A
Anoniem
Guest
Hoi Inge,
naar aanleiding van een gespr. wat ik gisteravond met Maris heb gehad, heb ik dit topic geopend. Trouwens Maris: Nogmaals bedankt meid!!
We (meer mijn man) denk(en) dat ik een PND heb. Heb gister op een website zitten snuffelen, en tot mijn grote verbazing, heb ik toch wel zo'n 70% van de symptonen die daar vermeld stonden.
Ik schrik hier tuurlijk erg van, want hoe kan dat nou zomaar?? Heb een redelijk snelle bevalling gehad (alleen de aanloop was wat minder snel), en mama, papa en kinderen maken het harstikke goed.
Nou ja... Tussen mij en mijn man gaat het echt kut. Sorry voor mijn uitspraak.
We hebben zovaak ruzie, en dan meestal om de kleinste rotdingen. Tuurlijk ook over de opvoeding van Dylano.
Maar gister ging het over tanken... Jeetje zeg!! Wat een bonje hebben we daarover gehad. Uiteindelijk ging het tuurlijk niet meer over het tanken, want zo gaat het altijd bij ons. Verwijten, verwijten en nog een verwijten.
We hebben de meest lelijke dingen tegen mekaar geroepen... Mijn mijn heeft zelfs al gezegd dat hij een plan had om mij de kinderen af te pakken Moet er niet aan denken!!! Heb al gezegd dat ik het zo niet wil (als we uit mekaar gaan) en dat hij de kinderen dan maar moet nemen... Met heel veel pijn in mijn hart zal ik dat doen, maar heb vroeger zelf altijd tussen 2 vuren moeten zitten, en wil mijn kinderen dat niet aandoen. Zit hier gwn weer te brullen als ik er allemaal aan terugdenk, en mss wat er gaat gebeuren.
Hier hebben wij toch geen 2e kindje voor "genomen"??? Sylvan en Dylano zijn echt uit liefde gemaakt, en niet omdat het vrijen moest.
Hoe kunnen we nou zo diep zinken, dat we mekaar pijn gaan doen??
Mijn vraag aan jou is: Hoe heb jij een PND herkent bij jezelf?? En hoe ben je ermee omgegaan?? Voel mezelf zoooo erg kut!! Heb 2 prachtige kinderen, een lieve man (normaal gesproken) een lieve hond, en kat, en een mooi huisje.
Ons huwelijk lijkt gwn weg te glippen tussen mijn vingers... Ik zie en voel het gebeuren.
Ben echt hopeloos kapot van alles wat er weer gezegd en gedaan is.
Moet vandaag bloed laten prikken omdat ik heel erg moe blijf, en hoe moe ik ook ben, ik savonds bijna niet in slaap kan komen, omdat ik lig te malen, malen en nog eens malen.
Als dat allemaal goed is, is het voor ons eigenlijk een beetje duidelijk. Dan denken we echt dat ik een PND heb.
Weet niet meer wat ik moet doen...
Ben bang als het zo doorgaat, dat ze ons de kinderen afpakken, en dat zou ik echt niet aankunnen. Mijn moeder heeft ookal gezegd dat ze het niet aan zou kunnen. Mijn vader heeft mijn broer en mij al BEWUST EXPRES van mijn ma afgepakt, en daar heeft ze tot de dag van vandaag nog last van.
Ze zei letterlijk tegen me HUILEND: Ik zou het echt niet nog een x aankunnen. Die kleinkinderen zijn me alles, en ik zie het gebeuren dat het foutgaat tussen jullie.
Inge, sorry mijn lange verhaal.
Ik hoop dat je me een beetje advies kan geven en mss moed inpraten, want echt waar. Zat er echt aan te denken om te vertrekken vannacht. Voelde mezelf zo alleen!
Liefs Debby.
naar aanleiding van een gespr. wat ik gisteravond met Maris heb gehad, heb ik dit topic geopend. Trouwens Maris: Nogmaals bedankt meid!!
We (meer mijn man) denk(en) dat ik een PND heb. Heb gister op een website zitten snuffelen, en tot mijn grote verbazing, heb ik toch wel zo'n 70% van de symptonen die daar vermeld stonden.
Ik schrik hier tuurlijk erg van, want hoe kan dat nou zomaar?? Heb een redelijk snelle bevalling gehad (alleen de aanloop was wat minder snel), en mama, papa en kinderen maken het harstikke goed.
Nou ja... Tussen mij en mijn man gaat het echt kut. Sorry voor mijn uitspraak.
We hebben zovaak ruzie, en dan meestal om de kleinste rotdingen. Tuurlijk ook over de opvoeding van Dylano.
Maar gister ging het over tanken... Jeetje zeg!! Wat een bonje hebben we daarover gehad. Uiteindelijk ging het tuurlijk niet meer over het tanken, want zo gaat het altijd bij ons. Verwijten, verwijten en nog een verwijten.
We hebben de meest lelijke dingen tegen mekaar geroepen... Mijn mijn heeft zelfs al gezegd dat hij een plan had om mij de kinderen af te pakken Moet er niet aan denken!!! Heb al gezegd dat ik het zo niet wil (als we uit mekaar gaan) en dat hij de kinderen dan maar moet nemen... Met heel veel pijn in mijn hart zal ik dat doen, maar heb vroeger zelf altijd tussen 2 vuren moeten zitten, en wil mijn kinderen dat niet aandoen. Zit hier gwn weer te brullen als ik er allemaal aan terugdenk, en mss wat er gaat gebeuren.
Hier hebben wij toch geen 2e kindje voor "genomen"??? Sylvan en Dylano zijn echt uit liefde gemaakt, en niet omdat het vrijen moest.
Hoe kunnen we nou zo diep zinken, dat we mekaar pijn gaan doen??
Mijn vraag aan jou is: Hoe heb jij een PND herkent bij jezelf?? En hoe ben je ermee omgegaan?? Voel mezelf zoooo erg kut!! Heb 2 prachtige kinderen, een lieve man (normaal gesproken) een lieve hond, en kat, en een mooi huisje.
Ons huwelijk lijkt gwn weg te glippen tussen mijn vingers... Ik zie en voel het gebeuren.
Ben echt hopeloos kapot van alles wat er weer gezegd en gedaan is.
Moet vandaag bloed laten prikken omdat ik heel erg moe blijf, en hoe moe ik ook ben, ik savonds bijna niet in slaap kan komen, omdat ik lig te malen, malen en nog eens malen.
Als dat allemaal goed is, is het voor ons eigenlijk een beetje duidelijk. Dan denken we echt dat ik een PND heb.
Weet niet meer wat ik moet doen...
Ben bang als het zo doorgaat, dat ze ons de kinderen afpakken, en dat zou ik echt niet aankunnen. Mijn moeder heeft ookal gezegd dat ze het niet aan zou kunnen. Mijn vader heeft mijn broer en mij al BEWUST EXPRES van mijn ma afgepakt, en daar heeft ze tot de dag van vandaag nog last van.
Ze zei letterlijk tegen me HUILEND: Ik zou het echt niet nog een x aankunnen. Die kleinkinderen zijn me alles, en ik zie het gebeuren dat het foutgaat tussen jullie.
Inge, sorry mijn lange verhaal.
Ik hoop dat je me een beetje advies kan geven en mss moed inpraten, want echt waar. Zat er echt aan te denken om te vertrekken vannacht. Voelde mezelf zo alleen!
Liefs Debby.