@ Inge ten Cate

[Anoniem]

Hoi Inge!

Een tijd geleden hebben we elkaar al eerder 'gesproken' i.v.m. onze IVF-geschiedenis en de PND... Ook nu herken ik zo ontzettend veel in je nieuwe onderwrep 'Kriebels'. Tja... ik zeg eerlijk mama zijn is de mooiste rol die ik mag uitoefenen, maar ook de moeilijkste. Ik lees veel op het forum, herken ook veel maar reageer niet altijd, ben al blij met de herkenbaarheid dat we allemaal zo onze twijfels en zorgen hebben, maar zeker ook hele mooie momenten!!

Bij mij overvalt de PND me nog regelmatig. Ik snap er nog steeds niets van, hoe dit toch kan, want na 6 jaar toch eindelijk ons meisje te mogen omarmen, en dan toch die   vreselijke onzekerheden en angsten i.p.v. onbezorgd gelukkig durven zijn.... Ook ik wilde altijd graag meerdere kinderen en nog steeds ondanks dat ik PND heb.

Helaas moet ik nu al 'maatregelen' nemen i.v.m. endometriose omdat een tweede kindje soieso via IVF zal moeten. Ik vind dat best moeilijk, want tja... IVF is ook niet zo maar raak en om onze kansen zo groot mogelijk te maken moeten we nu eigenlijk al kiezen. Ik wil heel graag maar mijn man is erg bang omdat ik nu al moeilijke momenten heb, dus laat staan met een eventuele 2e. Dit maakt me ook bang, want de wetenschap dat ik dan nooit meer zwanger zal zijn en iedere ontwikkeling die ons meisje nu maakt zo intens beleefd moet worden omdat het anders nooit meer terug zal komen/nooit meer beleefd zal worden.... Ik geniet enorm en zou graag een tweede 'kans' krijgen op nog een zwangerschap en een hernieuwe beleving van de babytijd die nu soms langs me heen is gegaan... Ik herken zoveel in je berichtje en hoop dat jij en je man er samen uitkomen! De eerste kon niet snel genoeg komen en een tweede is niet een keus van 'Komt het uit', want het kan zo maar weer een paar jaar duren... Succes met je beslissing!!! Ik hoop mijn man ervan te kunnen overtuigen als de kleine een jaar is om het traject weer in te gaan... Een zusje/broertje is toch het mooiste cadeau wat je je kindje kan geven.

 

[Anoniem]

Hoi,

Ook ik herken jou verhaal helemaal. Alleen ben ik het die bij ons twijfelt. Mijn man ziet wel dat ik dingen anders zou willen zien maar hij steunt mij helemaal en hij zou ontzettend graag voor een tweede gaan. Maar mij is het zo tegengevallen hoe het is gegaan na de bevalling. Ik kan soms ontzettend balen van mezelf en ik weet niet of ik dat een tweede keer wil.
Ik ben ervan overtuigd dat we ook daar wel doorheen komen want ik krijg heel erg veel steun uit mijn directe omgeving maar ik zou ook graag weer een beetje een normaal leven willen hebben zonder elke keer over het kleinste ding te twijfelen of het wel goed zal gaan. Begrijp me niet verkeerd hoor ik zou Maaike niet meer willen missen en ik KAN haar ook helemaal niet meer missen want als ze een nachtje uit logeren is (zodat ik bij kan tanken) dan mis ik verschrikkelijk en wil haar het liefst meteen weer ophalen.
Ik zie ook het meest op tegen de onzekere IVF periode. Maar ook bij ons zal dit de enige manier zijn waarop het eventueel mogelijk is om nog een tweede kindje te krijgen. Ik denk dat ik maar eens een afspraak maak met mijn huisarts om eens met hem te praten over het eventueel terug komen van de PND bij een tweede kindje. Hij was heel begripvol en altijd bereid om een objectief oordeel te geven. Eventueel kan ik ook een gesprek aan gaan met de fertiliteitsarts in het Ziekenhuis.
Wellicht dat ik dan wat beter kan beslissen over wat te doen.
Ik hoop voor jou dat je je man ervan kunt overtuigen dat je nog erg graag een tweede kindje wilt en dan hoop ik uiteraard ook dat het snel goed gaat. Helaas weet ik wat je voelt en wat een onzekere tijd een IVF traject is.

Groetjes en sterkte
Inge