jeugdtrauma's

[Anoniem]

Haha, weer een leuke, hier kunnen we onze frustraties uit onze jeugd even kwijt. In navolging op wat er voor verschrikkelijks met die twee babytjes gebeurd is hier wat verhalen die wel goed zijn afgelopen.
Ik zal beginnen.

Toen ik een heel klein baby'tje was ging mijn moeder met mijn twee broers naar zwemles. Toen de heren klaar waren gingen ze naar de kleedkamer. Ik lag lekker in de maxi-cosi toen mijn moeder hen hielp afdrogen, aankleden, inpakken en ging toen naar huis. . . .maar zonder mij. Ik lag daar lekker in de kleedkamer.
Gelukkig kwam ze er snel achter en heeft me gauw weer gehaald......maar de gezichten van die andere moeders ....oehhhh.
                                                               







Ik pest m'n moeder er nog wel eens mee als ik een zogenaamd trauma tevoorschijn moet toveren (dat doen mijn drie broers en zusje ook als het zo uitkomt, arme mamma).

Hebben jullie ook van die onverwerkte gebeurtenissen meegemaakt?

Liefs Nelleke

 

[Anoniem]

Hihihihihhihihi, natuurlijk heb je daar wat aan overgehouden!!

Toen ik een jaar of 4 was zeiden m'n grote broers altijd dat ik niet hun zusje was, maar dat ze me bij het hertenkamp hadden gevonden met een kwartje in m'n hand.
Natuurlijk moest ik hier erg om huilen, zelfs toen ik een jaar of 8 was, huilde ik er nog om als ze dat zeiden.

Nu plagen ze me er nog wel eens mee.

 

[Anoniem]

Nou ehhh daar moet ik eens even goed over nadenken zeg!
Ik geloof dat ik zo snel niks kan bedenken eigenlijk....
Ik weet alleen maar dat als ik ziek was, mijn moeder wel streng was...
Ik was ziek of niet. Dus als ik ziek was, moest ik in bed en als ik vond dat dat niet hoefde, dan was ik dus ook niet ziek. Als ik dan de laatste dag een beetje overdreef, dan liet ze me rustig 2 uur alleen in mijn kamer liggen. Ik verdrietig omdat ik dacht dat ze me vergat en zij blij, want dat was gegarandeerd DE remedie tegen aanstelleritis....

Verder ben ik redelijk trauma-vrij
Liefs Annet