Ik zwanger, mijn zus (nog steeds) kinderloos en negeerd me

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik ben Jeanine (27) en 19 weken zwanger. Ik heb  wat probleempjes waardoor ik dacht dat het moeilijk zou zijn om ooit zwanger te raken.
Uhm, dat is dus niet het geval geweest. Ik oktober was de eerste maand dat we gingen proberen om een kindje te krijgen en meteen de eerste keer raak. We zijn echt gezegend. Heb net de vruchtwaterpunctie achter de rug en de uitslag is 100% gezond (gelukkkig). Mijn man en ik zijn dol gelukkig.

Nou heb ik 3 zussen. 2 daarvan hebben kinderen (15,12,11,en  eentje van 9).
Mijn jongste zus (32) is al een tijdje aan het proberen een kind te krijgen maar het lukt niet. Ze heeft eerst meerdere miskramen gehad en is daarna overgegaan op IVF. # pogingen en alle 3 mislukt. De laatste in september. Nu was ze laatst weer spontaan zwanger maar dat is in januari ook weer mis gegaan.

Ik zou er alles voor willen geven om haar een kind te schenken maar er is niets wat ik kan doen. Ik ben wel heel erg acgtief bezig geweest met moeders voor moeders. Dat is het minste wat ik kan doen.

Maar nu het probleem :
Mijn zus negeerd me. Ik het begin vroeg ze 1 keer via de mail hoe het met me ging. Nu hoor ik niets van haar. Ze gaat alleen nog bij onze moeder op bezoek als ik werken ben zodat ze mij niet tegen het lijf aan kan lopen. Ze doet net alsof ze me niet ziet in de winkel en begint mijn man (die in een winkel werkt) ook te ontlopen.
Via via hoor ik dat ze het niet aan kan om mij zwanger te zien. Heel begrijpelijk maar wat moet ik ermee.
Gaat ze mij nu tot de bevallig negeren ???
En wat na de bevallig ? Kan ze de kleine dan wel zien of gaat het negeren dan gewoon door ?
Ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik lijkt wel als of ze het mij kwalijkt neemt dat ik een kind krijg (en niet veel moeite ervoor hebben hoeven doen) en zij niet. Als of ze kwaad op me is.
Sorry, ik kan er toch niet aan doen. Mijn leven gaat door. Ik kan niet gaan wachten tot zij ooit een kind krijgt of wel soms. Ik zou echt alles willen geven voor haar een kinf te geven maar dat is niet moegenlijk.

Wie heeft zoiets meegemaakt en heeft tips of zo.
Ik wil mijn zus niet kwijt,maar dat gebeurd nu wel.
 
Beste Jeanine,


 
Allereerst proficiat met je zwangerschap! Hoop voor je dat het heel goed blijft gaan, en dat je straks een wolk van een baby in je handen mag houden.


 
Wat je zus betreft: heb geduld met haar.

Ik kan je zus, door mijn eigen ervaring heel goed begrijpen. Het heeft bij ons 2 jaar geduurd voor we zwanger mochten worden, en we hebben zelf ook een hele tijd meegelopen in de MM.

Echt, geloof me, je zus is nog steeds dezelfde zus als voor je zwangerschap, en ze houd waarschijnlijk heel veel van je.

Maar tegelijkertijd is ze kwaad. Op jou, je man, je baby, maar vooral zichzelf, en waarschijnlijk het hele universum wat dat betreft.

Je hebt, omdat je het geluk hebt gehad snel zwanger te raken, geen idee hoe ongeloofelijk veel pijn het doet om steeds maar weer teleurgesteld te worden.

Echt, het is zooo moeilijk, nu ik dit typ staan me de tranen nog in de ogen.

Bij ons was het ook zo dat heel veel mensen rondom ons heen kinderen kregen. Gelukkig bij mijn broer niet. Hiermee geconfronteerd worden is iedere keer! weer moeilijk!

Natuurlijk gun je de mensen in je omgeving (en zeker als het familie is) het aller allerbeste, en ben  je ook blij voor hun als zij zwanger zijn.

Je neemt het zeker niemand  kwalijk, ook je zus  doet dat niet. Het is eerder het gevoel van intense machteloosheid en verdriet om je eigen situatie.

Ik kan me goed voorstellen dat het voor haar pijn doet om jullie veel te zien. En dat  ze jullie ontloopt.  Niet echt jullie per sé, maar de confrontatie met zwanger zijn.
En waarschijnlijk is het ook maar tijdelijk! Vergis je niet, wat voor een giga hormonale impact ivf  behandelingen hebben.  En dan heb ik het nog niet eens  gehad over de zware periode die je eigen relatie doormaakt als je om moet gaan met zo veel teleurstelling.

En miskramen...  stel je  maar voor dat je dit kindje verliest. Dan kan je je indenken hoe veel pijn dit je zus gedaan heeft.

Nu wil ik echt niet alles goedpraten wat zij doet hoor! Helemaal niet. Ik wil je alleen maar een  inzicht geven in hoe zwaar haar situatie is.

Lees anders ook maar eens wat verhalen op het forum van mensen die al langer erover doen om zwanger te raken.


 
Heb geduld met haar, hoe moeilijk dit ook met je eigen hormonen is.

En praat eens met haar, laat haar merken dat je in de gaten hebt dat dit moeilijk is voor haar. Maar probeer ook aandacht te vragen voor jou situatie. Dat je bang bent dat ze je gaat negeren tot en na de bevalling en dat je het verschikkelijk zou vinden als je je zus kwijtraakt.

Eerlijkheid helpt.

O, en als ze je niet wilt zien, maak dan niet van te voren een afspraak maar koop een gebakje en klop onverwacht bij haar aan.

Je komt er wel uit, waar zijn zussen anders voor?


 
Heel veel succes,

Brinn

25w en 4d zwanger


 
 
 
Hoi Jeannine,

Hier een mama van 2 ivf kindjes. Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik hoop dat je er lekker van geniet!
Dan even antwoordt op je vraag. Mijn dochter werd geboren na een miskraam en 7 vruchtbaarheidsbehandelingen en ook mijn zoon is een ivf kindje. Helaas weet ik in welke situatie je zus zich bevindt en geloof me het is afschuwelijk en voor iemand die er niet inzit nooit helemaal te begrijpen. Ik weet zeker dat ze niet boos op je is en je deze zwangerschap ontzettend gunt! Ze wil het alleen zelf ook zo graag. Het heeft niks met een ander gunnen te maken maar het is en blijft ontzettend confronterend en pijnlijk om anderen zwanger te zien terwijl jij constant in de angst zit om kinderloos te blijven. Hoe dichter bij de zwangere hoe moeilijker het is. Ik heb zelf nooit iemand genegeerd maar kan me wel voorstellen dat je zus zich even terugtrekt. Ik deed dit in moeilijke tijden ook en dan met name om een ander niet op te zadelen met mijn verdriet en hun zwangerschapsplezier af te nemen. Soms is het gewoon even niet haalbaar om fris en fruitig te reageren. Dit gaat op en af. Soms is het even heel moeilijk om zwangeren te zien maar soms ook niet. Wat je zus van jou nodig heeft is dat je voor 100% geniet van je zwangerschap en haar even de tijd en ruimte geeft om ermee om te gaan. Als je haar niet veroordeelt, haar gevoelens serieus neemt (en dit ook uitspreekt) en haar even de tijd geeft raak je haar echt niet kwijt. Probeer niet te hard te oordelen. Ze zit echt in een hele verdrietige situatie.

gr.ing
 
Allereerst van harte gefeliciteerd!!
Mijn zusje was ook na een maand proberen zwanger. Ik zelf was toen nog maar 7 maanden bezig, en ook dat stak al.. Ik heb haar toen eerlijk gezegd dat ik niet altijd even blij voor haar zou kunnen zijn. Toen haar dochtertje geboren werd, was ik nog niet zwanger en heel bang voor hoe ik zou reageren. Ik kan je vertellen, ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld voor zo'n klein mensje..
Het is heel vervelend dat je zus je negeert. Vooral omdat het nu, op mij, overkomt alsof ze niet eerlijk naar je durft te zijn. Misschien moet je haar een keer bellen of een brief schrijven. Je kan haar dan vertellen hoe jij je er door voelt en dat je het jammer vindt dat jullie door jou zwangerschap ineens slecht contact hebben. Dat je ook graag van haar zou willen horen hoe zij zich voelt en dat je rekening wil houden daarmee, maar dat je haar als zus mist..
Heel veel sterkte gewenst en succes met je zwangerschap!!
 
Hoi,

Ik sluit me aan  bij de reacties van de meiden hierboven. Ook bij mij ging het zwanger worden niet zo makkelijk als we graag zouden willen, en ondanks dat het uiteindelijk 'maar' anderhalf jaar heeft geduurd, ligt de pijn en het verdriet nog heel vers in mijn geheugen.
Natúúrlijk moet jij lekker genieten van je zwangerschap en hoef je je niet schuldig te voelen,  je kan er niets aan doen dat je zelf snel  zwanger  bent  geworden  en het is duidelijk op te maken uit je bericht dat je er alles voor over zou hebben om je zus ook zwanger te zien. Maar ja, zo werkt het leven helaas niet.
En inderdaad, zoals de meiden hierboven al zeggen:  je zus is vast niet boos op jou persoonlijk, ze kan het alleen even niet aan  om een zwangerschap van zo dichtbij mee te maken terwijl ze zelf zo veel verdriet heeft.  
Ik ben zelf een persoon die iedereen altijd alles gunt en jaloezie heeft nooit een rol gespeeld in mijn leven; totdat het zwanger worden niet wilde lukken. Echt, ik stond versteld van mezelf hoe intens jaloers ik kon zijn op vriendinnen die 'zomaar' zwanger werden. Dus ik kan me heel goed voorstellen dat je zus ook worstelt met een jaloezie die ze (uiteraard) veel liever niet zou hebben!

Gun haar even de tijd. De kans is groot dat als jullie kleintje er eenmaal is ze het helemaal geweldig zal vinden.
En oh ja, ik wil je ook nog wel een tip geven wat mij destijds erg geholpen heeft: een goede vriendin van me was 'per ongeluk' zwanger geraakt. Ze wilden op zich wel een kindje, maar niet al zo snel. Ik heb het daar heel erg moeilijk mee gehad en heb haar ook in het begin van haar zwangerschap een beetje ontlopen omdat ik het gewoon niet aan kon horen om haar te horen klagen over vermoeidheid en misselijkheid.
Toen hun dochtertje eenmaal geboren was heeft zij het heel goed aangepakt door mij er echt intens bij te betrekken. Ik was 'tante' en mocht altijd langs komen. En dat meende ze ook echt.. er is een periode geweest dat ik bijna dagelijks op de stoep stond en dat was nooit een probleem! Ik mocht altijd zo lang en zo vaak als ik wilde met die kleine knuffelen en spelen, en ben ook al snel avondjes op gaan passen.
Natuurlijk kan het best zijn dat het voor je zus anders werkt, maar mij heeft dit toen enorm geholpen! Ik kon die kleine helemaal overladen met alle schattige babyspulletjes die ik zo graag voor mezelf wilde kopen en als ik verdrietig was ging ik er gewoon even heen om ongestoord te knuffelen.

Wie weet helpt dit ook voor je zus! Ik wens je in ieder geval veel sterkte met deze situatie, maar geniet ook vooral van je zwangerschap!!

Groetjes, 10e
 
Bedankt voor jullie reacties.

Ik begrijp dat het moeilijk is voor mijn zus en ik zal jullie advies opvolgen en haar (op haar manier) rustig aan het idee laten wennen.
Maar het blijft moeilijk voor ons allebei.

Ik hoop alleen echt dat het goed komt. En dat ze dadelijk de kleine wel kan zien.

bedankt voor jullie reactie en advies.
Groeten Jeanine
 
Maak je geen zorgen! Zolang jij haar in haar waarde laat en haar verdriet serieus neemt komt het ten alle tijde goed! Heb alleen wel geduld! Wij zijn 5 jaar bezig geweest voor een kindje en de mensen die ons gewoon onszelf lieten zijn waardeerden wij het meest. Het is erg belangrijk om steun en begrip te krijgen en als mensen je dat geven dan is het ook weer makkelijker om van hun kindjes te genieten.

gr.Ing
 
Helaas is deze draad al lang geleden. Hier veel herkenning. Ik heb meerdere kinderen en ben weer zwanger terwijl mijn zusje al jaren bezig is. Ik begrijp dat het heel moeilijk voor haar is! Ik doe mijn best om haar ruimte te geven maar heb het gevoel dat ik nooit goed doe. Ze is zo wisselend in openheid en in emotie. Deze situatie maakt mij ook heel verdrietig. Al jaren is er geen interesse voor onze kinderen en hier en daar krijg ik een respectloze opmerking over de zwangerschap. Ook negeert ze me nu. Pijnlijk! Ik voel me geïsoleerd in dit verdriet want ik heb het gevoel dat ik dit niet mag uiten omdat het hare zoveel erger is.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan