Irritaties binnen familie

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi!!!

Wil ff mn verhaal kwijt op het forum. Mijn man en ik, wij ergeren ons al een heel tijdje aan de familie van mijn kant. En dan gaat het met name om de oma van onze kinderen. Oma denkt nogal veel aan haarzelf, en heeft het liefst alleen de lusten en niet de lasten van onze kids (mn moeder is bijna 50, gezond en werkt 16u in de week). De andere oma is al 53 en werkt nog 28 uur in de week. Mijn moeder mag tijdens visites en bijeenkomsten, graag duidelijk aanwezig zijn!! Daar erger ik me soms erg aan, net te hard lachen enzo. Mijn moeder denkt eigenlijk de hele dag aan haarzelf. Tegenover de buitenwereld komt ze over, dat ze stapelgek is met de kleinkinderen, maar als het er op aankomt ziet ze ze liever weer gaan dan komen. Mijn ouders hebben laatst opgepast (van 20u tot 23u) ohhh het was zo zwaar want ze wouden niet slapen. Mijn vader vond het prachtig, in tegenstelling tot mijn moeder. Mijn schoonouders zijn het tegenovergestelde, zij geven ook echt veel aandacht aan de kinderen, passen regelmatig een middag of avond met heel veel plezier op. Ze zijn gewoon geweldig, echt waar. Kennen jullie deze irritaties en ergenissen?? Soms heb ik gewoon helemaal geen zin meer om naar mijn ouders toe te gaan. Mijn moeder gaat ook iedere middag in bed liggen, ook als we op visite zijn. Daar kan ik me zo vrselijk aan ergeren.. dan denk ik, we zijn hier op visite en mevrouw ligt daar in bed, met een boekje, in de hoop dat ze even kan rusten (nog geen 50 en kerngezond) eigen belang. Nouja, zo zijn er natuurlijk veel meer dingen waar ik me aan ga ergeren. Herkent een van jullie mijn verhaal?? Wat deden jullie er aan? Gewoon uitleggen wat ons dwars zit?? Ik ben bang dat we dan ruzie krijgen, dat wil ik niet. Of het maar gewoon zo laten. En alles maar met een korreltje zout nemen.

Liefs!
 
Ow bah, da's wel naar en zeker omdat het je eigen ouders zijn. Mijn ouders zijn helemaal geweldig (zegt ook vriendlief), maar mijn schoonouders... Hier zijn de rollen dus precies omgedraaid. Maar wel heel herkenbaar wat je zegt. Mijn schoonvader is ook stapeldol op ons en hun aanstaande 1e kleinkind, heerlijk die pretoogjes van die man. M'n schoonmoeder, ze is wel aardig. Het is niet zo dat ik een hekel aan haar heb ofzo. Maar ze is gewoon blind voor de buitenwereld, in ieder geval als het op mij/ons aankomt. Ze ziet dingen vaak niet, en al kauw je het nog zo goed voor... dan ziet ze het vaak nog steeds niet. Ook zij doet trouwens haar middagslaapje, werkt volgens mij 24 uur per week en is ook gezond (wel wat klachten met rug/schouder of iets dergelijks, maar wel draaglijk anders werk je niet 24 uur in de zorg lijkt me. Al tilt ze geen mensen volgens mij). Maar dat slaapje klinkt dus ook erg herkenbaar haha. Toevallig hadden m'n vriend en ik vanmiddag nog een beetje mot om haar... Begin deze week heb ik haar gesmst of ze het leuk zouden vinden om zondagmiddag, dus vandaag, langs te komen. Schoonvader heeft de babykamer voor het laatst gezien toen hij kwam helpen behangen, schoonmoeder wel nog daarna een keer maar die lijkt haast allergisch voor ons huis want ojee ze kent hier de weg niet (10 minuten afstand) en doet ook geen moeite om het te leren. Ook heeft m'n vriend haar een tijdje terug al laten weten dat ik geen persoon ben die onverwacht bezoek kan waarderen. Ik hoor het liever gewoon van te voren, want misschien heb ik wel plannen of staat m'n hoofd er gewoon niet naar. Ik kreeg begin deze week een sms terug dat ze niks kon beloven want ze wist niet hoe schoonpa zich dan zou voelen (die is vaak doordeweeks dag en nacht van huis weg voor z'n werk). Ik had meteen alweer iets van 'hmm.. merk het vanzelf wel'. Bedoel; je eigen kind (en in dit geval ook schoondochter) is toch juist ontspanning ipv inspanning lijkt me. Schoonma en ik liggen elkaar niet altijd, maar het is niet zo dat we elkaar niet kunnen uitstaan (volgens mij). M'n vriend heeft het donderdag nog eens gevraagd over vandaag, en toen kreeg hij hetzelfde antwoord als ik eerder kreeg. Enthousiasme spatte er dus meteen al van af, maar niet heus. Vanmiddag om 1 uur ging de telefoon, schoonpa, dat ze er om half 3 zouden zijn. Vriendlief helemaal blij (logisch, dit is voor hem lastig genoeg). Voor mij was het toen klaar, ik spreek toch geen Chinees of Arabisch?? Ik heb gezegd niet op het laatste moment maar er is gewoon vierkant schijt aan, daarbij was ik druk met de was en dat gaat al niet meer zo snel... we moesten vanmiddag even weg naar familie waarvan we een stofzuiger kregen aangezien die van ons overleden is en haasten is al helemaal niet mijn ding. Maar goed, in alle blijheid bezwijkt vriendlief en zijn vervolgens hier de poppen aan het dansen terwijl schoonma weet dat het hier niet zo werkt (schoonpa zal dat vast niet hebben meegekregen). Spreek dan gewoon af, afzeggen kan altijd nog. Maar we wisten van te voren al dat schoonpa juist graag zou willen komen, dus ze zal zich wel achter hem hebben verschuild als smoes ofzo.. geen idee. En zo zijn er nog veeeeeel meer van zulke situaties.

Anyway, want dit is weer een heel verhaal geworden (ben ik goed in), ik zou eerst gewoon uitleggen wat jullie dwars zit (als dat al niet eerder is gebeurd). Zolang jullie normaal zeggen wat jullie irritaties zijn, is dat geen reden voor een ruzie. Als er dan ruzie komt, is het door hoe zij het opvat en daar kunnen jullie dan niets aan doen. Irritaties naar elkaar toe uitspreken moet toch gewoon kunnen lijkt me, dat doe je ook wel eens met bijv. vrienden of collega's dus waarom niet bij je eigen moeder.. Als je het niet uitspreekt wordt de druk alleen maar groter en groter lijkt me, en dan ontploft er juist 1 een keer en heb je nog meer poppen aan het dansen. Hier heeft het niet echt geholpen, maar we kunnen in ieder geval wel zeggen dat we het hebben geprobeerd. Aanpassen doet niemand 100%, dat doe je 50/50. Daarom zeggen ze ook altijd dat het geven EN nemen is.
Succes ermee..
 
ja dat zijn echt hele vervelende dingen en ik heb ook geen idee wat je daar het beste mee kan doen..
bij ons is het de eerste dus ik kan me ook niet in je verhaal herkennen..
sommige mensen zijn nu eenmaal zo en die zien het probleem ook niet..
is jou moeder ook altijd zo geweest??

toevallig is de moeder van een vriendin ook zo (vriendin heeft geen kinderen, maar dan is ze met andere dingen zo)
en die kun je het gewoon niet aan der verstand brengen als er bepaalde irritaties zijn, want dat kan dan toch niet aan haar liggen!!??
ben iig wel benieuwd wat jullie ermee gaan doen..
liefs
 
Ha,

Herkenbaar verhaal. Mijn ouders zijn ook niet van die sociale wezens. Als zij iets hebben (niet lekker zijn of een probleem hebben) dan vergeten ze de wereld om hen heen, zelfs hun kinderen en kleinkinderen. Zo was mijn moeder in mijn kraamweek en daarna niet lekker... ze heeft aan mij niet gevraagd hoe het ging, maar ze had het alleen maar over haar 'niet lekker zijn'. Ik weet dat ze op dit moment niet lekker in haar vel zit, maar dan hoef je toch nog niet zo depri te doen en je dochter die net bevallen in helemaal vergeten. En als ze bij ons was kon onze oudste niet veel goed doen. Ze mopperde en viel constant uit omdat zij zich niet goed voelde. Sorry kan ik echt niet tegen!

En oppassen?? dat doen ze niet vaak en al helemaal niet 's avonds... daar heb ik zussen voor! Ik vraag ze ook helemaal niet omdat ze altijd moeilijk doen. Mijn moeder kan bijv het huishouden als excuses gebruiken om niet op te passen. Nou ja zeg!

En gezellig zijn tijdens visite? mijn moeder is dan vaak alleen maar aan het opruimen, uitkijken dat de kids niets vies maken en blijven is eten is al helemaal geen optie. Zelfs met de feestdagen niet, kerst heel af en toe...

Je bent niet de enige dus... ik zeg er wel wat van als het me erg irriteert! Maar ik accepteer het ook omdat ze toch niet zullen veranderen. Maar verdriet doet het wel!

xx
 
Hoi allemaal,

Fijn dat er een aantal zijn die mijn verhaal wel herkennen. Vandaag kwamen we weer samen, en ik had er vooraf al geen zin in!! Eigenlijk begon het, toen mijn moeder na de geboorte van ons eerste kindje aangaf, dat ze het maar raar vond dat zij niet degene was die ons zoontje "als eerste oma" vast mocht houden, bewonderen, het was toch haar dochter die voor het eerst een kindje kreeg en niet die van mijn schoonmoeder. Pffffff dat vond ik zo overduidelijk jaloezie tegenover mijn schoonmoeder. Dus mw was boos omdat ze niet als eerste de kleine mocht bewonderen. Nouja.. zo waren er later nog meer dingen waar ik gewoon duidelijk uit op kon maken dat het pure jaloezie was/is, tegenover mijn lieve schoonmoeder.

En ja.. daarna hadden we een verjaardag van mn vader. Zoonlief lag heeeeeerlijk te slapen boven (sávonds tegen 22u) en we wouden naar huis gaan, het was weekend. Dus ik zei tegen mn moeder.. och wat ligt hij hier toch heerlijk te slapen he. Ja zo'n schat zei mijn moeder, zo'n lieverd.. o zei mijn moeder, of wil je hem hier laten slapen??! Met direct er achteraan, nou uhhh ik wil morgen eigenlijk wel heel graag uitslapen!! Toen knapte er iets bij mij, desnoods had ik mijn kleine mannetje om half 8 de volgende ochtend weer opgehaald. Ik was er klaar mee. Slapen bij opa en oma.. hier niet meer in ieder geval. En ze roept tegen iedereen, ooooo ik word echt geen oppas oma hoor. Nee dat klopt, ze heeft het zogenaamd zo druk met haarzelf. Pfffff nouja.. zo zijn er zo veel dingen, bah helemaal niet leuk. Ben er weer ff klaar mee.. zal ook wel met de hormonen te maken hebben. Helaas heb ik het lef niet om er wat van te zeggen.

Liefs
 
Hey bah mammma wat vervelend om dit allemaal te lezen. Je moeder zou je juist moeten steunen.
Ik snap heel goed dat je daar verdrietig en kwaad om wordt!

Ikzelf heb een schoonmoeder die die me soms (zeg maar vaak!) gek maakt, maar ik heb geleerd om me er niet meer aan te irriteren. Ik heb het 1x geprobeerd duidelijk uit te leggen aan haar, maar helaas, het komt niet over.

Jammer dan. Ik leg me erbij neer, ze verandert toch niet, ze is al 63 en zal nooit veranderen, dat gaat nu eenmaal niet. Geniet van de mensen om je heen die wel leuk met je kinderen omgaan. Dat is ook het beste voor je kinderen. Irritaties gaan zij op den duur ook merken.

Ik weet dat dit heel moeilijk is, hopelijk heb je er wat aan. Iedere situatie is natuurlijk anders, dus snap als jij hier anders tegenaan kijkt.

Sterkte.
 
Klinkt erg vervelend.
Ik kan me ook wel eens ergeren aan dingen van mijn moeder, maar dan zeg ik het haar gewoon!
Als ze dom doet zeg ik ook gewoon doe niet zo dom, en als ze rare dingen zegt dan zeg ik gerust wat lul jij raar dan haha.
Vaak moet ze er zelf dan ook om lachen.
Het is je moeder, daar kun je toch wel alles tegen zeggen? Dus ook waar je je aan irriteerd. vind ze vast fijn om te weten.
Misschien helpen hinds??
Zo van: Ik heb voor dan en dan die en die oppas kunnen regelen, dan hoef ik het jou iig niet te vragen.
Ja klinkt misschien beetje hard maar dan net of je het zo neit bedoeld maar word het misschien wel duidelijk, maar dan alleen als je met je eigne moeder niet kan praten he.
Hopelijk werkt iets
 
Tja, ik heb het al is in een mail uitgelegd, dat ik er klaar mee was. Maar toen heeft ze huilend de mail gelezen en scheen ze helemaal overstuur geweest te zijn. Dus misschien dat ik het daarom niet zo goed meer durf.

En opmerkingen maken doen we genoeg, maar meestal heeft ze deze grapjes helemaal niet door. Ik denk dat ze zelfs dan nog te druk met haar zelf bezig is.

Ik moet het maar accepteren, maar vanaf mijn middelbare schooltijd heb ik haar aandacht eigenlijk heel erg gemist (juist omdat ik haar toen zo nodig had). Ik was blij dat ik op mijn 18e uit huis ging/samenwonen. Lekker op mezelf.. maar toch miste ik gezelligheid, maar ook toen waren er al veel irritaties. En ja, overal is wel wat natuurlijk.. veranderen dat zal gewoon niet lukken bij haar, dat weet ik zeker.

In ieder geval bedankt voor jullie reacties!
Liefs mammma
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan