Ik vind het heel erg om te zeggen.. Schaam me ook wel een beetje, maar wil het toch ook wel delen.
Ik heb 2 prachtige kinderen, een dochter van 4 en een zoon van 15 maanden. Helemaal compleet! En nu de oudste sinds een paar weken naar school gaat ook eindelijk wat tijd voor mezelf en mijn achterstallige huishouden.. En meer tijd voor mijn zoontje straks!
Zo zat het helemaal in de planning.
Met mijn zoontje stond ik er helemaal achter, ik wilde wel een tweede. Het ging wel iets sneller dan gedacht.. Ik wordt blijkbaar gewoon snel en makkelijk zwanger! Had verwacht dat t wel een maand of 3 zou duren, zoals de eerste keer, maar 1x lol en het was al raak. (En dat terwijl oefenen ook zo leuk kon zijn!)
Mijn man wilde ook graag een derde. Ikzelf had daar twijfels over. Een meisje erbij leek me best leuk, voor alle truttige jurkjes die ik nog heb liggen... Maar het kan ook net zo goed een jongen zijn! En dan heb je 2 jongens, dicht op elkaar, dat wordt wat!
Bovendien vond ik het eigenlijk al druk genoeg zo. Ik keek erg uit naar wat meer rust en een beetje orde in de chaos..
Maar goed, een tijdje terug bleek het toch gebeurd zonder dat we er eigenlijk mee bezig waren! Het duurde vrij lang voor ik ongesteld werd. Zelf had ik het niet eens in de gaten.. Ik was wat chago, maar had ook weinig geslapen. Het viel mijn man op dat ik al ongesteld had moeten zijn en toen hebben we samen maar eens getest. POSITIEF!
Dat was schrikken.
Ik was naarstig op zoek naar een parttime baan, wat ik straks natuurlijk wel weer kon vergeten.. Financieel betekent het dat we nog minder te besteden hebben en dan nog het emotionele.. Wil ik het wel??!
Nu is er geen weg meer terug, weghalen is geen optie want het is wel een leven dat je afbreekt en dat zou ik ook niet zomaar kunnen. Maar ik vind het wel heel erg moeilijk!
Aan de ene kant vind ik het best leuk om zwanger te zijn, maar ik vind het nog heel moeilijk om echt te weten wat ik ervan vind. Ik wist niet eens of ik het wel wilde! En straks is het een jongen.. Ik ben zo gek op mijn kleine ventje, maar om er nóg een bij te hebben dat lijkt me nog drukker dan anders.. EN daar zie ik wel tegenop.
Overbodig om te zeggen is dat ik me zo onwijs schuldig voel over mijn gevoelens.. Hoeveel mensen moeten niet onwijs veel moeite doen om zwanger te raken en een gezond kindje te krijgen?! Mijn man vroeg in het begin ook steeds of ik er al blij mee was wat me nog meer een rotgevoel gaf.. Wat ben ik voor moeder?!!
Maar goed, ik hoop dat mijn positieve gevoelens gewoon wat meer gaan groeien in de loop der tijd. Zal vast beter worden als ik de kleine straks ga voelen. Maar blijft een vervelende start zo en ik blijf het verdomd lastig vinden...
Ik heb 2 prachtige kinderen, een dochter van 4 en een zoon van 15 maanden. Helemaal compleet! En nu de oudste sinds een paar weken naar school gaat ook eindelijk wat tijd voor mezelf en mijn achterstallige huishouden.. En meer tijd voor mijn zoontje straks!
Zo zat het helemaal in de planning.
Met mijn zoontje stond ik er helemaal achter, ik wilde wel een tweede. Het ging wel iets sneller dan gedacht.. Ik wordt blijkbaar gewoon snel en makkelijk zwanger! Had verwacht dat t wel een maand of 3 zou duren, zoals de eerste keer, maar 1x lol en het was al raak. (En dat terwijl oefenen ook zo leuk kon zijn!)
Mijn man wilde ook graag een derde. Ikzelf had daar twijfels over. Een meisje erbij leek me best leuk, voor alle truttige jurkjes die ik nog heb liggen... Maar het kan ook net zo goed een jongen zijn! En dan heb je 2 jongens, dicht op elkaar, dat wordt wat!
Bovendien vond ik het eigenlijk al druk genoeg zo. Ik keek erg uit naar wat meer rust en een beetje orde in de chaos..
Maar goed, een tijdje terug bleek het toch gebeurd zonder dat we er eigenlijk mee bezig waren! Het duurde vrij lang voor ik ongesteld werd. Zelf had ik het niet eens in de gaten.. Ik was wat chago, maar had ook weinig geslapen. Het viel mijn man op dat ik al ongesteld had moeten zijn en toen hebben we samen maar eens getest. POSITIEF!
Dat was schrikken.
Ik was naarstig op zoek naar een parttime baan, wat ik straks natuurlijk wel weer kon vergeten.. Financieel betekent het dat we nog minder te besteden hebben en dan nog het emotionele.. Wil ik het wel??!
Nu is er geen weg meer terug, weghalen is geen optie want het is wel een leven dat je afbreekt en dat zou ik ook niet zomaar kunnen. Maar ik vind het wel heel erg moeilijk!
Aan de ene kant vind ik het best leuk om zwanger te zijn, maar ik vind het nog heel moeilijk om echt te weten wat ik ervan vind. Ik wist niet eens of ik het wel wilde! En straks is het een jongen.. Ik ben zo gek op mijn kleine ventje, maar om er nóg een bij te hebben dat lijkt me nog drukker dan anders.. EN daar zie ik wel tegenop.
Overbodig om te zeggen is dat ik me zo onwijs schuldig voel over mijn gevoelens.. Hoeveel mensen moeten niet onwijs veel moeite doen om zwanger te raken en een gezond kindje te krijgen?! Mijn man vroeg in het begin ook steeds of ik er al blij mee was wat me nog meer een rotgevoel gaf.. Wat ben ik voor moeder?!!
Maar goed, ik hoop dat mijn positieve gevoelens gewoon wat meer gaan groeien in de loop der tijd. Zal vast beter worden als ik de kleine straks ga voelen. Maar blijft een vervelende start zo en ik blijf het verdomd lastig vinden...