Ik ben 22augustus 2011 bevallen van onze zoon Daniël.Het is allemaal zo snel gegaan dat ik nu pas een beetje begin te beseffen wat er is gebeurd.Op 30mei kregen wij onze eerste echo, ik was toen 9weken zwanger. (Ik was al heel blij dat het gelukt was,mijn moeder heeft veel problemen met haar baarmoeder gehad en er 4jaar over gedaan om zwanger te worden. Bij ons lukte het in 6maanden.) Met 9weken zagen we ons kleintje al vrolijk rond dansen en echt alles bewoog mee. Het hartje klopte, het was goed. Op 5juli hebben we voor het eerst het hartje horen kloppen, we waren zo blij. Ik was ontzettend bang dat er iets was en was hierdoor behoorlijk opgelucht. Op 2augustus hebben we met de controle weer het hartje horen kloppen. De vk liet ons uitgebreid horen wat mijn hartslag was en welke die van de baby was. Hadden we die dag geweten wat ons te wachten stond, dan had ik nog uren willen luisteren naar het geklop van zijn hartje. Op 18augustus gingen we voor de 20weken echo, ik had mijn moeder ook meegevraagd. Het is haar eerste kleinkind en ik wou haar er ook erg graag bij hebben. Op 16augustus werd ik 's nachts wakker, ik was onrustig en de gedachte spookte door mijn hoofd dat als er iets met je kindje zou zijn je dat als moeder toch moest voelen. Ik vond het erg vervelend en heb het met moeite uit mn hoofd gekregen. Toen we aankwamen bij de vk vroeg ze gelijk of we het geslacht wilden weten, mijn vriend was er heel stellig in, hij vond dat het een verrassing moest blijven, ik twijfelde nog, maar zei dat ik het na de echo dan wel zou vragen als ik het echt wou weten.11 weken na de eerste echo kregen we nu eindelijk ons kindje weer te zien. toen hij op het scherm verscheen was ik zo blij, hij was echt al zo groot geworden. vlak daarna zat ik al te zoeken naar het hartje, met 9weken zagen we die ook heel duidelijk, dus die moest nu toch ook niet moeilijk te vinden zijn. Ik werd ongerust, de vk zoefde echt over mijn buik heen met het echo apparaat, dus veel kon ik niet wijs uit worden. Wel vond ik dat de baby wel heel stil lag en toen werd ik echt bang. Alsof ik eigenlijk al die tijd al wist wat er nu komen ging. De vk kon het hartje niet vinden en de gyn werd erbij geroepen, wat er allemaal besproken is weet ik niet meer, maar ik moest bellen voor een pil om de zwangerschap af te breken.20 augustus zijn mijn vriend en ik samen naar het zk gegaan. De verpleegkundige heeft alles heel rustig uitgelegd en ik heb de pil ingenomen. Het inleiden van de bevalling stond voor maandag ingepland. Het weekend ben ik als in een roes doorheen gekomen. maandag 22augustus gingen we naar het zk. Mijn vriend, moeder en zusje waren gelukkig allemaal mee. Om half 10 kreeg ik de weeen opwekkers ingegebracht en om 16.35 is onze zoon geboren.ik heb hem gelijk vast mogen houden en dankzij de foto's die zijn gemaakt kan ik dat ook zien, want echt herrinneren kan ik het niet. Ik weet het, maar ik kan het niet voor me halen. Ik weet heel veel niet meer van wat er die dag allemaal gebeurd is, soms herrinner ik me flarden, Ik denk dat het te pijnlijk is, dat je hersenen daar zo op reageren dat ze dat wegstoppen ofzo. We hebben obductie laten doen, in de hoop dat je dan iets weet, iets te horen krijgt zodat je zelf een beetje rust krijgt. Ik denk niet dat we ooit te horen krijgen waarom hij niet heeft mogen leven.
We hebben op vrijdag 26augustus onze zoon gecremeerd, met z'n tweeen. We hebben alles kunnen doen zoals wij dat wilden en dat gaf voor mij ook al wat rust.
Na de eerste week kwam het wachten, het wachten op de uitslag van de obductie, die voor volgende week vrijdag gepland staat en het wachten tot we onze zoon mee naar huis konden nemen. Dat wachten is gelukkig voorbij, vanmiddag hebben we hem opgehaald en hij is nu eindelijk thuis. Heel anders thuis al waar wij op gehoopt hadden, maar hij is nu tenminste wel bij ons. Voor de afspraak in het zk ben ik heel zenuwachtig, aan de ene kant hoop ik dat ze een oorzaak hebben kunnen vinden, maar aan de andere kant ben ik heel bang voor wat de oorzaak kan zijn. Wat als er een genetische afwijking word gevonden, hoe gaan we daar mee om als we in de toekomst weer zwanger willen worden? De laatste paar dagen voel ik alleen maar heel veel gemis, verdriet en woede. En dat alles reageer ik af op mijn vriend. Ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan,maar ik ben ook doodsbang om hem kwijt te raken, dan heb ik helemaal niks meer. Kan iemand mij vertellen hoe je hier enigzins bovenop kunt komen en hoe je met je verdriet en woede om moet gaan in deze situatie?
We hebben op vrijdag 26augustus onze zoon gecremeerd, met z'n tweeen. We hebben alles kunnen doen zoals wij dat wilden en dat gaf voor mij ook al wat rust.
Na de eerste week kwam het wachten, het wachten op de uitslag van de obductie, die voor volgende week vrijdag gepland staat en het wachten tot we onze zoon mee naar huis konden nemen. Dat wachten is gelukkig voorbij, vanmiddag hebben we hem opgehaald en hij is nu eindelijk thuis. Heel anders thuis al waar wij op gehoopt hadden, maar hij is nu tenminste wel bij ons. Voor de afspraak in het zk ben ik heel zenuwachtig, aan de ene kant hoop ik dat ze een oorzaak hebben kunnen vinden, maar aan de andere kant ben ik heel bang voor wat de oorzaak kan zijn. Wat als er een genetische afwijking word gevonden, hoe gaan we daar mee om als we in de toekomst weer zwanger willen worden? De laatste paar dagen voel ik alleen maar heel veel gemis, verdriet en woede. En dat alles reageer ik af op mijn vriend. Ik weet gewoon niet hoe ik hier mee om moet gaan,maar ik ben ook doodsbang om hem kwijt te raken, dan heb ik helemaal niks meer. Kan iemand mij vertellen hoe je hier enigzins bovenop kunt komen en hoe je met je verdriet en woede om moet gaan in deze situatie?
geniet van je kleine, elke dag!