Hey meiden,
Hier even een "ik-zit-in-een-dip" stukje..
Ik ben normaal helemaal niet zo'n type wat bij de pakken gaat
neerzitten en probeer altijd de wereld te overwinnen maar momenteel
overwint alles en iedereen mij en zie ik t even niet meer zitten..
Na een zwangerschap van 41 weken, waarin mijn mannetje overigens vol
spanning zat te wachten en bijna doodging van nervositeit tijdens de
bevalling, heb ik een 'minder leuke' kraamtijd gehad..
Het begon al met een veel te opdringerige schoonzus die persé bij de
bevalling aanwezig MOEST zijn, ook als deze zich 's nachts aandiende
moesten we bellen (had ik bij voorbaat al geen zin meer in dus) onze
kleine meid is vrij snel geboren, na een uurtje of 3 en we mochten
meteen naar huis..waar dezelfde schoonzus mij bombardeerde met goed
bedoeld advies (turkse tradities en gebruiken die wetenschappelijk
gezien niet onderlegd zijn en waarvan ik vind dat ze onnodig zijn, dus
het merendeel heb ik afgeschoven) te pas en te onpas verschijnen op mn
slaapkamer terwijl ik aan het voeden was etc.
Nou goed.. 's avonds moest papa natuurlijk vieren datie papa was
geworden dus ik was de hele avond alleen met mijn 8-jarige zoon en de
kleine uk, tot manlief om half 4 behoorlijk dronken thuis kwam..niet
leuk.
Volgende dag mn bed gewoon uit om het huis schoon te maken (zou hij
doen) en te koken (zou hij ook doen) gelukkig bracht en haalde hij wel
Vincent naar en van school maar dat was met een week of wat ook
over...En toen.. kreeg Julia last van..tsja dat weten we nog steeds
niet eigenlijk maar ze was 19 uur per dag wakker en ik was
doodmoe...Vincent kreeg bijna geen aandacht meer en ik vond t zo zielig
voor hun allebei..1 die niet kan slapen en de andere moet zichzelf maar
vermaken de hele dag want moeders heeft geen handen vrij.
Paps is er dan 1 die te pas en te onpas de deur uitloopt, gezellig bij
iedereen langsgaat en als hij Julia vast heeft en ze begint te huilen,
dan krijg ik haar accuut weer in de handen want hij heeft daar geen
geduld voor en vind t zielig.. Mams is na 4 weken aan het eind van haar
latijn n loopt op dr tandvlees..en de rest van de tijd op haar tenen
als Juul slaapt want stel je voor dat ze wakker wordt, dan begint t
weer overnieuw allemaal.
Schoonzus die altijd zeurt om geld gaat plotseling 10 dagen naar
Parijs, laat haar man en zoon thuis (neemt trouwens wel dochter mee)
als bij mij de depressie er goed inknalt en ik sch**t krijg aan
iedereen (behalve mn kids) en zoiets heb van; bekijk t allemaal maar!
Vervolgens wordt t mannetje opgeroepen bij t ziekenhuis om zijn neus te
laten breken en opnieuw te zetten, hij meld zich en vrtrekt stiekem
want hij heeft er geen zin meer in, waarna ik de hele tijd telefoontjes
krijg van boze artsen die klaar staan in de OK.. fijn...niet dus... heb
ik m zelf op laten lossen want ik was t zat om zijn kastanjes uit het
vuur te halen.
10 dagen later arriveert schoonzus weer in NL en is helemaal over de
rooie want; wij hadden niet gevraagd aan haar man of hij iets nodig had
in de tijd dat zij weg was..ja hallo, JIJ gaat weg, en laat hem hier
dus zorg je er ook maar voor dat hij niets tekort komt toch.. nou ja,
in ieder geval vond mevrouw dat een reden om het contact geheel te
verbreken, prima..ik zou ook niet de ander het voordeel van de twijfel
gunnen en vragen of er misschien een bepaalde reden was dat wij
eventjes geen of weinig contact met de wereld om ons heen hebben
gehad..(we hebben in die 10 dagen 3 of 4x knallende ruzie gehad omdat
ik vond dat hij mij niet steunde)
Prima, opgeruimd staat in dit geval dan maar netjes, niettemin bekruipt mij het gevoel alsof ik overal de schuld van krijg..
