<p>Hi allemaal, </p><p>Doordat ik afgelopen jaar(2018) twee miskramen heb gehad, een in maart en een in oktober, ben ik op zoek gegaan naar lotgenoten. Al snel stuitte ik op het oudersvannu forum en daar heb ik uren lang verschillende ervaringen kunnen lezen en daaruit troost gevonden. </p><p>Nu ben ik zelf nooit actief op fora, maar ik hoop dat mijn verhaal ook een herkenningspunt voor iemand kan zijn en we dan wellicht vol goede moed 2019 kunnen starten. </p><p>Mijn verhaal: </p><p>In februari 2018 kwam ik er onverwachts achter dat ik zwanger was, we waren wel aan het proberen, maar niet gericht en lieten het op zijn beloop. Ik zou in maart op wintersport gaan, en ongesteld zijn op wintersport is niet ideaal. Omdat ik die tijd geen anticonceptie had, koos ik er samen met de huisarts voor om een week Primolut te slikken(een hormoon wat je ongesteldheid uitsteld), in de bijschrijving stond dat je absoluut niet zwanger mocht zijn, dus ik had negatief getest op de dag van de NOD voordat ik aan de kuur begon. Toen ik op dag 2 al hele heftige acne kreeg(typisch hormoon verschijnsel bij mij) ben ik direct gestopt, dus zou ik snel ongesteld moeten worden.. Dit gebeurde niet, in mijn hoofd niet eens aan een zwangerschap gedacht, omdat ik natuurlijk negatief getest had. 10 dagen na de NOD drong mijn vriend er op aan om toch nog maar een test te doen en jahoor zwanger! Heel erg verrast en blij natuurlijk, maar helaas niet van lange duur. Nog voor mijn eerste afspraak bij de VK begon ik wat bruine afscheiding te verliezen, op de eerste echo was geen hartbeweging te zien(rond 6 weken) waarschijnlijk is deze er ook nooit geweest. Daarna begon de ellende, mijn eerste zwangerschap, dus ook mijn eerste MA. Ik had vol vertrouwen in mijn lichaam en vond het ook knap dat iets wat niet goed is, wordt afgestoten, dus koos ik voor een natuurlijk beloop.. Een lang verhaal kort 5 maanden later ben ik geopereerd, omdat het vruchtzakje nogsteeds in mijn baarmoeder zat. </p><p>Na de kijkoperatie zag volgens gyn mijn baarmoeder er weer super uit, en ik werd ook na 32 dagen precies(altijd al mijn cyclus duur geweest) weer netjes ongesteld. Die keer erna was het weer raak, we konden ons geluk niet op, dat het zo snel was gelukt vonden we een wonder. Ook een goede eerste echo met hartbeweging, wel teruggezet na 6,5 week wat volgens berekening 8 weken had moeten zijn. Helaas begon 1,5 week daarna weer de bloedingen, zoals bij MA1 in maart. Ik hield hoop, want ik voelde me dit keer zoveel beter toch? En 1 keer pech kan, maar 2 keer pech achter elkaar? Dan moet er iets mis zijn. Helaas was het toch weer mis en was het vruchtje gestopt met groeien vlak na de eerste echo. Deze MA heb ik voor de Cyotec 'abortuspillen' gekozen, hier had ik 'goede' ervaringen mee, als een heftige ongesteldheid en na een week was mijn baarmoeder weer netjes schoon. </p><p>Nu kan ik de eerste MA een heel goed plekje geven, ik heb destijds de hormoonpillen geslikt, wat natuurlijk van invloed kan zijn op het vruchtje en ik was niet voorbereid(ik rookte bijv). Over de tweede MA denk ik veel moeilijker, ik heb hartbeweging gezien, waar is het dan misgegaan? Ik ga elke dag in een warm bad, heb ik daar weer over gelezen dat dat niet goed is als je niet zwanger bent. Zal dat dan de reden zijn? </p><p>Wij gaan nu positief en gezond(natuurlijk allerbelangrijkst) 2019 in, maar de wens groeit met de dag. Ik zit nu op dag 34 in mijn cyclus, waar ik normaal op dag 32 ongesteld word. Ik wil mezelf(en mijn partner) niet onnodig enthousiast maken, ik wil ook niet ongeduldig zijn, maar ik wil het zo graag. Zijn er lotgenoten met tips over hoe je het zwanger worden, na teleurstelling, leuk en spannend houdt? Zonder teveel en geforceerd met ovu testen en geplande seks aan de gang gaat? Dat haalt voor mij de romantiek er een beetje vanaf. </p><p>Ik hoop dat ik met mijn lange verhaal herkenning voor iemand kan creeeren, zoals ik die ook vond op dit forum, en we dan wellicht samen positief(en geduldig) 2019 in kunnen gaan! </p><p> </p><p> </p><p> </p>