijk dat ze beseffen hoe erg ik hun steun heb gemist

Wie heeft er een tip voor mij?
 
Meid,

Ik begrijp hoe je je voelt, ik heb ook een schoonfamilie om achter het behang te plakken. Ze leven helemaal in hun eigen wereld.
Ik heb het zelf gewoon opgegeven. Ze zijn nou eenmaal zo, niets aan te doen. En ik zoek ook geen contact meer. Ik zeg telkens dat het niet uitkomt als ze me nu bellen. Ja wie niet luisteren wil moet maar voelen hoor! Focus je opde mensen die er wel voor je zijn: Je vriendinnen en eigen familie. En als je schoonfamilie er is, laat dan telkens merken hoeveel steun je aan die mensen hebt gehad.

Sterkte,
Wietske
 
Hoi Mirella,

Wat moet dat een moeilijke tijd voor jou - jullie - zijn geweest! Elke dag het ziekenhuis, en ook nog voor je oudste een goede ouder willen zijn... en dat met een keizersnede achter de rug! Poeh! In zo'n tijd heb je alle steun nodig die je krijgen kunt, en het zou toch leuk zijn als je die ook van de opa en oma van je kindje krijgt. Jij hebt toch hun kleinkind op de wereld gezet, en ze zoeden trots op je moeten zijn! En bezorgd, ook om jou, niet alleen om je kindje.
Jammer dat veel mensen zo kortzichtig kunnen zijn als het gaat om bevallingen.
Mijn eerste bevalling was heel anders dan die van jou. Hij was ingeleid en duurde daardoor "maar" 5 uur. Het persen duurde "maar" een kwartier, en zodra mensen dit hebben gehoord (het is altijd het eerste wat ze vragen "hoe lang duurde het?") concluderen ze dat ik geluk heb gehad en krijg ik vervolgens te horen van de bevalling van een verre nischt, of diens buurvrouw die er   veel langer over deden, of die de pech hadden een vacuuumverlossing te hebben gehad. "Hallo? Ik ben net bevallen en wil mijn verhaal kwijt!!!!" heb ik vaak willen roepen - maar niet gedaan...helaas...
Mijn weeen duurde niet lang inderdaad, maar die vijf uur was wel een heftige weeenstorm van 5 uur. En dat het persen zo kort duurde was omdat de hartslag van mijn zoontje wegviel tijdens elke wee. Toen hebben ze geknipt (ik hoorde de schaar meerdere keren dichtklappen, het bleek een knip van zo'n 10 cm te zijn) en hebben ze de vacuuumpomp gebruikt. De gyn. trok heel hard, en de zuster duwde met alle macht op mijn buik, en tegen mij werd - niet al te zachtaardig - geschreeuwd dat ik harder mee moest persen.
Tja met zo'n geweld duurt die uitdrijving   niet lang nee, maar dat ik het veel liever op eigen kracht en   vooral tempo had willen doen.. dat is dan weer aanstellerij: Ik heb er toch een mooi kind voor gekregen?  

Ja natuurlijk, en het is het ook allemaal waard, en daar gaat het ook helemaal niet om. waar het om gaat is dat ik nergens kwijt kan dat een snelle bevalling niet  automatisch ook een makkelijke bevalling is. En dat ik er echt over moest praten om alles te verwerken dat schijnen ook niet alle mensen te beseffen...

Ik weet dat het geen vreselijk verhaal is, en dat het veel erger kan, maar mijn baby had het ook niet overleefd zonder ingrijpen, en de angst die daarbij komt kijken op dat moment, en het gevoel van falen dat ik heel erg had (als ik harder had geperst had ik het wel zelf kunnen doen?) kon ik nergens kwijt.

Als ik jou verhaal lees, en dan ook nog lees dat jij je verhaal niet kwijt kan aan mensen die toch dicht bij je staan dan kan ik daar echt boos om worden...
He, nu heb ik jou ook nog verveeld met mijn bevallingsverhaal, maar niet met de bodschap dat je je niet moet aanstellen hoor!!!! Ik herken het gewoon dat je je verhaal niet kwijt kunt....
Bij mijn schoonmoeder heb ik op een gegeven moment wel geroepen: het was niet zo makkelijk hoor! En toen heb ik mijn verhaal verteld, en ze schrok er wel van. Maar een week later sprak ik een vriendin van haar, en die zei : "Ja, en van M. hoorde ik gister dat het zo'n superbevalling was, fijn voor je meid!   Daar bof je maar mee"
............zucht.............
mijn schoonmoeder is heel lief hoor, maar dit vind ik toch wel jammer....
Ik heb het er maar bij gelaten, en bij de volgende bevalling inderdaad alleen de tijdsduur genoemd, en alle bijzonderheden achterwege gelaten. heeft ze ook niet naar gevraagd. Nou dan niet....

Ik laat het er maar bij, en ben erg blij dat ik mijn verhaal wel bij andere mensen kwijt kan. Ook al is het dan niet heel dramatisch....

Sorry dat het zo'n lang stuk is geworden, blijkbaar zit het me nog hoger dan ik dacht...

Succes met je twee lieve kindjes (zijn die van jou ook de liefste die je óóit gezien hebt, en kun je je niet voorstellen dan anderen dat ook over hún kinderen denken die toch duidelijk minder bijzonder zijn dan de jouwe?)

groetjes, sil
 
Hey mirella,

nou er is een antwoord en dat is dat ze het nooit zelf zullen beseffen, zelfs niet als ze het zelf meemaken. BIj mij is eigenlijk hetzelfde aan de hand, alleen is mijn oudste 4 weken in het zh geweest en de 2e mocht gelijk mee toen ik ook mocht.

En wat ik al eerder gezegd had, die opmerking die je krijgt, oh een ks dat is supermakkelijk bevallen, nou echt niet. Ik heb enorme complicaties over gehouden aan de 2e ks en dan zelfs beseffen ze niet hoe erg het is om je kids weer te missen. Ach gaat vanzelf wel goed.

Als ze nu tegenwoordig bellen om te vragen hoe het gaat zeg ik standaard goed en geef de telefoon aan mijn man. Ze willen gewoon niet horen dat het ook slecht kan gaan of zelfs maar iets minder.

Ik heb afgelopen donderdag weer een operatie gehad, mijn galblaas moest eruit. En mijn schoonmoeder belde pas op zaterdag ze was het vergeten!! Het valt me iedere keer weer op, dat als we tegen een opname ofzo aanzitten dat ze je gewoon vergeten of even snel bellen en dan ophangen met de opmerking, ach komt wel goed!. EN dan 2 weken na je operatie dan nemen ze weer contact met je op, want dan is alles weer beter dus dan hoeven ze die slechte verhalen enzo niet aan te horen!.

En iedere bevalling is bijzonder, iedereen ervaart deze op zijn eigen manier en ik vind het toch altijd bijzonder al sik mijn verhaal aan iemand kan doen en vond het ook leuk om te horen hoe iemand anders bevallen is.
Het is ook erg belangrijk dat je je verhaal kwijt kan bij iemand die er ook echt aar luisterd, zonder gelijk hun mening klaar te hebben of over iets anders begint. Ben dan ook wel blij met dit forum en iedereen mag haar verhaal kwijt. En zeker over schoonouders, want volgens mij is niemand blij met de schoonouders

Heel veel sterkte en probeer niet te lang om ze iets duidelijk te maken, want dat lukt toch niet, ik probeer het nu al ruim 8 jaar en tot nu toe helaas....

groetjes carreen
mv sebastiaan 14/12/03 en caithlyn 14/09/05
 
Hoi Mirella,

Hier nog iemand die niet door een deur kan met haar schoonouders....

Mijn schoonouders zijn inmiddels 8 jaar gescheiden maar mijn schoonvader kan daar niet mee leven. Al die jaren moeten wij zijn geklaag en zijn verdriet horen...ik heb inmiddels mijn deur voor zijn problemen gesloten...Toen ik wilde samenwonen met mijn man kreeg ik van beide partijen de wind van voren...Toen ik zwanger werd van Isabelle(nu 2,5) je had ze moeten horen...(de mooiste opmerking was..denk maar niet dat ik opgapassen hoor, jullie willlen een kind) en nu ik weer zwanger ben is het gesteun en de opmerkingen niet normaal meer( waar beginnen jullie aan??)

Echt waar, om moedeloos van te worden. Ik probeer ook niet eens meer de ideale schoondochter te worden(volgens mijn schoonmoeder kan dat nooit: "al was je de koningin geweest dan was je nog niet goed genoeg geweest..ik vraag je!!!!)

Nee, leuk is het niet maar ik zou jou ook willen adviseren om afstand te nemen van hun opmerkingen. Ze doen alleen maar pijn en je kan er niets mee...Ga lekker genieten van je gezin en zorg ervoor dat je zelf een andere schoonmoeder wordt(later!)

Groetjes Odette
 
Hoi,

Heel vervelend is dat inderdaad als je je verhaal niet kwijt kunt aan anderen. Zeker als het gaat om familie! Bij mij is dit ook het geval, alleen is het zo dat het bij mij om mijn eigen ouders gaat. Mijn schoonouders zijn juist degenen die heel attent zijn en vol belangstelling vragen stellen als ik bijvoorbeeld bij de verloskundige ben geweest.
Als ik mijn moeder vertel dat ik daar ben geweest, vraagt ze er niets over of ik zeg dat alles goed was en ga er niet verder op in anders krijg ik hele verhalen over hoe goed of hoe slecht het bij haar ging. Terwijl het toch over mij ging. Daarin ben ik al veel langer teleurgesteld over.
Het geval wil dus dat ik best tegen de bevalling opzie. Het is de tweede keer (ik heb een zoon van 2 1/2 Kevin).
Als ik terugdenk aan de eerste keer, krijg ik weer koude rillingen. Zoals ik al van iemand anders las ging het bij mij  ook razendsnel ( 4 uur waarschijnlijk door infuus, ik was al 42 weken) Een grote aaneenschakeling van weeen, waarbij je geen tijd hebt om op adem te komen of om ook maar enige controle over je weeen te hebben zoals je leert in de diverse zwangerschapscursussen.Vervolgens geen persweeen waardoor je alles op eigen kracht moet doen, wat niet lukte omdat (weet ik nu achteraf) mijn spierspanning in de bekkenbodem te hoog was(is). Dan krijg je een knip en een vacuumverlossing wat ook heel snel ging. Heel raar, dan wacht je er al 42 weken op en toch overdonderd het je. Gelukkig heb ik een gezonde zoon, waar we ontzettend blij mee zijn. Dit zijn helaas de dingen die weer bij me bovenkomen nu ik op cursus weer aan het puffen ben. Gelukkig schijnt geen bevalling hetzelfde te gaan, daar hou ik me maar aan vast. Ook is het geen reden om het niet nog een keer te doen.
Wel is het heel fijn als je er met mensen goed over kunt praten. Want ook al is mijn kind gezond en hoefden we niet lang in het ziekenhuis te blijven, het blijft een indrukwekkende ervaring. Of het goed gaat of juist niet, in beide gevallen is het goed om je verhaal kwijt te kunnen.
Gelukkig kan ik nu ook mijn zorgen delen over de komende bevalling( over 10 weken) en krijg ik veel goede tips in de zwangerschapscursus (mensendieck) die veel serieuzer en leuker is dan de gym die ik heb gedaan in mijn eerste zwangerschap. Ik vind het een echte aanrader, misschien door het type mens wat daar naar toe gaat.
Sorry, heel verhaal. Zo is het ook fijn om je verhaal te vertellen.

Groetjes Bianca
 
Hoi,

Ik heb in 2001 een keizersnede gehad. Ook mijn schoonfamilie begreep er niets van. Ik moest toch blij zijn, ik had een kind gekregen. Dat ook ik van een zware operatie moest herstellen werd geen rekening mee gehouden. Ze kwamen te pas en te onpas op bezoek en deden niets. Mijn schoonzus had de keizersnede wel eens willen zien (spectaculair hè). Kortom ik moest niet klagen. Ik ben hier jarenlang chagrijnig door geweest als het ter sprake kwam. Ik heb nl. ook nog 1,5 jaar met napijn gelopen.

In juli 2005 ben ik gelukkig via de normale weg bevallen (wel ingeleid wegens langdurig gebroken vliezen) van mijn tweede dochter. Nu hoor je niets. want normaal bevallen is gewoon.

Wel kan ik eigenaardig reageren als iets bij mijn schoonfamilie aan de hand is. Mijn schoonzus had onlangs een kies getrokken en wat een pijn had ze. Nou dan leef ik ook niet mee. Dat hebben zij bij mijn keizersneepijn ook niet gedaan.

Groeten Veronique
 
Hoi,
Ik heb dat ook met mijn schoonouders (moeder). Ik ben nog niet bevallen hoor maar nu bijna 28 weken. Mijn schoonmoeder vond het maar belachelijk dat ik zo misselijk en moe was en dat mijn man alles voor me deed. En maar zeggen dat zij nooit ergens last van heeft gehad terwijl ze nu met een verkoudheid al 3 weken op de bank ligt om aandacht te krijgen. Ik heb de moed opgegeven, ze kunnen me wat. Ik probeer gewoon te genieten en doe het op mijn manier maar ze hoeven straks als de kleine er is ook niet ineens de deur komen platlopen. Ik weet dat het moeilijk is en ik hoop dat je het een beetje los kunt laten. Heel veel sterkte!!!
Mar
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan