Ik ben nu 27 weken zwanger en hoewel mijn vriend en ik bewust voor de zwangerschap hebben gekozen heb ik soms het idee dat hij niet zoveel met de zwangerschap en het kindje bezig is als ik had verwacht.
Mijn vriend is nog vrij jong (23) en is nog student. Hij wil dus ook graag nog een beetje de student uithangen om het maar zo te zeggen. Als hij vrij is zit hij liever te gamen dan dat hij mij een beetje helpt of mee gaat met 'babyshoppen'. Hij heeft ook nog niets voor de baby gekocht.
Ook wil hij graag uitgaan als het hem uitkomt en maakt er dan ook een probleem van als ik hem probeer duidelijk te maken dat met de keuze die we hebben gemaakt er ook bepaalde verantwoordelijkheden komen. Dat hij dus bijvoorbeeld niet meer om half 6 thuis kan komen vanuit een college om hier te eten en dan vervolgens te zeggen dat hij uitgaat en weer vertrekt.
Verder was hij bijna 2 jaar gestopt met roken en is weer begonnen toen we besloten dat we gingen proberen om zwanger te worden. Hij zegt vervolgens nu al 7 weken (sinds de 20 weken echo) dat hij weer gaat stoppen, omdat hij geen rokende papa wil zijn. Maar tot nu toe is er nog geen verandering (hij rookt overigens niet binnen).
Mannen blijven natuurlijk mannen maar ik hoop echt dat dit veranderd. Het ligt misschien aan mijn hormonen dat ik hier nu veel meer aan trek dan normaal, maar het maakt mij erg onzeker.
Ik probeer trouwens regelmatig met hem te praten hierover maar hij doet er vrij onverschillig over en kan ook opmerkingen maken als 'ja maar de baby is er toch nog niet', jullie als mede-zwangeren zullen wel begrijpen dat dat pijn doet als hij zoiets zegt.
Hebben meer van jullie last van iets dergelijks?
Liefs
Mijn vriend is nog vrij jong (23) en is nog student. Hij wil dus ook graag nog een beetje de student uithangen om het maar zo te zeggen. Als hij vrij is zit hij liever te gamen dan dat hij mij een beetje helpt of mee gaat met 'babyshoppen'. Hij heeft ook nog niets voor de baby gekocht.
Ook wil hij graag uitgaan als het hem uitkomt en maakt er dan ook een probleem van als ik hem probeer duidelijk te maken dat met de keuze die we hebben gemaakt er ook bepaalde verantwoordelijkheden komen. Dat hij dus bijvoorbeeld niet meer om half 6 thuis kan komen vanuit een college om hier te eten en dan vervolgens te zeggen dat hij uitgaat en weer vertrekt.
Verder was hij bijna 2 jaar gestopt met roken en is weer begonnen toen we besloten dat we gingen proberen om zwanger te worden. Hij zegt vervolgens nu al 7 weken (sinds de 20 weken echo) dat hij weer gaat stoppen, omdat hij geen rokende papa wil zijn. Maar tot nu toe is er nog geen verandering (hij rookt overigens niet binnen).
Mannen blijven natuurlijk mannen maar ik hoop echt dat dit veranderd. Het ligt misschien aan mijn hormonen dat ik hier nu veel meer aan trek dan normaal, maar het maakt mij erg onzeker.
Ik probeer trouwens regelmatig met hem te praten hierover maar hij doet er vrij onverschillig over en kan ook opmerkingen maken als 'ja maar de baby is er toch nog niet', jullie als mede-zwangeren zullen wel begrijpen dat dat pijn doet als hij zoiets zegt.
Hebben meer van jullie last van iets dergelijks?
Liefs