is dit het einde.... ?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Weet niet waar ik moet beginnen.....
3 weken geleden gehoord dat mijn man verminderd vruchtbaar is, maar hij wil / kan het niet aannemen na 2 x getest te zijn. Advies: Icsi en ivf. Eergisteren wederom teruggeweest omdat onze gyn het wilde bespreken met andere gyn. Uitslag wederom hetzelfde. Hij zei dat hij nu ook al gelukkig was en dat we het anders zo maar  moesten laten!! Hij wilde  erover nadenken. Optie: nog 3 maanden verder afwachten omdat  het kan zijn dat de zaaduitslag wat  postitiever uit kan vallen, omdat een zaadcel dan na die tijd hersteld kan zijn. ( hij neemt vaak een warm bad, is dus fout)   Terug thuis, grote ruzie. Hij had gezegd dat hij voor de 100% achter mij zou staan en nu is dat dus niet zo. Ik kreeg de volle laag over allerlei dingen die hij mij kwalijk nam, alsof ik het allemaal op deze manier wil.Hij staat er dus niet achter, betekent dat ik me erbij moet neerleggen dat er geen kindje komt....Echt oneerlijk, ik heb nog steeds een grote wens en die blijf ik zeker houden. Als hij niet gaat bijdraaien, denk ik nu al dat ons huwelijk het niet vol gaat houden. Ik wil zeker ervan zijn dat  we het  geprobeerd hebben.  Ik kan en wil geen schuld hebben, net zo min als ik dat hem geef. Maar het feit blijft dat ik dat verlangen blijft houden wat hij niet heeft....op deze manier dan.( dus met behandelingen)

Hoe nu verder? Geen idee. Moet met de verpleegkundige bellen of we dit traject ingaan, maar  door  de vele  ruzie  blijft deze beslissing moeilijk. Mijn man blijft ook geloven dat het na 2,5 jaar spontaan alsnog lukt. Afijn, ruzie niet uitgepraat, ben even weggegaan. Kom ik thuis en wat denk je....zit hij  in een warm bad!
Ik was van plan om erover tepraten, bedacht om te proberen alsnog een HSG te krijgen en dan wil ik best nog wel het een half jaar proberen.....Ik snap best dat het allemaal heel heftig is voor mijn man, ik heb al zoveel met jullie meegelezen enzo. Ik ben er veel mee bezig. Maar als hij wederom in een warm bad zit, dan valt er weinig meer te praten. Wat zouden jullie doen lieve meiden? Zal ik  een HSG aanvragen of eerst praten met mijn man?  Ik kan niet mijn zin perse doen, hij moet erachter staan en daar wil ik hem wel de tijd voor geven, maar hij moet wel eerlijk blijven over mijn wens dat we daarna alsnog voor icsi of ivf gaan. Hij zegt wel achter mijn keus te staan, maar dus toch ook duidelijk weer niet. Ik denk dat dat niet verandert en gooit het nu op een slechte relatie. Logisch, wat we zijn ( ik dus )  hier al heel lang mee bezig en is voor mij heel belangrijk. Ik wil niet het uiterste, maar wel het idee hebben gehad dat we het geprobeerd hebben.

Het is een heel lang verhaal geworden en het is fijn dat ik even het van me af kan schrijven.   Een verdrietig muisje.
 
Hee verdrietig muisje,

Als ik je verhaal zo lees denk ik dat jouw man wellicht nog niet heeft geaccepteerd dat hij "de schuldige" is waarom jullie kinderloos zijn. Mannen en hun trots!
Misschien moet je hem wat meer tijd geven om aan het idee te wennen?
Heel veel succes met jullie situatie. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen.

Groetjes Marieke
Ruim 14 weken zwanger na een ICSI behandeling

 
Bedankt Marieke,

Nee, inderdaad dat heeft hij nog niet geaccepteerd. Ik denk niet dat hij dat ook gaat doen of kan!  We weten het inmiddels al een week of 4.Hij zegt dat hij er geen moeite mee heeft (heel stoer)   en blijft volhouden dat het op een natuurlijke manier lukt. Zelfs voor iui is het zaad te slecht volgens de arts.

Waarom kreeg jij icsi? Viel je het allemaal mee, dat spuiten van hormonen en de punctie? Heb jij ook eerst of gelijktijdig ivf gehad? Hoe  reageerde jouw man/vriend op deze situatie?
 
Hee,

Wij moesten voor ICSI omdat het zaad van mijn man van erg slechte kwaliteit is.
Minder dan 1.00.000 die nauwelijks ook leven.

In 2006 ben ik spontaan zwanger geraakt van onze zoon en toen ik ongeveer 20 weken zwanger was kreeg mijn man een flinke ontsteking aan zijn zaadballen. Na veel onderzoeken bleek (na anderhalf jaar proberen nummer 2 te krijgen) dat die ontsteking hem zo goed als onvruchtbaar had gemaakt. Ergens hebben mijn man en ik dit zelf al aangevoeld dus het kwam voor ons niet als donderslag bij heldere hemel.
IVF was bij ons al geen optie meer en er werd gelijk ICSI geadviseerd.

"gelukkig" lag het aan mijn man en bleek er met mij niets "mis" te zijn.
Volgens de gynaecologen die wij hebben gezien waren wij een zeer gunstig te behandelen stel. Met het zaad van mijn man konden ze het e.e.a. doen zodat het bruikbaar zou worden voor ICSI.

Mijn man is er altijd erg gelaten onder, wat mij soms ook erg frustreert.
Het lijkt hem helemaal niets te doen terwijl ik juist zou verwachten dat hij boos of gefrustreerd zou zijn over de situatie. Per slot van rekening is hij het die "te kort schiet". Ik zelf ben wel eens boos op hem geworden.

Het klinkt wellicht heel cru wat ik nu zeg maar ik ben degene die van alles heeft moeten ondergaan terwijl het eigenlijk aan hem ligt. Ik heb hem wel eens kwalijk genomen dat hij het allemaal als vanzelfsprekend leek te nemen. Het feit dat ik hormonen ging spuiten, al die onderzoeken moest ondergaan, de punctie kreeg en nu dus veel last heb van de zwangerschap.

Hij heeft er geen enkele offers voor moeten brengen en ik had graag gezien dat hij hier meer bij stil stond. Ook weet ik dat mijn man niet het uitbundige type is en als ik hem zie bij de gynaecoloog voor de controles is hij supertrots op dat frummeltje in mijn buik. Ook is hij een fantastische vader voor onze zoon dus ook dat maakt heel veel goed!

Het spuiten van de hormonen is mij 100% meegevallen.
Ik reageerde er erg goed op en had eigenlijk nergens last van.
Wel vond ik de utrogestan erg vervelend om te moeten gebruiken (vaginaal). Dit heb ik tot 10 weken zwangerschap dagelijks gebruikt. Van dat spul werd ik erg misselijk.

Ik zou willen dat ik meer tips voor je had maar die heb ik helaas niet.
Ik kan me voorstellen dat de hele situatie je frustreert.
Ik kan me ook voorstellen dat het jullie relatie zwaar onder druk zet.
Mannen!!!!!!

Groetjes Marieke
 
Mijn man heeft ongeveer 5 milj. en dat zijn slecht zwemmers net zoals bij jullie dus.  
Ook ik ben na 2.5 jr en een HSG onderzoek in 2006 zwanger geraakt en ook wij hebben al een heerlijk ventje van 2 jr. Het kan dus wel spontaan. Mijn man vind de behandelingen ivf en icsi te zwaar en is erop tegen om op deze manier nog een keer zwanger te worden. Laten we maar met zijn drieën blijven, ik ben zo ook gelukkig zegt ie. Dat is zo moeilijk. Natuurlijk ben ik ook nu gelukkig met zijn drieën. ( hij vind dat ik veeleisend ben en niet tevreden ben met wat ik heb en dat is echt niet zo)

Ik heb net gebeld met zh. Heb gevraagd of ik alsjeblieft een HSG mag en het dan een half jaartje aankijken, omdat ik bijna zeker weet dat mijn man niet verder wil gaan.
Ze belt zometeen nog even terug. Hoop dat dit mag, het is voorlopig  de enige oplossing.

Heb je veel last van zwangerschapskwijlen omdat je icsi hebt gehad?
Je weet waarvoor je het doet toch? Wanneer je zo'n klein hummeltje in je handen hebt ben je misschien alles gauw vergeten.  Geniet ervan, het is  een wonder.  


 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan