A
Anoniem
Guest
Hallo allemaal
Een half jaar tot jaar geleden heb ik afscheid genomen van jullie, het lukte ons maar niet om zwanger te worden en doordat ik er zo mee bezig was, ook om steeds hier weer berichten te lezen en te antwoorden werd het een soort opsessie voor mij.
In maart was het dus zo ver, ik was zwanger.
De zwangerschaps test die ik had gedaan was heel onduidelijk het streepje liet zich niet echt goed zien. Omdat ik wat krampjes had waren we naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik bang was voor weer een blaasontsteking die ik pas had gehad. Dat was dus niet het geval, in het ziekenhuis hadden ze 2 zwangerschaps testen gedaan en ja hoor ik was zwanger. Toen ik thuis kwam had ik gelijk moeders voor moeders gebeld.
Die kwam een dag later bij mij op bezoek ook voor haar moets ik weer een zwangerschaps test doen en ook bij haar kwam het 2de streepje maar noulijks door.
Niet lang daarna begon ik af en toe lichtelijk bloed te verliezen, een paar dagen daarna ben ik naar het ziekenhuis gegaan, volgens de kalender was ik 10 weken zwanger. De echo liet zien dat het vruchtje maar 6 mm was en dus moest ik 6 weken zwanger zijn, dit alles klopte dus niet meer, de gynecoloog vertelde mij dat ze het ergste vreesde namelijk een miskraam.
Ik moest het weekend af wachten en maandag terug komen.
Zaterdag kreeg ik eens het gevoel dat ik weeen had, kramp in me buik, kramp in me rug.
En ja hoor daar verloor ik alles het begin van de plecenta met het vruchtje.
Huilen huilen huilen huilen ik kon niets anders doen.
Maandag toch naar het ziekenhuis.
Bleek dat me miskraam incomplete was, dus ik moest gecurriteerd worden.
Ik heb het hier een tijdje moeilijk mee gehad.
In September zijn wij heerlijk met zijn 3e (me vriend, ons zoontje Eluciano 3 jaar en ik) op vakantie gegaan naar curacao.
Toen we terug kwamen merkte ik dat ik overtijd was met mijn menstruatie.
Op maandag 9 oktober deed ik een zwangerschaps test bij mijn oma thuis, deze keer plaste ik over het staafje heen, en ja hoor alle 2 de streepjes waren direct zichtbaar!
Ik ben zooo blij dat ik zwanger ben maar tegelijker tijd ook bang om blij te zijn, om wat hiervoor is gebeurt.
Bij mijn vorige zwangerschap waarvan ik een miskraam heb gekregen had ik ook geen last van zwangerschaps kwalen, niet misselijk, geen gevoelige borsten en niet vaak plassen.
Nu plas ik wel veel, soms doen mijn tepels een beetje pijn en ik heb in de ochtend dat mijn maag draait dat ik ervan ga kokhalsen en ja hoor vanmorgen ging het kokhalzen over in braken op de wc. Ik ben ook ontzettend moe ik kan veel slapen!
Het is toch niet raar dat ik nog steeds bang ben?
Zijn er vrouwen die ongeveer het zelfde hebben meegemaakt.
Of is er iemand die me een beetje gerust kan stellen dat het nu wel goed zit.
Ik wil zoooo graag blij zijn, maar het houd me een beetje tegen.
Groetjes Peggy
uitgerekend 9-juni-2007
moeder van 1 zoontje 3 jaar.
Een half jaar tot jaar geleden heb ik afscheid genomen van jullie, het lukte ons maar niet om zwanger te worden en doordat ik er zo mee bezig was, ook om steeds hier weer berichten te lezen en te antwoorden werd het een soort opsessie voor mij.
In maart was het dus zo ver, ik was zwanger.
De zwangerschaps test die ik had gedaan was heel onduidelijk het streepje liet zich niet echt goed zien. Omdat ik wat krampjes had waren we naar het ziekenhuis gegaan, omdat ik bang was voor weer een blaasontsteking die ik pas had gehad. Dat was dus niet het geval, in het ziekenhuis hadden ze 2 zwangerschaps testen gedaan en ja hoor ik was zwanger. Toen ik thuis kwam had ik gelijk moeders voor moeders gebeld.
Die kwam een dag later bij mij op bezoek ook voor haar moets ik weer een zwangerschaps test doen en ook bij haar kwam het 2de streepje maar noulijks door.
Niet lang daarna begon ik af en toe lichtelijk bloed te verliezen, een paar dagen daarna ben ik naar het ziekenhuis gegaan, volgens de kalender was ik 10 weken zwanger. De echo liet zien dat het vruchtje maar 6 mm was en dus moest ik 6 weken zwanger zijn, dit alles klopte dus niet meer, de gynecoloog vertelde mij dat ze het ergste vreesde namelijk een miskraam.
Ik moest het weekend af wachten en maandag terug komen.
Zaterdag kreeg ik eens het gevoel dat ik weeen had, kramp in me buik, kramp in me rug.
En ja hoor daar verloor ik alles het begin van de plecenta met het vruchtje.
Huilen huilen huilen huilen ik kon niets anders doen.
Maandag toch naar het ziekenhuis.
Bleek dat me miskraam incomplete was, dus ik moest gecurriteerd worden.
Ik heb het hier een tijdje moeilijk mee gehad.
In September zijn wij heerlijk met zijn 3e (me vriend, ons zoontje Eluciano 3 jaar en ik) op vakantie gegaan naar curacao.
Toen we terug kwamen merkte ik dat ik overtijd was met mijn menstruatie.
Op maandag 9 oktober deed ik een zwangerschaps test bij mijn oma thuis, deze keer plaste ik over het staafje heen, en ja hoor alle 2 de streepjes waren direct zichtbaar!
Ik ben zooo blij dat ik zwanger ben maar tegelijker tijd ook bang om blij te zijn, om wat hiervoor is gebeurt.
Bij mijn vorige zwangerschap waarvan ik een miskraam heb gekregen had ik ook geen last van zwangerschaps kwalen, niet misselijk, geen gevoelige borsten en niet vaak plassen.
Nu plas ik wel veel, soms doen mijn tepels een beetje pijn en ik heb in de ochtend dat mijn maag draait dat ik ervan ga kokhalsen en ja hoor vanmorgen ging het kokhalzen over in braken op de wc. Ik ben ook ontzettend moe ik kan veel slapen!
Het is toch niet raar dat ik nog steeds bang ben?
Zijn er vrouwen die ongeveer het zelfde hebben meegemaakt.
Of is er iemand die me een beetje gerust kan stellen dat het nu wel goed zit.
Ik wil zoooo graag blij zijn, maar het houd me een beetje tegen.
Groetjes Peggy
uitgerekend 9-juni-2007
moeder van 1 zoontje 3 jaar.