Met Julia gaat het inmiddels gelukkig beter, het inbakeren helpt en ze
slaapt veel beter, zij het nog niet volgens "de regels" maar ik ben
allang al blij als ik genoeg tijd heb om mijn haar in een staart te
doen voor ik Vincent naar school breng, die het overigens allemaal veel
te goed op vangt voor een jongetje van bijna 9.. Van de week trok ik t
niet meer.. Juul had een "dip-dag" haar vader zat me expres op de kast
te jagen en ik begon keihard te janken, ik voel mezelf minder dan de
helft.. en zit met Julia op mn schoot, pink in haar mondje op haar
kamertje met gierende uithalen heerlijk te huilen, komt Vincent uit
bed; gaat het wel mam? ik maakte me zorgen..de schat..ik leg t een
beetje uit, snap niet waarom die kleine soms zo slecht slaapt en vertel
dat ik me soms een beroerde moeder vind... ah mam, je bent de best
liefste moeder van de hele wereld, dat moet je niet zeggen want dat is
niet zo! en hij begint spontaan ook te huilen..manlief komt kijken wat
er aan de hand is en bied excuus aan, wist niet dat het zo erg was en
beloofd beterschap..mn kleine meid slaapt als een roosje momenteel, we
zijn vanochtend eventjes wezen winkelen (ik woon in het centrum en is
dus lekker dichtbij) en toch..ik voel me rot...mn roze wolk is grijs
gekleurd, tranen druppen de halve dag langs mn wangen want tóch heb ik
nog het gevoel dat ik er alleen voorsta ook al weet ik diep in mn hart
dat dat niet zo is..mn man doet wat hij kan maar vergeet dat ik ook nog
besta soms, hij vind mij een 'bikkel' ze kan t allemaal zelf zegt hij
altijd heel trots tegen iedereen en ik brokkel beetje bij beetje af..nu
maak ik t toetsenbord weer nat want ik voel me schuldig omdat ik dit
allemaal opschrijf maar ik weet t allemaal niet meer..
Hopelijk gaat t binnenkort allemaal over en ben ik er weer uit..
Bedankt voor het lezen van mijn nogal lange sippe verhaal met dit mooie weer..
Hier even een "ik-zit-in-een-dip" stukje..
Ik ben normaal helemaal niet zo'n type wat bij de pakken gaat
neerzitten en probeer altijd de wereld te overwinnen maar momenteel
overwint alles en iedereen mij en zie ik t even niet meer zitten..
Na een zwangerschap van 41 weken, waarin mijn mannetje overigens vol
spanning zat te wachten en bijna doodging van nervositeit tijdens de
bevalling, heb ik een 'minder leuke' kraamtijd gehad..
Het begon al met een veel te opdringerige schoonzus die persé bij de
bevalling aanwezig MOEST zijn, ook als deze zich 's nachts aandiende
moesten we bellen (had ik bij voorbaat al geen zin meer in dus) onze
kleine meid is vrij snel geboren, na een uurtje of 3 en we mochten
meteen naar huis..waar dezelfde schoonzus mij bombardeerde met goed
bedoeld advies (turkse tradities en gebruiken die wetenschappelijk
gezien niet onderlegd zijn en waarvan ik vind dat ze onnodig zijn, dus
het merendeel heb ik afgeschoven) te pas en te onpas verschijnen op mn
slaapkamer terwijl ik aan het voeden was etc.
Nou goed.. 's avonds moest papa natuurlijk vieren datie papa was
geworden dus ik was de hele avond alleen met mijn 8-jarige zoon en de
kleine uk, tot manlief om half 4 behoorlijk dronken thuis kwam..niet
leuk.
Volgende dag mn bed gewoon uit om het huis schoon te maken (zou hij
doen) en te koken (zou hij ook doen) gelukkig bracht en haalde hij wel
Vincent naar en van school maar dat was met een week of wat ook
over...En toen.. kreeg Julia last van..tsja dat weten we nog steeds
niet eigenlijk maar ze was 19 uur per dag wakker en ik was
doodmoe...Vincent kreeg bijna geen aandacht meer en ik vond t zo zielig
voor hun allebei..1 die niet kan slapen en de andere moet zichzelf maar
vermaken de hele dag want moeders heeft geen handen vrij.
Paps is er dan 1 die te pas en te onpas de deur uitloopt, gezellig bij
iedereen langsgaat en als hij Julia vast heeft en ze begint te huilen,
dan krijg ik haar accuut weer in de handen want hij heeft daar geen
geduld voor en vind t zielig.. Mams is na 4 weken aan het eind van haar
latijn n loopt op dr tandvlees..en de rest van de tijd op haar tenen
als Juul slaapt want stel je voor dat ze wakker wordt, dan begint t
weer overnieuw allemaal.
Schoonzus die altijd zeurt om geld gaat plotseling 10 dagen naar
Parijs, laat haar man en zoon thuis (neemt trouwens wel dochter mee)
als bij mij de depressie er goed inknalt en ik sch**t krijg aan
iedereen (behalve mn kids) en zoiets heb van; bekijk t allemaal maar!
Vervolgens wordt t mannetje opgeroepen bij t ziekenhuis om zijn neus te
laten breken en opnieuw te zetten, hij meld zich en vrtrekt stiekem
want hij heeft er geen zin meer in, waarna ik de hele tijd telefoontjes
krijg van boze artsen die klaar staan in de OK.. fijn...niet dus... heb
ik m zelf op laten lossen want ik was t zat om zijn kastanjes uit het
vuur te halen.
10 dagen later arriveert schoonzus weer in NL en is helemaal over de
rooie want; wij hadden niet gevraagd aan haar man of hij iets nodig had
in de tijd dat zij weg was..ja hallo, JIJ gaat weg, en laat hem hier
dus zorg je er ook maar voor dat hij niets tekort komt toch.. nou ja,
in ieder geval vond mevrouw dat een reden om het contact geheel te
verbreken, prima..ik zou ook niet de ander het voordeel van de twijfel
gunnen en vragen of er misschien een bepaalde reden was dat wij
eventjes geen of weinig contact met de wereld om ons heen hebben
gehad..(we hebben in die 10 dagen 3 of 4x knallende ruzie gehad omdat
ik vond dat hij mij niet steunde)
Prima, opgeruimd staat in dit geval dan maar netjes, niettemin bekruipt mij het gevoel alsof ik overal de schuld van krijg..
Met Julia gaat het inmiddels gelukkig beter, het inbakeren helpt en ze
slaapt veel beter, zij het nog niet volgens "de regels" maar ik ben
allang al blij als ik genoeg tijd heb om mijn haar in een staart te
doen voor ik Vincent naar school breng, die het overigens allemaal veel
te goed op vangt voor een jongetje van bijna 9.. Van de week trok ik t
niet meer.. Juul had een "dip-dag" haar vader zat me expres op de kast
te jagen en ik begon keihard te janken, ik voel mezelf minder dan de
helft.. en zit met Julia op mn schoot, pink in haar mondje op haar
kamertje met gierende uithalen heerlijk te huilen, komt Vincent uit
bed; gaat het wel mam? ik maakte me zorgen..de schat..ik leg t een
beetje uit, snap niet waarom die kleine soms zo slecht slaapt en vertel
dat ik me soms een beroerde moeder vind... ah mam, je bent de best
liefste moeder van de hele wereld, dat moet je niet zeggen want dat is
niet zo! en hij begint spontaan ook te huilen..manlief komt kijken wat
er aan de hand is en bied excuus aan, wist niet dat het zo erg was en
beloofd beterschap..mn kleine meid slaapt als een roosje momenteel, we
zijn vanochtend eventjes wezen winkelen (ik woon in het centrum en is
dus lekker dichtbij) en toch..ik voel me rot...mn roze wolk is grijs
gekleurd, tranen druppen de halve dag langs mn wangen want tóch heb ik
nog het gevoel dat ik er alleen voorsta ook al weet ik diep in mn hart
dat dat niet zo is..mn man doet wat hij kan maar vergeet dat ik ook nog
besta soms, hij vind mij een 'bikkel' ze kan t allemaal zelf zegt hij
altijd heel trots tegen iedereen en ik brokkel beetje bij beetje af..nu
maak ik t toetsenbord weer nat want ik voel me schuldig omdat ik dit
allemaal opschrijf maar ik weet t allemaal niet meer..
Hopelijk gaat t binnenkort allemaal over en ben ik er weer uit..
Bedankt voor het lezen van mijn nogal lange sippe verhaal met dit mooie weer..
kijken wat die ons brengt.