Lieve allemaal,
Ik begin deze topic omdat ik opzoek ben naar een groep vrouwen die elkaar een steun in de rug kunnen bieden tijdens het IUI-traject. Ik begin komende week aan mijn tweede ronde IUI en ik wil heel even ventileren over HOE ZWAAR HET IS.
Maar eerst even de details. Ik spuit dagelijks Gonal-f injecties en zet op de avond voor de IUI een Ovitrelle shot. Ik ben 31 jaar, heb een hele leuke vriend waarmee ik nu bijna 8 jaar samen ben en 21 maanden probeer zwanger te worden zonder succes. Er is geen duidelijke verklaring voor waarom het niet lukt, we zijn wel onderzocht.
Natuurlijk worden alle vrouwen in mijn omgeving binnen de kortste keren zwanger. Ik heb al heel wat resultaten mogen vasthouden en liefhebben. Dat laatste lukt overigens, alleen overvalt de pijn me altijd als ik iets heel doms sta te doen. Zoals thuis de was ophangen of mijn teennagels knippen. Dan komt pas binnen hoe fantastisch ik het zou vinden om samen met mijn vriend een kindje te krijgen en hoe erg ik dat nu mis.
Ik werk trouwens als scenarioschrijver (zzp) en vertel de mensen waarmee ik aan projecten werk dat het goed te doen is allemaal, maar eigenlijk ben ik moe en verdrietig en boos en gefrustreerd en droom ik elke nacht dat het nooit gaat lukken. Mijn vriend zit er ook doorheen, kwam gisteren zwaar bedroefd eerder thuis van werk.
Ik wil eigenlijk niet zielig doen, maar ik ben altijd al zo streng voor mezelf, dus ik dacht, misschien mag ik hier wel gewoon heel even ventileren over de hele toestand. Ik vind het echt heel zwaar en ondertussen scripts schrijven lukt natuurlijk voor geen zak. Ik kan me nergens op concentreren. Dit hele traject slokt je van top tot teen op.
Als laatste wil ik nog zeggen hoe raar het idee is dat ik nu zo vaak bij het vruchtbaarheidscentrum in het ziekenhuis zit. Dat ik daar zit. Ik - die vanaf haar twaalfde eigenlijk maar één wens had: moeder worden. En die vanaf haar zestiende aan de pil ging, want stel je voor! En nu, vooruitgespoeld, zit ik daar met mijn benen wijd in die stoel. Met een onvervulde kinderwens. Hand van vriend op m'n schouder. Naar een echo te kijken van een lege baarmoeder.
Als mensen tips hebben hoe hiermee om te gaan (misschien toch minder werken? Nog meer hobby's? Yoga?) dan hoor ik die natuurlijk graag.
En herkennen vrouwen zich hierin? Wat vinden jullie het zwaarste stuk?
Hebben jullie last van die Gonal-f injecties? Ik ben er soms een beetje misselijk van en heb gehele dag zo'n sluimerende hoofdpijn.
Liefs Saar
PS. Ik weet dat ik gezegend ben dat ik in een land woon waarin we dit traject überhaupt kunnen doen. Ik ben de koningin van het relativeren. Maar vandaag wilde ik gewoon heel graag even delen hoe zwaar het allemaal is.
Ik begin deze topic omdat ik opzoek ben naar een groep vrouwen die elkaar een steun in de rug kunnen bieden tijdens het IUI-traject. Ik begin komende week aan mijn tweede ronde IUI en ik wil heel even ventileren over HOE ZWAAR HET IS.
Maar eerst even de details. Ik spuit dagelijks Gonal-f injecties en zet op de avond voor de IUI een Ovitrelle shot. Ik ben 31 jaar, heb een hele leuke vriend waarmee ik nu bijna 8 jaar samen ben en 21 maanden probeer zwanger te worden zonder succes. Er is geen duidelijke verklaring voor waarom het niet lukt, we zijn wel onderzocht.
Natuurlijk worden alle vrouwen in mijn omgeving binnen de kortste keren zwanger. Ik heb al heel wat resultaten mogen vasthouden en liefhebben. Dat laatste lukt overigens, alleen overvalt de pijn me altijd als ik iets heel doms sta te doen. Zoals thuis de was ophangen of mijn teennagels knippen. Dan komt pas binnen hoe fantastisch ik het zou vinden om samen met mijn vriend een kindje te krijgen en hoe erg ik dat nu mis.
Ik werk trouwens als scenarioschrijver (zzp) en vertel de mensen waarmee ik aan projecten werk dat het goed te doen is allemaal, maar eigenlijk ben ik moe en verdrietig en boos en gefrustreerd en droom ik elke nacht dat het nooit gaat lukken. Mijn vriend zit er ook doorheen, kwam gisteren zwaar bedroefd eerder thuis van werk.
Ik wil eigenlijk niet zielig doen, maar ik ben altijd al zo streng voor mezelf, dus ik dacht, misschien mag ik hier wel gewoon heel even ventileren over de hele toestand. Ik vind het echt heel zwaar en ondertussen scripts schrijven lukt natuurlijk voor geen zak. Ik kan me nergens op concentreren. Dit hele traject slokt je van top tot teen op.
Als laatste wil ik nog zeggen hoe raar het idee is dat ik nu zo vaak bij het vruchtbaarheidscentrum in het ziekenhuis zit. Dat ik daar zit. Ik - die vanaf haar twaalfde eigenlijk maar één wens had: moeder worden. En die vanaf haar zestiende aan de pil ging, want stel je voor! En nu, vooruitgespoeld, zit ik daar met mijn benen wijd in die stoel. Met een onvervulde kinderwens. Hand van vriend op m'n schouder. Naar een echo te kijken van een lege baarmoeder.
Als mensen tips hebben hoe hiermee om te gaan (misschien toch minder werken? Nog meer hobby's? Yoga?) dan hoor ik die natuurlijk graag.
En herkennen vrouwen zich hierin? Wat vinden jullie het zwaarste stuk?
Hebben jullie last van die Gonal-f injecties? Ik ben er soms een beetje misselijk van en heb gehele dag zo'n sluimerende hoofdpijn.
Liefs Saar
PS. Ik weet dat ik gezegend ben dat ik in een land woon waarin we dit traject überhaupt kunnen doen. Ik ben de koningin van het relativeren. Maar vandaag wilde ik gewoon heel graag even delen hoe zwaar het allemaal is.