Lieve allemaal, <br />Ik ben sinds mijn miskraam lange tijd niet meer op dit forum geweest, maar na de rollercoaster van afgelopen maanden ben ik toch op zoek naar hulp of steun van andere vrouwen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt als ik. Mocht je een tip hebben waar ik een (praat)groep kan vinden met gelijkgestemden, laat het me vooral weten. <br /><br />Hieronder volgt mijn (lange) verhaal, die helaas nog niet is afgesloten. <br />Op 10 januari 2021 ontdekten wij vol blijdschap dat we ons eerste kindje verwachtte. Onbeschrijfelijk blij waren wij met dit nieuws. <br />Na 5 lange weken wachten, hadden we op 15 februari de eerste echo. Daarop was een leeg vruchtzakje te zien, die bij 7 weken gestopt was met groeien (ik was op dat moment al 10 weken zwanger). We moesten ons voorbereiden op een miskraam. Onze wereld stortte in. <br /><br />Ik besloot eerst het nieuws op mij in te laten werken en af te wachten of mijn lichaam het zelf zou uitstoten. Na enkele dagen nadenken besefte ik me dat mijn lichaam al 3,5 week ‘wist’ dat er iets mis was, maar nog geen behoefte had om het los te laten. Ik besloot het op te wekken met medicatie. Op 26 februari heb ik -na overleg met de gynaecoloog- de misoprostol tabletten in te brengen. Na enkele uren kreeg ik flinke buikkrampen, veel bloedverlies en verlies van (grote) stolsels. De volgende dag nam het bloedverlies en ook de buikkrampen af. Ik heb daarna nog 16 dagen bloedverlies gehad. <br /><br />Op 26 maart had ik een controle echo bij de verloskundige. Helaas was daarop het vruchtzakje nog zichtbaar en bleek de medicatie niet te hebben geholpen. Ik werd met enige spoed doorverwezen naar de gynaecoloog, die dit aan de hand van een echo bevestigde. Zijn advies: een curettage. <br /><br />Op 6 april ben ik gecuretteerd en werd mij na afloop verteld dat de baarmoeder schoon was (vastgesteld aan de hand van een echo). Ik heb nog ongeveer 2 weken bloedverlies gehad. <br />Aangezien ons werd medegedeeld dat het medisch gezien niet noodzakelijk was om te wachten tot de eerstvolgende menstruatie, wilden we na het bloedverlies meteen weer aan de slag. Ik hield al geruime tijd mijn basale lichaamstemperatuur bij en begon ook weer met ovulatietesten. De zwangerschapstest was inmiddels al negatief! Rond de 16e dag na de curettage kleurde de ovulatietest positief en de dagen erna steeg ook mijn temperatuur enkele tienden. Ik was enorm blij dat mijn lichaam zo snel weer alles op gang had gebracht. Eind goed, al goed zou je denken.<br /><br />Op 11 mei kreeg ik uit het niets last van bloedverlies. Ik voelde het opeens lopen en binnen enkele seconden lekte ik door mijn ondergoed en broek. Ik schrok me rot! Toen ik opstond stroomde het bloed langs mijn benen op de grond. Ik wist niet wat mij overkwam. Eenmaal in de douche bleef het extreem bloeden, alsof er een kraan open stond. Ook verloor ik grote bloedstolsels. Ik heb mijn verloofde meteen gebeld dat hij naar huis moest komen. We hebben de eerste hulp gebeld, waar we direct naartoe mochten komen. Enige kanttekening was dat we 112 moesten bellen als ik duizelig of misselijk begon te worden. Ik stond nog steeds in de douche en bloedde nog steeds bizar veel. Toen ik een beetje bewoog om me klaar te maken om weg te gaan werd ik heel misselijk, duizelig en slap. Mijn verloofde belde direct 112. Ik ben met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment op de klok zag dat het 19.00 uur was. Ik besefte me toen dat ik al ruim 2 uur extreem aan het bloeden was. Na de echo werd ik meteen naar de OK gebracht voor een spoedoperatie. Ik zakte steeds verder weg door het extreme bloedverlies en dacht dat ik nooit meer wakker zou worden. Een hele traumatische gebeurtenis. Na een curettage van 1,5 uur (wat normaal 10-15 minuten duurt), is de ingreep gestaakt vanwege het vele bloedverlies. Ik heb ook een bloedtransfusie gehad. <br /><br />Na afloop werd ons verteld dat er nog restweefsel in de baarmoeder aanwezig was, wat de bloeding had veroorzaakt. Vanwege het vele bloed in de baarmoeder en een perforatie van de achterwand van de baarmoeder konden ze niet goed in de baarmoeder komen. Er moest zelfs een 2e gynaecoloog aan te pas komen. Het belangrijkste: ze hadden het bloeden kunnen stoppen. Helaas hebben ze de curettage niet kunnen voltooien, waardoor er mogelijk nog restweefsel aanwezig is. Over 6 weken -i.v.m. perforatie baarmoederwand- vind een hysteroscopie plaats om de laatste resten weg te halen. <br /><br />Op 27 mei heb ik een controle afspraak gehad bij de gynaecoloog. Daar werden we enerzijds gerustgesteld: oorzaak is dikke vette pech, wat minder dan 1x per jaar voorkomt en het restweefsel bleek gezond placenta weefsel. Vooralsnog geen gevolgen voor de toekomst en ook geen sprake van afwijkingen van mijn baarmoeder o.i.d. Anderzijds werd medegedeeld dat op de echo inderdaad nog restweefsel te zien was en dat de geplande hysteroscopie nog noodzakelijk is. Ook moeten we rekening houden met daarna mogelijk nog een hysteroscopie, omdat het weefsel kennelijk zo vastzit. Het einde is helaas nog niet in zicht. Ook beseffen wij uiteraard dat al deze ingrepen in een korte tijd mogelijk sporen achterlaat in de baarmoeder voor de toekomst. De perforatie bleek al aardig hersteld, dus dat is heel positief! <br /><br />Al met al hebben wij ‘s avonds een fles (alcoholvrije) champagne opengetrokken om het positieve nieuws (geen afwijkingen, geen verhoogd risico op miskramen o.i.d in de toekomst) te vieren. Dit geeft weer een sprankje hoop in het zware proces. <br /><br />Op 22 juni staat de hysteroscopie gepland en daarna zullen we verder zien. <br /><br />Los van de kinderwens die de afgelopen maanden nog groter is geworden (voor zover dat überhaupt mogelijk was), snak ik vooral naar afsluiting. Afsluiting van dit lichamelijke proces en vooral de mentale verwerking van dit alles. <br /><br />Als je dit je bericht tot het einde hebt gelezen, dank je wel!! <br /><br />Ik hoop met heel m’n hart dat niemand van jullie dit heeft moeten doormaken en dat een ieder snel een gezonde zwangerschap mag hebben. Ik gun jullie de vervulling van jullie hartewens! <br /><br />Liefs, <br />Naomi<br />
Incomplete miskraam: 2 (spoed)curettages en 1 (mogelijk 2) hysteroscopie
- Onderwerp starter MrN
- Startdatum
Heftig zeg! Wat naar dat je dit is overkomen! Ik heb 9 januari zelf een miskraam gehad (spontaan na 2enhalve week afwachten na de echo waarbij bleek dat het kort na 9 weken was gestopt met groeien) waarbij het bloed ook echt maar bleef stromen, ik stond op om mn mobiel te pakken uit de woonkamer om de verloskundige te bellen omdat ik het niet vertrouwde, en voordat ik weer terug was op het toilet was mn kraamverband al doorweekt zegmaar, en de keer erop dat ik opstond zag ik ook sterretjes en moest ik overgeven etc. Ik had letterlijk een kan met een liter bloed voor me staan en mijn man belde de verloskundige en zei nog aan de telefoon: 'ik heb er niet veel verstand van, maar ik denk dat dit wel meer bloed is dan normaal bij een menstruatie, toch?' Diezelfde nacht nog een spoedcurettage gehad en de bloedtransfusie gelukkig net wel buiten de deur kunnen houden, maar kan me dus wel iets voorstellen bij hoe dramatisch het moet zijn geweest voor jullie, en dan al helemaal zo onverwacht nog met een nabloeding. Heel veel sterkte met herstellen ook! Dat heeft hier zeker nog wel even geduurd, en nu blijk ik toch weer bloedarmoede te hebben, terwijl dat eerder weer op niveau was en ga ik ook weer nieuw onderzoek in.
Heb jij ook zo dat gevoel van buiten spel gezet zijn? Van niet mogen proberen zwanger te worden omdat je lijf niet netjes meegewerkt heeft terwijl je eigenlijk niets liever wilt?
Heb jij ook zo dat gevoel van buiten spel gezet zijn? Van niet mogen proberen zwanger te worden omdat je lijf niet netjes meegewerkt heeft terwijl je eigenlijk niets liever wilt?
Jeetje @ElsieJoy , ook jullie hebben zo te lezen een hele verdrietige en zware periode doorgemaakt! Heel veel sterkte en liefde voor jullie. 
Je slaat de spijker op z’n kop! Het voelt inderdaad alsof je buiten spel wordt gezet. Dat een miskraam helaas hoort bij een kinderwens, daar houd je ergens ver in je achterhoofd rekening mee als je eraan begint. Maar dat je na zo’n verdrietige gebeurtenis ook nog eens zolang niet opnieuw kan beginnen, los van de vraag of je daar mentaal al aan toe bent, voelt inderdaad alsof je buiten spel wordt gezet. Opeens mag je even niet meer meedoen. De onzekerheid over de toekomst, maar ook over wanneer je überhaupt weer kan nadenken over een nieuwe poging voelt zo oneerlijk.
Ik gun het iedere man en vrouw om hun kinderwens in vervulling te laten gaan, maar ik merk dat het me bij tijd en wijlen enorm zwaar valt als iemand aankondigt een kindje te verwachten. Zeker als mensen het laten overkomen alsof het zo moeiteloos en vanzelfsprekend is om zwanger te worden en blijven.
Mocht je nog ondersteuning zoeken bij het verwerken van dit grote verlies, dan kan ik je het invulboek van Mirjam van Kreij “Als je je kindje verliest in de zwangerschap” heel erg aanraden. Een prachtig en waardevol boek vol met vragen die helpen bij de verwerking. Ik vond het heel mooi en belangrijk om ook een invulboek te hebben voor het zo gewenste kindje dat we niet fysiek in onze armen kunnen sluiten. Misschien heb je er wat aan!
Ik hoop dat jullie je snel weer mogen richten op een nieuwe kans! ??
Je slaat de spijker op z’n kop! Het voelt inderdaad alsof je buiten spel wordt gezet. Dat een miskraam helaas hoort bij een kinderwens, daar houd je ergens ver in je achterhoofd rekening mee als je eraan begint. Maar dat je na zo’n verdrietige gebeurtenis ook nog eens zolang niet opnieuw kan beginnen, los van de vraag of je daar mentaal al aan toe bent, voelt inderdaad alsof je buiten spel wordt gezet. Opeens mag je even niet meer meedoen. De onzekerheid over de toekomst, maar ook over wanneer je überhaupt weer kan nadenken over een nieuwe poging voelt zo oneerlijk.
Ik gun het iedere man en vrouw om hun kinderwens in vervulling te laten gaan, maar ik merk dat het me bij tijd en wijlen enorm zwaar valt als iemand aankondigt een kindje te verwachten. Zeker als mensen het laten overkomen alsof het zo moeiteloos en vanzelfsprekend is om zwanger te worden en blijven.
Mocht je nog ondersteuning zoeken bij het verwerken van dit grote verlies, dan kan ik je het invulboek van Mirjam van Kreij “Als je je kindje verliest in de zwangerschap” heel erg aanraden. Een prachtig en waardevol boek vol met vragen die helpen bij de verwerking. Ik vond het heel mooi en belangrijk om ook een invulboek te hebben voor het zo gewenste kindje dat we niet fysiek in onze armen kunnen sluiten. Misschien heb je er wat aan!
Ik hoop dat jullie je snel weer mogen richten op een nieuwe kans! ??
Wow! Wat herken ik je gevoel zo. Ik had ook nooit het besef dat die wens voor een kind nog mogelijks groter kon worden. Het snakken naar afsluiting, Dat je eindelijk terug mee in de running bent... dat het einde van de tunnel (het miskraam en alles er rond) in zicht is...
En vooral inderdaad. Je mag er zo niet naar kijken. Maar ik ben zo jaloers op al die gene die zwanger worden en blijven als een vanzelfsprekendheid kunnen zien... die zorgeloos zijn.
Wij zijn sinds 1 maand terug ‘in de running’ om zwanger te geraken na een half jaar sukkelen rond het miskraam. Afwachten, Medicatie, curretage en daarop nog enkele echo’s omdat mijn buik zo een pijn bleef doen... ondertussen is het nog steeds niet hoe het was. Mijn lichaam was kapot door alles wat het is moeten ondergaan, en ik had het gevoel dat iedereen er zo licht over ging. Maar ik zat/zit wel elke dag met nog lichamelijke pijn, besef van wat er ooit was.
Mijn laatste hoop zit nu bij een bekkenbodemspecialist (afspraak over 2 weken) zij is werkelijk mijn laatste hoop. In het ziekenhuis sturen ze me weg. (Alles ziet er op de echo goed uit) maar ik voel me zo niet... gelukkig heb ik een goede kinesist die me heeft doorgestuurd omdat ze merkt dat mijn bekken zich telkens weer anders zetten dan het ‘normale’...
dus deze maand is het een mogelijkheid maar ik voel aan mijn lichaam dat het nog niet gaat gaan.. en dit is pijnlijk en zwaar ondanks dat ik zo mijn best doe om positief te blijven.
Dus ja soms vind ik de moed en soms niet. En daar heb ik me voor nu even bij neer gelegd.
En vooral inderdaad. Je mag er zo niet naar kijken. Maar ik ben zo jaloers op al die gene die zwanger worden en blijven als een vanzelfsprekendheid kunnen zien... die zorgeloos zijn.
Wij zijn sinds 1 maand terug ‘in de running’ om zwanger te geraken na een half jaar sukkelen rond het miskraam. Afwachten, Medicatie, curretage en daarop nog enkele echo’s omdat mijn buik zo een pijn bleef doen... ondertussen is het nog steeds niet hoe het was. Mijn lichaam was kapot door alles wat het is moeten ondergaan, en ik had het gevoel dat iedereen er zo licht over ging. Maar ik zat/zit wel elke dag met nog lichamelijke pijn, besef van wat er ooit was.
Mijn laatste hoop zit nu bij een bekkenbodemspecialist (afspraak over 2 weken) zij is werkelijk mijn laatste hoop. In het ziekenhuis sturen ze me weg. (Alles ziet er op de echo goed uit) maar ik voel me zo niet... gelukkig heb ik een goede kinesist die me heeft doorgestuurd omdat ze merkt dat mijn bekken zich telkens weer anders zetten dan het ‘normale’...
dus deze maand is het een mogelijkheid maar ik voel aan mijn lichaam dat het nog niet gaat gaan.. en dit is pijnlijk en zwaar ondanks dat ik zo mijn best doe om positief te blijven.
Dus ja soms vind ik de moed en soms niet. En daar heb ik me voor nu even bij neer gelegd.