Ineens begint het door te dringen....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Het begint ineens allemaal tot me door te dringen. Gister moesten we, 6 weken na de curettage (na 14,5 week zwangerschap bleek ons kindje bij 13,5 weken te zijn gestopt), voor controle naar de gynaecoloog. Ik ging het gesprek in zo van: “het is nu 6 weken geleden, ik ben nog niet ongesteld geweest en heb al een aantal negatieve testen gehad, dus wat is het plan ”. Ze wilde in ieder geval een echo maken om te kijken hoe het er nu uit zag en om uit te sluiten dat ik opnieuw zwanger zou zijn. “Maar voordat we dat gaan doen ” zei ze, “we hebben het weefsel van de curettage naar het lab gestuurd en er bleek toch iets mis te zijn met de aanleg, een chromosoom afwijking ”. Ik reageerde een beetje cool door te zeggen dat we dat toch al wisten?! (ik wist niet eens dat ze het hadden opgestuurd, ik dacht dat ze dat pas deden na 2-3 keer een miskraam gehad te hebben!) …. Op naar de echo … daar zag ze dat er wat vocht in mijn baarmoeder zat … ze wist niet of het nou bloed was of iets anders, en waarom het er dan niet uit kwam. Na overleg met de arts die mijn curettage heeft gedaan werd besloten dat ik over 4 weken maar weer terug moet komen.

Vandaag drong het ineens allemaal tot me door wat ze nou eigenlijk had gezegd en hoe ik me de afgelopen 6 weken heb gedragen. Zoals ik al zei was ik met een hele andere insteek het gesprek in gegaan. Ik had al helemaal niet verwacht nog wat van ‘ons baby-tje ’ te horen. Had ik nou echt gedacht dat ik al weer zwanger kon zijn … hoe naïef ben ik geweest de afgelopen weken. Dacht ik nou echt dat er wat te zien zou zijn op de echo?!

Daar komt nog bij dat een vriendin van ons zwanger is (we waren precies even ver). Ik zei haar na mijn curettage dat ze vooral alles aan me moest blijven vertellen, omdat ik het gewoon interessant blijf vinden en ik wil weten wat ze voelt. Ik heb haar kindje zelfs al voelen schoppen. Gisteravond belde ze me enthousiast op na haar pretecho “en …. Wat denk je dat het is? ” ik zei “een jongetje ”, “ja ” zei ze … ik zei: “ik wil zo snel mogelijk de dvd zien en wil alles weten ”. Toen ik ophing zat ik te trillen op de bank. Wij hadden misschien nu ook een pretecho gedaan hebben, en wij wilde ook zo graag een jongetje. Ik gun haar echt alles van de hele wereld … en als ze me nodig zou hebben, ben ik er meteen voor haar, dag en nacht … maat ik kan het niet helpen dat ik af en toe jaloers ben. We zouden afgelopen maandag samen onze eerst yoga les hebben … ik vind het zo moeilijk om mijn verdriet aan haar te tonen.. Ik wil dat zij zich geen zorgen hoeft te maken over hoe ik me voel en dat ze alles aan me blijft vertellen. Maar het is toch een echte vriendin?! In voor en tegenspoed?! Dus waarom zou ik het niet mogen tonen?!

Ik heb vandaag veel gehuild … ik dacht echt dat ik nu wel over het verdriet heen zou zijn, maar eerlijk gezegd heb ik het de afgelopen weken alleen maar weggestopt met de gedachten dat ik misschien wel weer zwanger zou zijn (lekker makkelijk natuurlijk). Ik zal dit toch echt eerst moeten verwerken en mijn lichaam de tijd gunnen om weer op adem te komen. Aan de ene kant heb ik gedacht, het is AL 6 weken geleden … aan de andere kant denk ik … het is PAS 6 weken geleden.

Zolang ik en mijn lichaam er niet klaar voor zijn, zal er ook niets gebeuren. Het is weer een harde les, maar het is nou eenmaal zo. Daar kan ik niets aan veranderen. Ik heb vaak op het forum tegen meiden gezegd dat ze de tijd moeten nemen om het te verwerken, moet je horen wie het zegt. Het is vaak zo makkelijk om het voor een ander te zeggen, maar zelf doe ik het niet en hou ik me groot voor de rest van de wereld. Ik moet het een plekje gaan geven.

Bedankt voor jullie tijd om mijn verhaal te willen lezen en ik wens ook jullie veel sterkte met het verwerken.

Veel liefs,
Shir
 
Beste Shir,

Of het nu 6 weken of 6 maanden is, je zult nog zeker wel je ups en downs houden al worden het steeds minder downs gelukkig. Ik heb eind april mijn miskraam gehad en zit nu in de week dat ik uitgerekend zou zijn, ook dat is een rottige tijd maar je leert er steeds beter mee omgaan. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen de komende tijd. Tuurlijk ben je heel erg gelukkig dat de zwangerschap van je vriendin goed gaat maar het is niet meer dan normaal dat je soms ook verdrietig bent om je eigen verlies. Dat begrijpt zij ook echt wel. Heel veel sterkte!

X F.
 
Kan ik eindelijk eens iets terug doen na al die lange verhalen die ik geplaatst heb.
Allereerst, gun jezelf dat verdriet, dat is heel normaal.
Ik herken je verhaal helemaal.
Momenteel voel ik me ook zo. En bij mij is het ook pas na een aantal weken gekomen.
Zelf denk ik dat het bij mij komt omdat ik weer in een rustiger vaarwater terecht ben gekomen, waardoor ik wellicht pas echt aan verwerken ben toegekomen.
En wat je vriendin betreft, ik zou het toch vertellen, hoe moeilijk dat misschien ook is.
Want misschien besef je nu dat je een beetje jaloers bent, dat zou best wel een grotere rol kunnen gaan spelen dan je denkt.
Ik heb het namelijk met mijn collega.
Daar kan ik het best goed mee vinden en zij is in dezelfde week uitgerekend als ik zou zijn. En in het begin vond ik het alleen maar leuk voor haar.
Ik merkte aan mezelf de afgelopen weken dat ik haar ineens ging ontlopen en was ook bang dat ik rot tegen haar ging doen, dus heb ik mezelf gedwongen die confrontatie aan te gaan. Ik heb heel voorzichtig gezegd dat ik het moeilijk vind om haar te zien "groeien" omdat ik zelf ook zover had kunnen zijn.
Ik was heel bang dat zij boos zou worden of juist verdrietig, maar zij zei juist dat ze het al zo knap van me vond dat ik zo met haar meeleefde, zeker omdat het voor mij de tweede keer was.
Al met al is het nog een heel gesprek geworden over hoe ik me voelde en hoe het nu met me ging en dat was zo fijn.

Nou wil ik niet zeggen wat je precies tegen je vriendin moet zeggen, maar nogmaals, het zou wel wat kunnen opluchten door erover te praten.

He, nou wordt het bij nog een heel verhaal en zit de boel behoorlijk op mezelf te betrekken, zit je misschien helemaal niet op te wachten.

In ieder geval, hier ben je in ieder geval niet alleen met je gevoelens en als jij weer wilt spuien, kom maar op hoor! En neem gewoon de tijd die je nodig hebt. En het is wellicht makkelijk om het naar een ander te zeggen, maar ik vind het prettig dat ik het een keer terug kan doen, zeker nu ook weet hoe het voelt.

Sterkte!

Aadje
 
Lieve Shir,

Net als Aadje wil ik ook wat voor jou terugdoen. Je bent ook zo medelevend met anderen en hoe goed we ons ook allemaal proberen te houden moeilijke momenten zullen er altijd zijn want we blijven mensen met gevoel. Ik wil je heel graag een hart onder je riem steken en ga heel hard voor je hopen dat je alles een plekje zult geven. Ik was ook tegelijk met een vriendin zwager alleen heb ik er helemaal geen moeite mee. Misschien komt dit ook wel omdat zij 6 jaar!!! heeft moeten wachten op deze zwangerschap en het haar dus meer dan gegund is. Ze houd ook enorm goed rekening mee mijn gevoel en we werken ook nog eens bij hetzelfde bedrijf dus ik kan af en toe even langsgaan om mijn hart te luchten.

Ik heb met mijn schoonzusje ook veel meer moeite gehad. Ik hou heel veel van ze maar ze kunnen af en toe zo zeuren over wat ze allemaal niet hebben of kunnen doen terwijl ze in een geweldig huis wonen en maar met hun vingers hoeven te knippen of het gebeurd wel. Zo ook met hun zwangerschap want daty duurde allemaal zo lang (was al na 3 maanden zwanegr) en dan komen er bij mij wel eens boze gevoelens.

Het zijn gewoon momenten.
Ik denk dat al zullen we ooit mama's zijn we deze tijd nooit zullen vergeten maar wel een plekje kunnen geven.

Wat betreft het zwanger worden en er klaar voor zijn denk ik dat ik het goede voorbeeld ben van absoluut niet klaar zijn maar toch weer zwanger geworden. Ik wist 100% zeker dat ik na mijn 2e miskraam niet snel zwanger zou worden (de andere keren duurde het ook 8 en 9 maanden) en ik kan je vertellen het is een verdomd onzekere tijd en ik voel me helemaal niet happy. Ik heb 2 druppels bloed verloren en alle alarmbellen staan weer op tilt. Ik zit echt te wachten op de misrkaam en anders kan ik woensdag naar het ziekenhuis voor een echo en daar verwacxht ik dan wel een negatief bericht. Probeer hier alleen maar met te vertellen dat het zo kort op elkaar zwanger worden voor mij in ieder geval geen prettige tijd is.

Shir een dikke knuffel en heel veel sterkte.

Corina
 
Lieve Shir,

Wat verdrietig voor je, je leek er zo Cool onder, maar verdringen van je gevoelens, heeft vaak alleen maar tot gevolg dat je de 'klap'later krijgt.

Wij hebben na de miskraam in maart, zelf om een onderzoek gevraagd,bij ons werd er niets gevonden dat op een aanlegfout wees, bij jullie kwam er wel een oorzaak aan het licht, het is een bevesting dat de zwangerschap echt geen toekomst had, gaan ze nog verder kijken of er een mogelijke kans op herhaling is ?
Ik weet nog van de vorige keer dat ik elke maand zo verschrikkelijk teleurgesteld was als ik wéér ongesteld werd.
Achteraf heeft dat maar vier maanden geduurd, ik had die tijd waarschijnlijk nodig om geestelijk en lichamelijk te herstellen van de eerdere zwangerschap,
Je weet vast nog wel hoe ook die volgende(huidige)zwangerschap in het begin veel onzekerheid met zich meebracht.
Daar moet je ook klaar voor zijn,pas sinds een week of zes ben ik er geruster op, ik weet wel dat ik nu heel bewust zwanger ben, probeer van alles zoveel mogelijk te genieten.

Je zult best nog wat ups en downs meemaken ,maar jullie
kunnen samen gelukkig veel delen, dat scheelt en vergeet de kracht van het Forum niet ,die heeft mij er toch heel wat keertjes doorheen gesleept.

weet je al dat ik 10 jan ga trouwen, gewoon een 'quicky'op maandagochtend.

heel veel liefs, Jeanette


 
Tja, helemaal klote. De pijn is ook niet te beschrijven. Mijn MK was in februari en in augustus en ik ben er nog kapot van. Kan het gewoon niet uitstaan dat het bij anderen wel goed gaat maar ik wil ook niet dat anderen dit meemaken, heel dubbel.

Het moeilijkste vind ik de week van de menstruatie, het wachten en dan toch maar weer de teleurstelling.

jeanette, ik ken je van het april forum, ik was 1 april en ik ga in oktober trouwen, wordt wel groot. Helaas is de kans bijna nihil om dat met een ukkie in m'n armen te doen, maar wie weet zit er wel dan 1 in m'n buik :)

Dames, knuffels en sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan