Jeugdzorg en ervaringen

F

fUAXHHeBJpbRHEEw

Beste lezer,

Ik heb mijn dochter nooit gezien en is nu 14. Bijna 15. Ik weet dat ze mij al een paar jaar zoekt. Maar ik ben dus gaan nadenken en heb gekozen voor jeugdzorg. Om dit goed te begeleiden. Haar welzijn staat voorop en wil dit gewoon goed aanpakken. Ik had ze maandag avond gemaild en dinsdag ochtend werd ik al gebeld voor 11 uur door jeugdzorg. Via een 06 nummer van een dame. Binnen 10 min waren wij klaar met het gesprek en ging direct mensen inschakelen. Ze melde dat ze over 2 weken of langer zou terug koppelen. Gaat dat altijd zo snel? Ze vroeg niet eens mijn contact gegevens of vroeg door wie ik exact was. Wel vroeg ze 3x... Wat wil je van ons. 3x... En zouden ze dan al een dossier hebben van mijn dochter en ik? Of is dit normaal?

Ik wil ook trainingen volgen hoe is "vader" moet zijn omdat ik zelf geen kinderen buiten haar heb. Want dit gaat nog wel een hoop gesprekken worden ben ik bang.


Wat is jullie ervaring?
 
Geen ervaring. Mijn indruk is dat ze allereerst even achter de schermen kijkt hoe of wat, eerst kijkt of er een caseworker is voor jouw dochter bijvoorbeeld. Die kan dan jouw verhaal checken, en eerst kijken welke gegevens van jouw nodig zijn daarvoor.
Vind je twee weken of langer echt snel?
Jeugdzorg zit vaak in situaties waarin snel geschakeld moet worden.
Dit lijkt me een voor hun doen vrij positieve ervaring. Een biologische vader die er wilt zijn voor een kind.
Ze hoeven eigenlijk alleen uit te zoeken of kind dat ook wil. En of er geen redenen zijn om te denken dat dat slecht is voor het kind.
Ik weet niet in hoeverre boven de twaalf jaar toestemming van de moeder nog relevant is.

Wanneer ze jouw wil en mag ontmoeten, staat ze mogelijk te springen om jouw kan van het verhaal te horen, waarom je bent weggegaan.
Houdt er rekening mee, dat de familie die jouw toen afschok, voor haar mogelijk geliefde familieleden zijn.
Dus dat een klaagzang over hoe die familieleden jouw behandelden, mogelijk niet in goede aarde valt. Misschien wel even objectief de belangrijkste feiten aanstippen. Maar wel verantwoordelijkheid nemen, voor jouw keuze om weg te gaan.
 
Laatst bewerkt:
Ik heb die boosheid en afgunst naar haar familie sinds een jaar of 2 los gelaten en heeft ook geen zin. Ik ga niks slechts zeggen over haar familie. En ik weet dat ze mij zoekt:

- nooit online fotos en 1 x haar foto van haar 24 uurs feed online en daarna alles weer gesloten
- op 9 jaar heeft ze mij zitten zoeken in het dorp
- ik via via hoorde dat ze mij toen zocht en haar oom naar mijn zusje kwam
- ze mogelijk net als ik autisme heeft en afvraagt van wie ze het heeft en geen plekje kan geven.

Dus er speelt heel wat bij haar. Daarom ga ik ook een plan maken met jeugdzorg om dit zo goed mogelijk aan te pakken en daf ik haar kan helpen. Dus ja, ze staat waarschijnlijk te trappelen om mij te leren kennen maar ook een hoop kritische vragen. En die ben ik aan het brainstormen en wil dit met alle uiterste zorg aanpakken.
 
fUAXHHeBJpbRHEEw zei:
Dank je wel. Heb je nog tips?
Klik om te vergroten...
Niet over profileren. Misschien is ze wel autistisch, misschien niet. Je lijkt uit kleine zaken flinke conclusies te trekken. Probeer er open in te gaan, zodat het niet tegen valt als alles net een beetje anders blijkt.

Regel een eerste ontmoeting op neutraal terrein maar wel in een voor haar een beetje vertrouwde omgeving.
 
Ja maar je hoofd gaat natuurlijk wel alle kanten op. En probeer die maar eens stil te zetten. Lastig hoor. En daarom ook via jeugdzorg zodat ik alles op een rijtje kan zetten, begeleiding krijg en zij ook de beste begeleiding krijgt.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan