Is het terecht wat ik voel ?

Lelala · dec 10, 2021

Ik ben erg benieuwd wat jullie in mijn situatie zouden doen. Het is een gigantisch verhaal… maar ik moet wel alles vertellen anders begrijpen jullie het misschien verkeerd. Sorry Ik zit momenteel in een postnatale depressie en vraag me soms af of ik wel rationeel genoeg ben… al spelen de gemoederen wel langer dan een paar maanden. Soms denk ik dat ik gek ben. ik heb opzich een aardige schoonfamilie. Ben altijd op goede voet geweest met ze. Ik heb zelf mijn ouders op jonge leeftijd verloren en ken het gezinsleven niet echt. Ik moest daarom ook erg wennen aan dat de ouders van mijn vriend nog bij elkaar waren en zo mooi woonde etc. Het heeft even geduurd voor ik me er thuis voelde want ondanks dat ze heel aardig zijn, zijn het niet de aller warmste en begripsvolste mensen die er bestaan. Mijn schoonvader is een vrij praktische persoon en laat niet gauw het achterste van zijn tong zien en mijn schoonmoeder is vooral van het uiterlijke vertoon en zolang het voor de buitenwereld maar goed lijkt. Er wordt niet echt over gevoelens gesproken en het gezin heeft over het algemeen weinig tegenslag gekend. In tegenstelling tot mij. Ik heb een zeer turbulente jeugd gehad en ben een open boek als het gaat om praten over gevoel en emoties. Erg wennen dus die statigheid en het nergens over hebben. Praten is dan ook niet mijn mans sterkste punt, hierin loop ik nu een beetje vast ivm de huidige problemen Mijn man runt een bedrijf met zijn vader en daardoor zijn zij ook werk gerelateerd aan elkaar verbonden. Mijn man heeft nog een broer en een zus. Mijn schoonmoeder heeft jarenlang “gezeurd” om kleinkinderen. December 2018 was het dan zover, met kerst kreeg zij te horen dat wij in verwachting waren van haar eerste kleinkind. Tranen met tuiten zo blij was ze. Haar geluk kon niet op want 2 weken later kondigde ook haar andere zoon aan dat hij en zijn vrouw in verwachting waren. Blij blij blij. in zomer 2019 werd onze oudste dochter geboren. Mijn schoonmoeder was hier al de kippen bij. Geweldig vond ze het, ik zou in principe thuis blijven voor onze dochter dus er was geen oppas vraag, zij heeft ook altijd aangegeven geen oppasoma te willen worden en dat wilden wij uiteraard respecteren. Eind augustus 2019 werd haar eerste kleinzoon geboren. In tegenstelling tot ons werd haar als een vaste oppasdag opgelegd, waar ze uiteraard zelf nee tegen kon zeggen maar dat deed ze niet en zo geschiedde, de vaste oppasdag zat binnen de kortste keren helemaal in het systeem. In het begin kwamen mijn schoonouders nog wel langs, onze eerste was een huilbaby en na mijn eerste zwangerschap raakte ik in een postnatale depressie en ons netwerk was vrij klein. Mijn schoonmoeder stelde weleens voor om op te passen en dat heeft ze pak en beet in de 2,5 jaar dat onze dochter leeft op ons verzoek zo’n 5 keer gedaan. Hoe ouder onze dochter werd hoe minder we haar zagen maar bleef haar altijd betrekken door haar foto’s te sturen e.d. Wij merkten ook dat de band tussen kleinzoon en oma een stuk sterker is dan tussen oma en onze dochter. Ik vond en vind dat wel lastig, ze zijn immers de enige opa en oma van mijn kinderen. Op een gegeven moment begreep ik van mijn man dat mijn schoonmoeder haar beklag deed over dat ze onze dochter zo weinig zag. Ik heb haar dus gebeld en gevraagd of ze het misschien leuk zou vinden om eens in de 2 weken ook een (half) dagje op onze dochter te passen maar daar had ze geen oren naar. We mochten best vragen als we een keer oppas nodig hebben maar een vaste oppasdag zag ze niet zitten. Dat stak een beetje want voor haar kleinzoon doet ze het wel Maargoed ik vroeg het niet voor mezelf maar voor haar zodat ze een ook een band kan opbouwen met haar kleindochter. Maar nee dat wilde ze dus niet dus dat respecteerde wij. Haar kleinzoon werd ondertusssen steeds vaker gebracht voor nachtjes slapen, een keertje extra oppassen, ze kwamen zelfs eerder terug van vakantie om op hem te passen en ook de feestdagen waren geen probleem. In december 2020 raakte ik in verwachting van onze tweede dochter , en alsof het zo moest zijn raakte de broer van mijn man en zijn vrouw ook in verwachting van hun 2e kind. zo heb je geen kleinkinderen en zo heb je er 4! De vaste oppasdag voor de tweede spruit van de broer van mijn man was al snel vastgelegd, deze zou na het verlof ook gewoon dezelfde dag gebracht worden. Ook dat stak, daar waar geen plek was voor mijn dochter is nu wel plek voor het broertje van. Maar ook dat probeerde ik van me af te schudden… we hadden het immers niet nodig. Toen ik wist wanneer ik uitgerekend was vertelde ik dat natuurlijk aan mijn schoonfamilie, ondanks dat plande mijn schoonouders precies op mijn uitgerekende datum een vakantie en kreeg ik meerdere keren te horen met een geintje dat ik mijn bevalling maar tussen de vakanties door moest plannen omdat ze er anders niet waren. Het voelde alsof ik de enige was die al maanden wist wanneer ik uitgerekend was. Het voelde verdrietig, ik miste mijn ouders en mijn schoonouders lieten afweten. Toen ik hoogzwanger was nam de druk op de zaak toe. mijn schoonvader wilde (ondanks dat hij eerder al 3 keer gevallen was zoals ieder jaar op motor vakantie. Iedere keer als mijn schoonvader iets breekt staat mijn man alleen in het bedrijf, dit maakt dat hij dan extra hard moet werken en bijna nooit thuis is. En nu kregen we wederom een aantal weken voor mijn uitgerekende datum het bericht dat mijn schoonvader zijn heup gebroken had tijdens een val en in het buitenland in het ziekenhuis lag. Daar zaten we dan, ik hoogzwanger en altijd alleen thuis met een peuter en een man die 16 tot 18 uur per dag aan het werk was en de vraag was zelfs of hij wel bij de bevalling aanwezig kon zijn. Mijn man heeft meerdere malen huilend op de bank gezeten en ik heb echt gedacht dat hij in een burn-out zou raken en was als de dood dat ik alleen moest gaan bevallen. Gelukkig is hij erbij geweest, doodmoe. Mijn schoonvader schaamde zich en heb zelfs tranen bij hem gezien en hij heeft excuses gemaakt maar mijn schoonmoeder heeft nooit gevraagd hoe het ons af ging, nooit hulp aangeboden niks Toen ik bevallen was bleek na 2 weken dat we weer een huilbaby hadden. Opnieuw de gigantische medische molen in met op namens, testen, ziekenhuis in ziekenhuis uit. Het was echt geen doen met een peuter erbij, zal jullie alle details besparen maar wij zijn echt aan het overleven geweest en ik nog steeds. Mijn schoonmoeder wist hiervan maar heeft nooit haar hulp aangeboden. Op een dag toen we echt in crisis zaten belde mijn man haar of ze alsjeblieft de oudste kon ophalen om dan iets leuks te gaan doen met haar.. omdat zij met haar vingers in haar oren zat om het baby gehuil te dempen en ik alleen maar bezig was met troosten en meehuilen. Nou… dat kwam niet zo goed uit want het was slecht weer en ze was al aan het oppassen op haar kleinzoon en dan moest ze helemaal hierheen komen (we wonen 20 min bij haar vandaan) en 2 peuters in 1 keer vind ze echt teveel etc etc nou laat maar dachten we… we gaan er niet om smeken. Weken later is ze 1 keertje gekomen om met die 2 naar een indoor speeltuin te gaan… wel met een vriendin van haar erbij die aanbood om mee te gaan want zij zag wel in hoe schrijnend onze situatie was. Dit is een maand geleden. Ondertussen weet ze tegen iedereen te vertellen dat het bij ons thuis “echt overleven” is. Dus ze weet het echt maar ze doet helemaal niets. Geen steun, op geen enkele manier. Ik heb daarna nooit meer wat van haar vernomen. Geen appje, geen belletje, geen “hoe gaat het?” Geen “kunnen we wat betekenen” geen “we denken aan jullie” Niks en nu zijn ze ons niks verplicht… maar ondertussen past ze wel iedere week op haar 2 kleinzoons en heb ik het idee dat ze ons in het heetst van de strijd, nu we de hulp het hardste nodig hebben, laten zitten en laten ploeteren. Laatst begreep ik wel van mijn man dat ze op een zondag gezellig wilden langskomen… maar ik wil dat helemaql niet meer! ik wil die mensen helemaal niet meer zien! Nu wil ze wel ook dat we met kerst samen komen , wij hebben ervoor bedankt. Buiten het feit dat wij helemaal niet gezellig aan tafel kunnen zitten met onze huilbaby en mijn depressie lijkt ze de ernst van de situatie ook echt niet in te zien. Volgens mij is ze zich van geen kwaad bewust ? Maar ik ben heel boos. Eigenlijk ben ik woedend, verdrietig, voel ik me in de steek gelaten, voel ik me alleen. Ik ben eigenlijk helemaal kapot van de afgelopen maanden. Eigenlijk wil ik uit die familie app stappen en nooit meer wat van me laten horen en het uitschreeuwen en kwaad worden maar dat durf ik niet en doordat zij zo anders zijn dan ik durf ik ook het gesprek niet aan te gaan in de angst dat ze er niks van snappen. en weet ook dat boos worden niet de manier is. Ik weet niet eens, in de staat waarin ik ben, of het wel normaal is wat ik voel? Mijn man deelt mijn mening wel maar zegt ook niks tegen ze, dat is een beetje hoe het gaat in de familie. Hij stoort zich er ook minder heftig aan dan ik, ook daarom twijfel ik aan mezelfd Mag ik het ze wel kwalijk nemen?

ANONYMOUS_USERNAME · dec 10, 2021

Jemig, wat een heftige situatie zitten jullie in. Ik vind het heel logisch dat je zo boos en verdrietig bent, dat zou ik ook zeker zijn. Ik zou nu vooral voor jezelf kiezen en je ruimte nemen wanneer je die nodig hebt. Dus inderdaad zeker niet zogenaamd gezellig gaan zitten doen met ze. Het enige wat je uiteindelijk zou kunnen doen is toch het gesprek aan gaan, ondanks dat ze het misschien niet zullen gaan begrijpen. Dat ligt dan aan hen. Misschien kun je het eens in een brief schrijven, al is het maar om het van je af te schrijven (zoals je hier nu ook doet natuurlijk). Je kunt er dan later voor kiezen om die wel of niet te geven.

Het is oneerlijk dat jullie er zo alleen voor staan in deze heftige tijd, daar mag je zeker verdrietig of boos over zijn! Heel veel sterkte!!

ANONYMOUS_USERNAME · dec 10, 2021

Heftig verhaal, schoonfamilie blijft lastig, en denk ik ook voor je man moeilijk om volledig je gevoelens te begrijpen.
Ik zou toch proberen het gesprek aan te gaan, of desnoods een brief te schrijven, en dan vooral gericht op hoe jij je voelt, dat je graag een betere band zou willen, ook voor je kleinkinderen. Laat alle aanvallende woorden vallen, en richt je vooral op hoe nu verder (ook al heb je nu het gevoel dat je ze nooit meer wil zien, op lange termijn heb je hier meer aan). Misschien kun je wat kleinere vaste afspraken maken, niet meteen een dag per week oppassen, maar 1 keer in de maand een keer een middag, of een nachtje logeren, vraag wat zij hierin fijn zouden vinden.
Mijn moeder past 1 vaste dag op, mijn schoonmoeder 1 dag op de kinderen van mijn schoonzus. In het begin liet ze wel eens vallen dat ze onze kinderen zo weinig ziet. Ik voel me daar dan schuldig over, maar anderzijds wil ze ook geen vaste dag zolang ik niet werk, ook omdat ze de andere kids al een dag heeft. We hebben nu een beetje de verdeling dat zij ze wat vaker een nachtje te logeren hebben, of een losse dag wanneer ik onverwachts ergens heen moet. Ik vind het nog steeds jammer dat ze mijn kinderen niet zo vaak ziet als die van m'n schoonzus maar heb de gevoelens die het oproept (het voelt ergens toch als afwijzing naar je kinderen toe) naast me neer kunnen leggen en probeer het praktisch te zien, 2 oppasdagen is veel (zeker omdat het in mijn geval niet 'nodig' is).
Ik probeer hiermee te zeggen, dat ook al blijft de ongelijkheid tussen jou kinderen en die van je schoonbroer bestaan, misschien kun je wel naar een middenweg zoeken die beter werkt dan wat er nu gebeurd. Uiteindelijk zijn het toch je (schoon)ouders, en is het beter voor de gemoedsrust als je daar een beetje mee door 1 deur kan, ongeacht wie er gelijk heeft.

