Heel blij was ik dat mijn man ‘klaar’ was voor een tweede. Onze zoon is nu 3,5 jaar en het leek ons mooi het opnieuw te proberen. Net als bij onze zoon was ik zeer snel zwanger en het voelde enorm goed. We lachten zeker toen we zagen wanneer ik ongeveer uitgerekend was… zo rond de tijd waarop onze nieuwbouw woning opgeleverd zal worden. Het eerste wat we dachten was dat dit kleine wondertje wel moest blijven zitten omdat het zo ‘lekker getimed’ was en dat typisch iets voor ons is.
Ik voelde me goed zwanger, wel met wat vervelende zwangerschapskwaaltjes zoals enorm vermoeid, pijnlijke borsten, en een zware onderbuik, maar ik was reuze blij. Ik was dan ook heel blij dat we lekker op vakantie gingen en ik even heerlijk bij kon tanken. Vlak ervoor vroeg een collega hoe het met me ging (zij kwam per ongeluk te vroeg te weten dat ik zwanger was) en ik zei nog dat ik me wel wat beter begon te voelen en op dat moment dacht ik nog, als dat maar niets fouts betekend.
Plotseling kreeg ik een licht bruinige afscheiding en kreeg van alle kanten te horen dat dit niets hoefde te betekenen. Op vakantie werd na een paar dagen de afscheiding wel wat meer, waardoor ik me toch enigszins ongerust begon te maken. Dit bleef komen, maar ook weer gaan en daardoor leek het toch een contactbloeding te zijn. Na een week werd de afscheiding toch meer een bloeding en begon ik lichte steken in mijn onderbuik te voelen en werd mijn ongerustheid groter. We besloten naar het ziekenhuis te gaan (in het buitenland) dus mijn man was de verzekeringspapieren aan het zoeken terwijl ik op het toilet zat. Op het moment dat ik wilde opstaan voelde ik ineens een balletje naar buiten komen en schrok…. Ik pakte snel een wc papiertje en ving het op. Ik wilde eigenlijk niet kijken, omdat ik al wist hoe laat het was, maar opende het wc papiertje en zag het toen…. Een heel mooi en gaaf vruchtzakje met helder vruchtwater en daar in het midden dreef heel lief een klein kindje. Wittig maar alles zat er op en er aan….. Ik riep mijn man dat het niet meer nodig was en heb vreselijk gehuild. Samen hebben we er naar gekeken. Even schoot er door mijn hoofd om het zakje open te maken, maar nee toch maar niet. In een vorm van paniek en niet wetende wat ik er mee moest doen heb ik het vruchtzakje met kindje el al zo in de wc laten vallen …………………………
De miskraam op zich kan ik relativeren, maar wat IK in mijn paniekreactie met mijn kindje heb gedaan, DAT doet het meeste pijn, nu nog. Het is nu ruim 5 weken geleden en ik voel me zo ontzettend slecht dat ik mijn kindje in de wc heb laten vallen. Welke moeder doet zoiets?? Een moeder in paniek. Hoe verwerk je zoiets? Dat is de vraag waar ik nu mee loop.
Ik voelde me goed zwanger, wel met wat vervelende zwangerschapskwaaltjes zoals enorm vermoeid, pijnlijke borsten, en een zware onderbuik, maar ik was reuze blij. Ik was dan ook heel blij dat we lekker op vakantie gingen en ik even heerlijk bij kon tanken. Vlak ervoor vroeg een collega hoe het met me ging (zij kwam per ongeluk te vroeg te weten dat ik zwanger was) en ik zei nog dat ik me wel wat beter begon te voelen en op dat moment dacht ik nog, als dat maar niets fouts betekend.
Plotseling kreeg ik een licht bruinige afscheiding en kreeg van alle kanten te horen dat dit niets hoefde te betekenen. Op vakantie werd na een paar dagen de afscheiding wel wat meer, waardoor ik me toch enigszins ongerust begon te maken. Dit bleef komen, maar ook weer gaan en daardoor leek het toch een contactbloeding te zijn. Na een week werd de afscheiding toch meer een bloeding en begon ik lichte steken in mijn onderbuik te voelen en werd mijn ongerustheid groter. We besloten naar het ziekenhuis te gaan (in het buitenland) dus mijn man was de verzekeringspapieren aan het zoeken terwijl ik op het toilet zat. Op het moment dat ik wilde opstaan voelde ik ineens een balletje naar buiten komen en schrok…. Ik pakte snel een wc papiertje en ving het op. Ik wilde eigenlijk niet kijken, omdat ik al wist hoe laat het was, maar opende het wc papiertje en zag het toen…. Een heel mooi en gaaf vruchtzakje met helder vruchtwater en daar in het midden dreef heel lief een klein kindje. Wittig maar alles zat er op en er aan….. Ik riep mijn man dat het niet meer nodig was en heb vreselijk gehuild. Samen hebben we er naar gekeken. Even schoot er door mijn hoofd om het zakje open te maken, maar nee toch maar niet. In een vorm van paniek en niet wetende wat ik er mee moest doen heb ik het vruchtzakje met kindje el al zo in de wc laten vallen …………………………
De miskraam op zich kan ik relativeren, maar wat IK in mijn paniekreactie met mijn kindje heb gedaan, DAT doet het meeste pijn, nu nog. Het is nu ruim 5 weken geleden en ik voel me zo ontzettend slecht dat ik mijn kindje in de wc heb laten vallen. Welke moeder doet zoiets?? Een moeder in paniek. Hoe verwerk je zoiets? Dat is de vraag waar ik nu mee loop.