Jaloers

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo allemaal

Ik heb in 2003,2004 een miskraam gehad,in 2005 ben ik bevallen van een kerngezonde zoon.Nu was ik in okt-nov dit jaar weer zwanger en dat tegelijk met mijn  schoonzuje ook ongeveer tegelijk.Helaas is mijn zwangerschap bij ong 6 week voor de derde keer geeindigt in een miskraam waar ik het heel moeilijk mee heb(nog steeds).Nu ben ik zo verschrikkenlijk jalours dat zij wel zwanger is en ik niet(ik gun het haar verschrikkenlijk)Iedere keer als iemand wat over haar zegt denk ik ja zo ver was ik ook zwanger maar niemand vraagt aan mij hoe voel jij je nu dan.Nu weet ik wel ik heb al een gezonde zoon dus ik weet dat het kan maar iedere keer als ze er over beginnen kan ik moeilijk mijn tranen bij me houden.Wie kent dit=

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Och lieverd, ik kanme best voorstellen dat je het er moeilijk mee hebt. Het is ook allemaal nog zo kort voor je geleden en je zit midden in je verwerkingsproces.
Het is dan wel fijn dat mensen ook aandacht voor jou hebben.
Maar besef goed, dat het voor anderen heel moeilijk is om hierover met jou te praten. Probeer zelf aan te geven wanneer je er met mensen over wilt praten, maar ik zou dat niet teveel met je schoonzusje in de buurt doen. Je wilt denk ik niet dat zij zich schuldig gaat voelen en je gaat proberen te ontzien, dat schept weer zo'n afstand tussen jullie.

Ik heb zelf ook 2 miskramen in 2004 gehad en een dochter gekregen in 2005. Nu herstellende van miskraam nr3. In mijn ongeving raken er nu veel meiden zwanger en gelukkig kan ik alleen maar oprecht blij zijn voor ze. Natuurlijk heb ik ook mijn verdrietige momenten, maar dat kan ik gelukkig met ze delen. Ik ben niet "jaloers", zij dragen niet mijn kindje.

Houd je taai en veel geluk,

Nina

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

Ik herken je verhaal...
Je zou zo graag willen dat de mensen om je
heen af en toe ook eens aan jou dachten...

Ik heb zelf heel weinig steun gehad aan mijn
schoonfamilie...heb zelf langer gewacht met
vertellen dat ik nu weer in verwachting ben...
omdat ik echt geen zin had in goedbedoeld
onnodig advies...

En je mag daar best verdriet om hebben...ik
vind het zelfs knap dat je het je schoonzusje
gunt...ik gunde het niemand om me heen dat
ze zwanger waren (ach ja, diep in mijn hart
natuurlijk wel, maar ik werd gewoon zó boos,
voelde me zelfs schuldig tegenover anderen dat
ik het ze niet gunde...)...

Ik wens je heel veel sterkte...

Liefs, Judith