Hoi,
Ik las je reactie bij mijn topic over zwangerschapsverlof en dacht meteen,..
WAAROM STOP JE NIET IN HEMELSNAAM!!!!!
Ik ben bij mijn zoontje met de 24 wk moeten stoppen met werken ivm bekkeninstabiliteit. Ik kreeg toen alle begrip en dat was super!
Ook deze zwangerschap moet ik er goed van lusten. Vanaf week 14 strompel ik alweer als een oude vrouw en heb er veel pijn aan als ik de hele dag in de weer ben geweest.
Ik heb dit keer niet veel begrip gehad van mijn (nieuwe) chef en heb daardoor een "leuk" conflict gehad in de eerste periode van mijn zwangerschap. Kort samengevat; Ik zou me aanstellen want zwanger zijn was geen ziekte. Ook vond hij dat ik destijds te lang thuis was gebleven met mijn 2 miskramen (was 1 week thuis) en dat kwam erg hard aan!! Ondanks een verklaring van de fysio, Osteopaat, VK en huis- en bedrijfsarts waarin stond dat ik bekkeninstabiliteit had en ervoor in behandeling was, negeerde hij hun advies en moest ik maar gewoon het werk doen waarvoor ik was aangenomen. Dat was het tweede probleem. Ik ben politieagente en dus straatwerk met alle gevaren van dien zoals aanhoudingen met verzet moest ik maar gewoon doen!!! En nee,.. zit niet te wachten op een trap/stomp in mn buik! Ik heb me toen ziek gemeld en zou niet terug komen voordat met aangepast werk voor me hadden! Specialisten stonden gelukkig achter me..
Hoe dan ook kwam mijn afdelingshoofd (die dus boven die chef staat) daar 3 weken later achter en die wilde me gelijk terug zien en had ander werk voor me. Mijn chef heeft ze op zn donder gehad.
Ik heb dus vanaf de 15 weken tot nu toe backoffice werk gedaan, alleen het zitten op een bureaustoel is een hellll!! Dus dat was 15 min zitten, rondje lopen,.. euh.. strompelen! Ik vertikte het om me te laten kennen en me ziek te melden of wat dan ook!! Ze mocht van mij wel eens zien hoe dat er uit zag, dat was toch wat ze in eerste instantie wilde??!! Veel collega's die niks van bovenstaande wiste verklaarde me voor gek. Maar had zoiets van, al moet ik tot bloedens toe kruipen over de grond, ik blijf tot mn verlof!!!"
Dus toen ik zag dat ik nog uren had heb ik die er snel voor geplakt en een collega die er wel vanaf wist en die er goedkeuring voor moest geven heeft het zo voor me kunnen regelen.. scheelde toch twee weken!
Na een dag werken had ik zo'n pijn aan mijn bekken dat ik tijdens de rit naar huis (uur rijden) met tranen in mn ogen zat. Weer lang zitten,.. au! Na de twee dagen werken van 11 uur icl reistijd kon ik de dag erna hélemaal niks!!! En das lastig met een peuter van 2,5 jaar oud.
Het was dus voor mij gisteren een emotionele dag.. Alleen de afdeling waar ik aangepast werk deed wisten een beetje de ins en outs en die hadden een grote bos bloemen voor me met een knuffelooievaar.. dus daar kwamen de tranen.. Ik was zó blij en trots dat ik het had volgehouden.. maar of het goed en verstandig is geweest is een tweede!!! Bij verwaarlozing kan het blijvende schade aanrichten!!!!
Bovenstaande heb ik gedaan om het feit dat ik hoop na mijn verlof in mijn eigen regio te hebben. Wil er dus absolut niet meer terug!! Was toch al van plan om dichterbij te gaan werken, maar bovenstaande zet er goed de vaart achter!!
Wat ik met dat hele lange lulverhaal van hierboven wil zeggen;
Elk normale chef heeft begrip voor je situatie!!! Als het niet meer gaat dan gaat het gewoon niet meer!!
Als jij je bedrijfsarts belt en laat weten dat het nu zo slecht gaat en je je ziek meld, zal hij/zij de laatste zijn die je tegenstribbelt. Moet je eens zien hoe lang je het zo al hebt volgehouden?!
Denk aan jezelf en forceer/onderschat het niet!
Succes!
Esmé mv Kay en ???
(31.3 weken zwanger)