KB · dec 10, 2021

Ja, je mag het ze zeker kwalijk nemen.
Nee een vaste oppasdag kun je aan niemand opleggen en ik snap vanuit oma's/opa's ook oprecht als die dat niet zien zitten, het is namelijk gewoon best een verantwoordelijkheid. Maar, die redelijkheid, het begrip dat ik en ik denk ook jij en je man voor die mening hebben, gaat wat mij betreft direct het raam uit als een oma ervoor kiest wel op 2 kleinkinderen van de ene zoon, maar niet op de 2 kinderen, of zelfs maar 1, van de andere zoon te passen. Serieus, als mijn schoonouders dat verschil zouden maken zou die band direct maar dan ook direct zeer sterk bekoelen. En ja oke je bent thuis met de kids, maar ook al heb je het dan niet over een vaste dag per week, dan zou ik op zn minst van hen verwachten dat die oma vanuit zichzelf, intiatief zou tonen, om jouw kids regelmatig te zien. Zeker meerdere keren per maand.

Bekijk ik dan de houding en het gedrag van die schoonouders/oma in relatie tot de situatie waarin jullie hebben gezeten eerst met huilbaby nr 1, vervolgens een zwangerschap en dan nu een peuter en huilbaby nr 2 en een depressie, dan zou ik het 100% terecht vinden als je die mensen zo veel mogelijk uit je leven snijdt. Zo ga je niet met mensen om, en zeker niet met familie.
Je hebt het ontzettend zwaar, jij en je man, en ze weet dat dondersgoed. Je maakt mij niet wijs dat ze dat niet weet.

Voor familie sta je klaar voor zover dat mogelijk is in je eigen situatie, en als ik het zo hoor heeft die vrouw geen gebrek aan tijd of energie, ook aangezien ze elke week op 2 kids past. Dan zou af en toe bellen, contact houden, interesse tonen, én vragen of ze eens wat leuks kan gaan doen met je oudste, het állerminst wat ze zou kunnen en moeten doen. Dat ze dat niet doet, en ook al jaren niet, laat mij zien dat ze blijkbaar geen of minimale interesse heeft in jouw gezin/kinderen en jou, alleen wanneer het haar uitkomt.

De werksituatie maakt het lastiger (is je man überhaupt wel gelukkig in dat opzicht?) maar ik zou niets meer met de mensen te maken willen hebben. Ik zou dat persoonlijk wel een keer uitleggen via een berichtje, zo min mogelijk aanvallend en vanuit jouw gevoel geschreven, zodat er geen twijfel kan bestaan over de reden van je gevoel (ik ben zelf ook van het uiten), en wat je dan wel zou verwachten.Maar dat er enorm verschil wordt gemaakt naar jouw kids toe, is heeel duidelijk, misschien blijft ze dat ontkennen, waarschijnlijk wel, maar dat is dan niet anders. Na al dit gedrag in het verleden al; erger kan het niet echt worden toch? Een beetje nep sociaal gaan lopen doen: je kunt je beter richten op jezelf je herstel en je gezinnetje. Sterkte ❤

Crazy · dec 10, 2021

Een heel zware, pittige, verdrietige, nare situatie. En zeker een situatie waarin je alle hulp nodig hebt. Zo moeilijk als zij het niet zien, snappen en hulp bieden. Ik begrijp dat je gefrustreerd, boos, verdrietig bent. Hoe je het verwoordt vindt ik nog heel respectvol. Als praten met hun niet lukt of voor jou teveel kost, dan is afstand nemen de juiste beslissing.

Nog een tip, als je daar behoefte aan hebt. Misschien is een dagopvang of crèche voor de oudste of beiden een optie om voor jezelf rustmomenten te creëren.
Heel veel sterkte in ieder geval. En doen steun/hulp waar je hem wel kunt krijgen.

ANONYMOUS_USERNAME · dec 10, 2021

Ik vind dat je hier boos, verdrietig en teleurgesteld om mag zijn. Ik snap dat je het lastig vind (ik ben ook opgevoed zoals jou man, niet praten over je gevoelens) maar ook ik denk dat het toch een goed idee is om met je schoonouders te praten. Of in ieder geval met je schoonmoeder. Geef aan hoe je je voelt en hoe zwaar je het hebt zonder verwijten naar je schoonouders. Wie weet bieden ze zelf hulp aan. Of wie weet hebben zij ook irritaties richting jullie waarvan jullie géén idee hadden dat ze die hadden. Hier kom je pas achter als jullie gaan praten en dan kunnen jullie er beide wat aan doen om het contact te verbeteren. Hoe lastig het ook is, ik denk dat dit de enige manier is om je beter te gaan voelen.
Veel sterkte! Ik hoop dat het contact beter word, jullie kleine snel een vrolijker baby word en je je snel een stuk beter voelt!

P.s. zijn jullie al naar een osteopaat geweest met jullie dochter? Ik had geen huilbaby maar nadat ik daar was geweest werd mijn dochter een stuk rustiger. Mijn schoonzus had wel een huilbaby en die werd ook een stuk vrolijker na een bezoek aan de osteopaat. Ik zeg natuurlijk niet dat dit hét wondermiddel is voor jullie dochter, maar het kan zeker geen kwaad om het te proberen, toch?

ANONYMOUS_USERNAME · apr 11, 2022

Zo herkenbaar!! Ik heb ook een schoonfamilie die alleen maar met hunzelf bezig zijn. Nergens over praten en alleen maar met verjaardagen en partijen bezig zijn.. owh ja ook nog verbaasd zijn als je een feestdag of weekend moet werken...
Vorig jaar een covid infectie gehad en daarna een doodgeboren kindje. Mijn vriend moest bidden en smeken of zn ouders nog een keer langs kwamen in de kraamweek, zwager maakr gigantische ondankbare opmerking over het eten en schoonzus vond het niet nodig langs te komen zelfs niet op de begravenis of daarna. Na de kraamweek begonnen mijn langdurige covid klachten en viel alles wat er gebeurd was op zn plek.. 6 wkn na mijn bevalling krijgt mijn vriend een blinde darm ontsteking doordat hij niet in de buurt werkt lag hij op zeker een uur rijden bij mij vandaan.. nooit 1x hebben ze hulp aangeboden. Ik worstel nog steeds met mijn engerie en hebn ook wel gezegd wat ik eraan over heb gehouden zowel geestelijk als lichamelijk. Ook met mijn vriend gaat het qua gezondheid niet helemaal goed, hier heb ik mijn schoonmoeder voor gebeld en met zn verjaardag nog eens een hint daarover laten vallen maar doen net of hun neus bloed..Inmiddels weer 23 weken zwanger... toen wij ons blije nieuws vertelden kon er nog net een felicitatie vanaf en ging het meteen over mijn vriend zn broertje dat ze rond de uitgerekende datum weg zouden. Wel heeft mijn vriend een lieve oma die zei je loopt nu toch wel in het ziekenhuis en je word toch wel beter in de gaten gehouden. Maar nu mn schoonmoeder ik geef dr bewust geen datums wanneer ik naar het ziekenhuis moet mijn vriend wel en dan appt ze alweer.. in begin reageerde ik wel maar kortaf.. 16 februari was het een jaar geleden dat ons zoontje was geboren... en wat kreeg mn vriend voor apje van zn mam over een bruiloft en een verjaardag en hij gaf aan dat hij een rotdag had gehad werd zo over zn gevoel heen gewalst.. dat was het moment dat ik zoiets had van jullie hoef ik even niet meer te zien of te horen.. een maand later had ik de 20 wkn echo ik had niks erover verteld.. mijn vriend wel maar had er niet bijgezegd dat ik geen contact meer wil... heb dr genegeerd en heb mijn vriend laten appen dat ik geen contact wil met de reden denk maar even na over de 16e...

Juffielies · apr 11, 2022

Ik vind het helemaal terecht wat je voelt. Wat ontzettend verdrietig! Heel veel sterkte..