<p>Ik vroeg me af.. hoe gaat dit nu bij andere ouders...?</p><p>Ik merk heel erg dat ik als moeder zijnde veel zelf zou willen doen voor ons zoontje van 1 jaar. Ben zo gek op ons zoontje. Maar merk ook dat als ik samen met mijn vriend thuis ben, als hij thuis is (ik werk nu 3 dagen dus ben 2 dagen overdag alleen met zoontje), dat hij een soort jaloers is, en hij alles wil doen met ons zoontje, ("want ik zie hem al genoeg"). </p><p>Voor mijn gevoel liggen we ook niet op 1 lijn, mijn vriend snapt gewoon niet dat er rust regelmaat en reinheid moet zijn, maar hij heeft zoiets van als hij thuis is, wil hij alle tijd met hem besteden ofzo. En ik kan me daar zo aan ergeren, dat ik gewoon blij ben als ik de dagen alleen met mijn zoontje ben. En daar zit ik zelf mee, want ik wil eigenlijk gewoon "dat perfecte gezinnetje" zijn, zoals ik vaak zie. Ook haal ik ons zoontje eigenlijk altijd op van kdv, maar pas hebben we hele erge ruzie gehad, dat ik heb gezegd haal jij m maar ook op, het is niet zo dat ik dat niet wil, maar tis gewoon meer een gewoonte geworden dat ik hem op haal.. </p><p> </p><p>vraag me gewoon af, hoe doen jullie dat in de relatie? Hoe zijn jullie 'taakverdelingen'? Gaat dit goed?</p>
Jaloezie om eigen kind?
- Onderwerp starter Gebruiker10233699
- Startdatum
Hoe oud is je zoontje?
Ik herken het deels wel. We hebben er geen frustraties of ruzie over ofzo. Maar het hele eerste jaar plakte onze dochter heel erg aan mij. De eerste maanden raakte ze overstuur als ik haar even bij pappa legde, en daarna heeft het nog tot 11/12 maanden geduurd voor hij haar voor de nacht op bed kon leggen. Overdag ging wel eerder goed. Ze was nog niet zo stoeierig, en wilde voor geborgenheid ook het liefste mamma. Dus eten geven, troosten als ze viel, hangen als ze ziek was.... allemaal mamma. Mamma was haar eerste woord.
Ik vond dat zelf ook wel zwaar. En voor mijn man was het frustrerend. Want hij is ook een hands on daddy. Hij wilde heel graag die band met haar. En het deed hem soms wel pijn dat ze het slecht accepteerde.
Vanwege die hele dynamiek was ik zelf ook erg gefocust dat alles op mijn manier moest gebeuren. Hij troostte zo druk, keek niet goed wat er in de luiertas moest, gaf haar op de verkeerde tijden eten (proef een stukje zelfspot hier
)
Maar weetje? Ze werd groter, makkelijker, ging praten en lopen en stoeien enzo. Ze is nu 19 maanden en pappa is net zo belangrijk als mamma. Ik heb inmiddels ook al vaak kunnen zien dat er geen rampen gebeuren als ik haar aan pappa over laat. Hij volgt grotendeels wat we gewend zijn, de details gaan soms anders. Net even een half uurtje later naar bed, want ze waren nog buiten ofzo. Iets wat ik nooooooit zou doen haha! Ik herinner me nog goed een middag dat ik eigenlijk graag wilde gaan lunchen bij het pannekoekenrestaurant. Ze was iets meer dan een jaar. Het was een wandeling van een uurtje, dus ik had geen spullen mee. Wat nou als ze poept? wat nou als ze er een smeerboel van maakt? Wat nou als ze geen pannekoeken lust? Ik had persoonlijk gewoon naar huis gegaan. Mijn man stond er veel makkelijker in. Het is een pannekoekenrestaurant, ze weten daar heus wel van kinderen, en er zijn andere ouders. We zijn gegaan en het ging gewoon goed. Soms is het ook heel fijn dat pappa's makkelijker zijn. En het is enorm fijn dat je man zo betrokken wil zijn toch?
In elk geval vind ik het nu fijn om te horen dat onze dochter niet naar bed wil zonder knuffel van pappa, en graag een boekje door hem gelezen wil hebben, het beste met pappa stoeit, vraagt waar pappa is enzo. Ik voelde zeker een steekje jaloezie toen ik merkte dat snachts pappa beter werkt nu, en dat ze niet door mij maar door pappa op bed gelegd wilde worden. Maar ze vraagt nog zoveel ook echt specifiek van mij. En nu ze kan praten is dat ook veel duidelijker.
Geef het tijd, je emoties groeien mee.
Ik herken het deels wel. We hebben er geen frustraties of ruzie over ofzo. Maar het hele eerste jaar plakte onze dochter heel erg aan mij. De eerste maanden raakte ze overstuur als ik haar even bij pappa legde, en daarna heeft het nog tot 11/12 maanden geduurd voor hij haar voor de nacht op bed kon leggen. Overdag ging wel eerder goed. Ze was nog niet zo stoeierig, en wilde voor geborgenheid ook het liefste mamma. Dus eten geven, troosten als ze viel, hangen als ze ziek was.... allemaal mamma. Mamma was haar eerste woord.
Ik vond dat zelf ook wel zwaar. En voor mijn man was het frustrerend. Want hij is ook een hands on daddy. Hij wilde heel graag die band met haar. En het deed hem soms wel pijn dat ze het slecht accepteerde.
Vanwege die hele dynamiek was ik zelf ook erg gefocust dat alles op mijn manier moest gebeuren. Hij troostte zo druk, keek niet goed wat er in de luiertas moest, gaf haar op de verkeerde tijden eten (proef een stukje zelfspot hier
)Maar weetje? Ze werd groter, makkelijker, ging praten en lopen en stoeien enzo. Ze is nu 19 maanden en pappa is net zo belangrijk als mamma. Ik heb inmiddels ook al vaak kunnen zien dat er geen rampen gebeuren als ik haar aan pappa over laat. Hij volgt grotendeels wat we gewend zijn, de details gaan soms anders. Net even een half uurtje later naar bed, want ze waren nog buiten ofzo. Iets wat ik nooooooit zou doen haha! Ik herinner me nog goed een middag dat ik eigenlijk graag wilde gaan lunchen bij het pannekoekenrestaurant. Ze was iets meer dan een jaar. Het was een wandeling van een uurtje, dus ik had geen spullen mee. Wat nou als ze poept? wat nou als ze er een smeerboel van maakt? Wat nou als ze geen pannekoeken lust? Ik had persoonlijk gewoon naar huis gegaan. Mijn man stond er veel makkelijker in. Het is een pannekoekenrestaurant, ze weten daar heus wel van kinderen, en er zijn andere ouders. We zijn gegaan en het ging gewoon goed. Soms is het ook heel fijn dat pappa's makkelijker zijn. En het is enorm fijn dat je man zo betrokken wil zijn toch?
In elk geval vind ik het nu fijn om te horen dat onze dochter niet naar bed wil zonder knuffel van pappa, en graag een boekje door hem gelezen wil hebben, het beste met pappa stoeit, vraagt waar pappa is enzo. Ik voelde zeker een steekje jaloezie toen ik merkte dat snachts pappa beter werkt nu, en dat ze niet door mij maar door pappa op bed gelegd wilde worden. Maar ze vraagt nog zoveel ook echt specifiek van mij. En nu ze kan praten is dat ook veel duidelijker.
Geef het tijd, je emoties groeien mee.
Ten eerste perfecte gezinnen bestaan niet
Ga het gesprek aan, wat zijn jullie verwachtingen van elkaar en hoe je met je kindje omgaat. Communicatie is echt key!!
En laat het los! Ik werk bv weekenden, dan moet pappa het allemaal alleen doen, en zodoende heeft hij geleerd wat handig is en wat niet. Het kind is van jullie samen, dus ook zijn ideeën en manieren mogen er zijn!
Ga het gesprek aan, wat zijn jullie verwachtingen van elkaar en hoe je met je kindje omgaat. Communicatie is echt key!!
En laat het los! Ik werk bv weekenden, dan moet pappa het allemaal alleen doen, en zodoende heeft hij geleerd wat handig is en wat niet. Het kind is van jullie samen, dus ook zijn ideeën en manieren mogen er zijn!
Ik heb dit zelf thuis ook, we hebben een dochtertje van 1. En die raakt helemaal overstuur zodra ik de kamer uitloop en ze word bij haar vader neergezet. Mijn vriend werkt erg veel en de zorg komt dan ook het meest op mij neer. 1 keer per week is hij alleen met haar dan ben ik werken maar dan schijnt ze ook de boel af te breken zodra ik vertrek.. vind het wel zielig voor hem maar ik denk dan het komt vast wel goed..
Volgens mij is het heel normaal dat een kindje, zeker in het eerste jaar, naar één opvoeder trekt. Natuurlijk is elk kind anders. En verschilt het in mate.
Maar als je als papa minder mee kan zorgen voor je kindje kan dat lastig zijn. En dan ga je dingen "fout" doen die de andere ouder al veel langer heeft mogen oefenen.
Mijn partner wilde echt heel graag evenveel ouder zijn als ik. Hij heeft een hekel aan het woord papa-dag, er is toch ook geen mama-dag zegtie dan. Dat ook hier de kindjes dus naar mama trokken koste flink wat gesprek over hoe dat eigenlijk werkt en wat je mag verwachten. We zijn ook vooruit gaan kijken naar de peuter-fase.
Succes!
Maar als je als papa minder mee kan zorgen voor je kindje kan dat lastig zijn. En dan ga je dingen "fout" doen die de andere ouder al veel langer heeft mogen oefenen.
Mijn partner wilde echt heel graag evenveel ouder zijn als ik. Hij heeft een hekel aan het woord papa-dag, er is toch ook geen mama-dag zegtie dan. Dat ook hier de kindjes dus naar mama trokken koste flink wat gesprek over hoe dat eigenlijk werkt en wat je mag verwachten. We zijn ook vooruit gaan kijken naar de peuter-fase.
Succes!