Jeetje........................

A

Anoniem

Guest
Ik wil ook erg graag even mijn verhaal kwijt.
Voordat ik Janine kreeg had ik een hele goede band met mijn schoonouders. Ik was er vaak en ze hebben veel voor me gedaan.
Maar.....sinds ik Janine heb is de sfeer echt heel rot en de spanning om te snijden. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom. Er zijn een aantal dingen gebeurd die misschien mee kunnen spelen.
Ze willen haar steeds appelsap geven en dus brengen ze elke keer het eigen glas appelsap naar het mondje toe.
Als wij zeggen dat ze niet in het zwembad (bij hun in de tuin) mag omdat het niet warm genoeg is gaan ze toch aan de rand zitten en dan toch die beentjes in het water.
Gewoon koffie blijven drinken terwijl ze haar vast hebben(heb ook gezegd dat ik dat niet wil).
Allemaal van die kleine dingen die me mateloos irriteren.
Vandaag heeft mijn vriend er iets van gezegd. Moeder in tranen en eigenlijk wel een beetje beledigd. Ik ben na mijn werk nog even langs geweest samen met mijn vriend maar toen werd er natuurlijk weer geen woord over gesproken. Ben na 30  minuten maar naar huis gegaan.  
Ik voel me er heel erg rot onder!!
Ik heb ook het idee dat ik de enige ben die zulke gevoelens heeft tegenover de  opa en oma. In mijn omgeving zijn opa en oma juist een grote hulp met oppassen enzo maar dat wil ik  eigenlijk niet.

Is er iemand die hetzelfde heeft, voelt of begrijpt!!
Tips om hiermee om te gaan zijn ook heel erg welkom.

liefs, nathalie    
 
Je bent echt niet de enige hier die zo denkt over opa en oma, schoonouders en ook eigen ouders. Heb al veel verschillende verhalen voorbij zien komen. Mijn schoonmoeder maakt ook vreemde opmerkingen: druk die tandjes er nou eens door, moet ze nou nog steeds een mutsje op( ja want ze is pas  1 week oud!!), ligt ze in de reiswieg?( ja want het bedje is nog te groot)....maar dat is toch niet leuk voor het bezoek
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn schoonvader en stiefschoonmoeder hebben emma nu 2 x gezien, ze is nu bijna 6 maanden.......
Ik heb geen tips voor je, ik probeer het zoveel mogelijk te negeren.
Veel sterkte, ik weet hoe vervelend het kan zijn.

Groetjes Monique
 
ja ik kan ook wel wat tips gebruiken tegen mijn schoonmoeder!
ik had juist voor Jasmijn haar komst een hele slechte band met haar!
en zij dacht dat inneens te kunnen veranderen en allemaal lelijke dingen zeggen tegen mij   wat met Jasmijn te maken heeft wat als gevolg ik overspannen en erg onzeker ben geraakt!

ze zei allemaal dingen hoe ik volgens haar met jasmijn om moets gaan, en dit zei ze allemaal zodat ze juist er zelf beter van werd! gemeen he!
ze laat mij merken dat ik haar gigantisch in de weg zit!. volgens mij zou ze een gat in de lucht springen als ik morgen onder de auto kom want dan zou ze Jasmijn helemaal voor zich zelf hebben!
het is gewoon eng hoe ze met al haar kleinkinderen omgaat! gewoon ziekelijk!!!
 
Echt tips heb ik niet. Mijn band met mijn schoonouders is eigenlijk prima. Maar ik merk dat als het over de kids gaat ik soms toch wat allergisch reageer.   Op de een of andere manier vind ik het moeilijker iets tegen hun te zeggen dan tegen mijn eigen ouders. Ik heb het gevoel dat mijn eigen ouders het allemaal wat relaxer oppakken.
Maar met je kleintje op schoot koffie drinken zou ik echt niet goedvinden. (laat ze
de foto op het forum maar zien). Ik zag het ook nog wel eens door de vingers maar na het verhaal deze week met de thee, echt nooit meer. (Ik heb ze het verhaal ook verteld).
Wij hadden het geluk dat de oudste een allergie had en in het eerste jaar weinig voedingsproducten mocht hebben. Onze ouders hebben daarvan aangeleerd dat ze altijd even vragen of ze iets mogen geven.

Wat een idee is om op een rustig moment met elkaar in gesprek te gaan waarbij je man (het zijn zijn ouders) verteld dat jullie graag op jullie manier willen opvoeden en dat het fijn zou zijn dat ze jullie regels respecteren.
In ieder geval duidelijk blijven zeggen wat je wil/ niet wil. Anders gaat het alleen maar meer irriteren.
En het wordt makkelijker als je kinderen ouder worden, weet ik uit ervaring.

Succes ermee,
Judith

 
He, wat vervelend! Ik heb een uitstekende band met mijn schoonouders en redelijk met mijn eigen ouders. Desondanks hebben wij ook nog wel eens van die situaties zoals jij ze beschrijft. Gisteren nog: we waren op visite rond 19:45 en Christian moest eigenlijk meteen naar (camping)bedje, hij was al van 15:30 wakker en hartstikke moe. Nou, vooruit, even gedag zeggen, maar dan naar boven. Zegt mijn moeder: "Ah, dat is toch saai, hij kan toch nog wel even een half uurtje bij ons blijven?" Zeg ik duidelijk nee, hij moet slapen. "Nou, poeh, Christian, wat heb jij een strenge mama, stom he dat het niet mag." GRRRRR! Vervolgens hoor ik later op de avond dat ze mij vroeger altijd om 18:30 in bed legde... Hoezo ben ik streng??

Het belangrijkste is inderdaad gewoon blijven zeggen, maar hun ook confronteren met hun 'foute' gedrag. "Ik heb toch gezegd dat ik dat niet wil, waarom doe je het dan toch?" Het maakt niet uit of zij jouw wensen stom, achterhaalt of onzinnig vinden, als ze je respecteren moeten ze ook jouw wensen accepteren, al zouden ze het zelf anders doen. Er zijn toch immers vele manieren om kinderen op te voeden en iedereen moet het doen op de manier waar zij zich prettig bij voelen. En sommige dingen (zoals de thee/koffie!) zijn gewoon overduidelijk!

Ik baal er ook regelmatig van dat ik mijn wensen met argumenten moet verdedigen (mn tegenover mijn moeder...), eigenlijk zou mijn wil wet moeten zijn. Ik hoef toch geen uitleg te geven? We zijn toch niet aan het 'onderhandelen'?

Maar goed, heel veel sterkte en succes. Het is niet altijd makkelijk...

Groetjes, Karin
 
Hier hetzelfde. Ik heb al duizenden keren gezegd dat Joey voor zijn eerste verjaardag geen suiker mag van ons, wat doet ze? Ze geeft hem een lange vinger. Papa zegt er wat van, zegt ze tegen hem: 'Bemoei je er niet mee!' 'Bemoei je er niet mee? Ik bemoei me wel met mijn eigen kind! Het is nog altijd ons kind!!' Ze gaat gewoon stug door. Mijn vriend loopt naar boven (want die kan zich anders niet inhouden en dan heb je de poppen aan het dansen), dus ik zeg: 'Ik ben eigenlijk niet zo blij met die suiker, hoor' 'Ja, nou...dat houd je toch niet tegen. Als hij suiker(ziekte) krijgt, krijgt hij het toch wel'
Met andere woorden: ze heeft volkomen maling aan ons. De pest is dat zij dus ook een oma  is waar  we zoveel steun van krijgen, omdat ze oppast... Maar hier dezelfde gevoelens, hoor. Ik denk ook dat ze het helemaal niet erg zal vinden als  we haar de volledige voogdij zouden geven.  
Maar goed:  mijn maag draait op het moment elke keer om als ik er aan denk. Ik baal er heel erg van!
Er wat van zeggen heeft verder geen zin, want dan komt er alleen maar ruzie en dan doet ze het alsnog als wij er niet zijn.  
 
 
Tja, ik ben dan misschien gewoon over-assertief, maar dat hoeven ze bij mij beslist niet te flikken. Daar was ik heel gauw klaar mee.

Ik trek me niet terug om me in te houden en slik mijn woorden ook niet in. Als mijn kind geen suiker mag, dan krijgt 'ie 't ook niet. De eerste die zich daar niet aan houdt krijgt echt de wind van voren.

't is toch jouw (jullie) kind!

Gewoon duidelijk zijn, hoor. Uiteindelijk is het voor alle partijen beter dat er duidelijkheid is. En anders misschien wat meer afstand nemen, tot ze hun fout erkennen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan