Ik ben bij de 4e IUI poging zwanger geraakt en nu sinds kort spontaan zwanger van de 2e, terwijl ik gezien mijn leeftijd nu direct met IVF had mogen starten (ik ben 39). Ik ben zo blij dat IVF ons bespaard is gebleven. Er wordt daar naar mijn idee vaak veel te makkelijk over gedacht. Wij hebben in de omgeving helaas vijf stellen die bezig zijn met IVF. Daarvan is er eentje die voor die tijd al spontaan een kindje hebben gekregen en eentje zwanger via IVF, een tweede is daar niet meer gelukt. De andere drie helaas nog geen resultaat tot op heden. IVF is vele malen zwaarder dan IUI. Fysiek, IUI is pijnloos, een punctie is pijnlijk, er is kans op overstimulatie en dat is niet alleen pijnlijk, maar kan zelfs gevaarlijk zijn en de hoeveelheid hormonen die je moet spuiten is vele malen groter. Ook mentaal trekt het een grote wissel op de mensen om ons heen. Het is precies wat iemand anders net al zei, je kunt niet meer terug naar IUI en die pogingen ben je kwijt. Na drie of vier IVF puncties houdt het bij de verzekering op. Met IUI heb je toch zes pogingen extra en zeker wanneer er geen duidelijke reden is waarom IUI niet zou werken zou ik altijd daarvoor gaan. Wij hadden zelfs afgesproken bij IUI de grens te trekken, met name voor een tweede zou ik het IVF traject niet in zijn gegaan.