Jong, zwanger en onzeker..

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo (aanstaande) mama's,
Ik ben Kim, 23 jaar en ben zwanger van mijn eerste kindje! Ik ben 29 Augustus uitgerekend dus ben vandaag 25wk4d. De baby beweegt al erg veel en mijn vriend (ook 23 jaar) vindt het zo raar en een beetje SF om te zien hoe mijn huid op mijn buik "meerekt" met de bewegingen van onze baby.. :)

We hebben een erg moeilijke en onzekere start gehad, want onze zwangerschap was onbedoeld/ongepland.. Ik studeerde nog (3e jaars) en mijn vriend moest nog wennen aan het idee zijn propedeuse niet gehaald te hebben toen wij de schrik van ons leven kregen. Maar sinds we de keuze hebben gemaakt om ons kindje ter wereld te brengen gaan we er allebei helemaal voor!

Ons leven is erg veranderd en ik voel me vaak onzeker en alleen.
Mijn vriend was na de eerste (termijn)echo als een bezetene op zoek naar werk en een huisje gegaan en dat heeft zijn vruchten afgeworpen: hij werkt nu full-time en draait elke dag een extra overuur.
Ook wonen we nu samen, maar loopt ons contract af in minder dan een jaar (tijdelijke woning) dus is de toekomst erg onzeker.
Ik ben nu al een tijdje tijdelijk gestopt met mijn opleiding en en heb al een paar weken geen werk meer. (Het was een "grijs" studentenbaantje en hun reactie op ons geweldig nieuws was toch iets anders dan ik had verwacht).

Van al mijn (en zijn) vrienden ben ik de eerste die zwanger is en dat zorgt dan toch voor wat verwatering van contact; niet meer mee kunnen feesten, nachten doorhalen of "uitkateren". Maar ook niet meer studeren, stressen over deadlines en presentaties of stage. Ik zit dus soms dagen te "nietsen" (voor mijn gevoel dan.. want mijn nieuwe huishoudelijke taken nemen toch meer tijd in beslag dan dat ik ooit gedacht had).

De vermoeidheid van mijn vriend (na elke dag min. 10 uur te hebben gewerkt), mijn zwangerschapshormonen en ons aanstaande ouderschap zijn niet echt bevorderlijk voor onze relatie, waarvan de sfeer heeeeeeel langzaam toch wat minder aangenaam wordt tussen ons :(

A.s dinsdag gaan mijn vriend en ik voor het eerst naar de zwangerschapscursus "zwanger, bevallen, een kind!" en zal ik me misschien wat beter voelen maar dacht ik deel mijn gevoelens toch even met jullie.

Zijn er meiden/vrouwen die iets in mijn (wel erg lange!) verhaal herkennen? Of gewoon wat advies hebben?
Groetjes uit Amsterdam
 
Hee Kim,
Ik herken me wel in je verhaal. Mijn vriend is net 23 als de baby komt en ik ben net 22 geworden vorige maand. Ik ben in m'n 3e jaar hbo gestopt en was dit schooljaar begonnen met een nieuwe studie, vol goede moed. In december kregen we de positieve test in handen, we waren nog maar 3 maanden samen en woonden dus nog apart (ik wel al een eigen huisje maar hij nog thuis). Het nieuws kwam bij iedereen nogal onverwachts. Een deel van de familie die eerst geschokt was en dus niet feliciteerde (sta je daar in je eentje met al je enthousiasme) maar gelukkig is het grootste deel wel bijgedraaid. Over vrienden, voor sommigen heb ik geen woorden. Op een gegeven moment heb ik zelf contacten verbroken omdat rond 16 weken zwangerschap nog steeds werd gevraagd waarom ik geen abortus heb laten doen, dat zou beter zijn geweest (terwijl ik ook nog eens in een voorstadium van baarmoederhalskanker zit en mijn kinderwens daardoor mogelijk nooit vervuld had kunnen worden). Dus geen haar op m'n hoofd die erover dacht om het weg te laten halen. Dan maar heel wat vrienden minder, ze zeggen niet voor niets dat je je vrienden in de nood leert kennen! We hebben best wat stress door dit alles gehad, ook omdat mijn vriend (in januari zijn we stel op sprong maar gaan samenwonen) een 20 uren contract had en ik mijn studie moest stoppen. Gelukkig kan hij halverwege juni 30 uur gaan werken met tijdelijk 6 uur erbovenop, dus het lijkt allemaal goed te gaan komen. Maar op een aantal punten herken ik dus wel wat je zegt. Onze relatie heeft ook flink onder druk gestaan door dit alles, maar gelukkig gaat het nu weer goed. Acceptatie is een moeilijk proces maar wel heel belangrijk, dan vind je wat meer vrede in jezelf maar ook in elkaar. Zolang je van elkaar ziet dat je je best doet moet je vertrouwen in elkaar hebben, al is de toekomst nog zo onzeker. Samen sta je dan uiteindelijk sterker dan alleen.
Heel veel succes met alles, en vergeet vooral niet te genieten van jullie wonder!
Liefs, een septembermama
 
Ook al zit het bij mij totaal anders (ik woon al jaaaaren samen in een koophuis en zwangerschap was gepland) ik voel toch enorm met je mee, want het is echt heel herkenbaar! We hebben allemaal wel iets in je verhaal waar wij zelf ook 'last' van hebben. Hormonen, zorgen om de financien, moeheid, het overkomt de besten...
Ik heb wel 2 tips voor je:
- Jij en je vriend zijn een team, probeer dat altijd beide voor ogen te houden, steun elkaar! Klinkt misschien heel basic, maar ik zie om me heen dat het daar toch vaak misgaat. Ook mijn vriend en ik hebben wel eens mindere momenten, en het hardop uitspreken dat we een team zijn en dat we het samen doen helpt mij enorm (en mijn vriend ook!).
-De hele dag thuis zitten is niet bevorderlijk voor je eigen geestelijke gezondheid ;), ik heb een maand werkeloos thuis gezeten en ik werd gek van mijzelf! Ik begrijp dat een baantje zoeken nu geen zin meer heeft, maar misschien kan je wel iets doen om jezelf te blijven ontwikkelen zoals een bijvoorbeeld een taalcursus? Ik heb nog wel een zelfstudie cursus Italiaans liggen hahaha! Bij de bibliotheek kun je vast ook wel iets vinden wat je interesse heeft.
 
Ik lees net mijn 2e tip terug, en misschien komt het een beetje cru over op vrouwen die thuis blijven, dat is absoluut niet mijn bedoeling! Het is puur bedoelt voor diegene die zich vervelen thuis.
 
Hoi Blije-Kim,

Heel herkenbaar allemaal. Ik was zelf ook een feestbeest en woonde in hartje a'dam tot ik (net 25) zwanger werd van mijn vriend (overigens 36). Veel van mijn vrienden begrepen het niet. Ik heb er maar 2 over gehouden en woon nu bij mijn vriend in Purmerend. Net 2 jaar geleden afgestudeerd en heb een goede baan, maar de zwangerschap viel koud op m'n dak, omdat ik (net als Jess) ook in een voorstadium van baarmoederhalskanker zit en niet aan zwanger worden dacht.

Ook de relatie van mijn vriend en mij stond onder druk door de hormonen, nieuwe familie, nieuw samenwonend etc. Maar nu gaat het goed.

Ik geniet nu vollop ( 24 weken+ 5 dagen) van mijn zwangerschap. De reacties van ex vrienden negeer ik, hoewel ik soms wel denk: Goh, wat had ik graag naar dat feestje gewild...

Als je eens wil afspreken om een kopje thee te drinken op het terras in A'dam, hoor ik het graag!
 
@ButterflyJess: Thanks voor je reactie :) Wat fijn dat je kinderwens dan toch gaat uitkomen. Echt superveel geluk en succes!

@ Sjess: Bedankt voor de tips. Ik weet ook wel dat mijn vriend en ik samen een team zijn en ik moet toegeven dat hij echt wel laat merken dat hij het ook allemaal spannend en leuk vindt, hoor!
Alleen kan de sfeer soms even net te snel omslaan.. en dan is hij niet perse erg naar of uit op ruzie maar gewoon heel stil en teruggetrokken. Het lijkt wel alsof zwangerschap je über-gevoelig maakt voor "changes in the atmosphere" (die er misschien niet eens zijn, maar er dan komen omdat je dat dacht!) *Zucht*

@bibi85: Wat fijn zeg, dat ook voor jou je kinderwens gaat uitkomen! :)
Maarehm, ja.. Er is niet echt iemand in mijn/zijn vriendengroep die tegen onze keuze is (voor zover ik weet!) maar mijn leven is zo veranderd.
Wij maken ons nu zorgen over hele andere dingen dan zij.. Niet of er genoeg geld is voor alcohol, sigaretten en entreekaartjes voor knalfeesten.. MAAR over 3 keer zo hoge huur, of we wel goede ouders zullen zijn en wat er nog allemaal nodig is voor de baby. En mijn vriend is na zijn werk gewoon te moe om nog met onze vrienden af te spreken voor een drankje in een cafeetje of bij vrienden thuis :(
Ons (nieuwe en aankomende) leven sluit gewoon niet meer zo goed aan bij ons oude leven, waardoor er toch iets in de weg staat van gewoon ff weer es gezellig afspreken/shoppen/samen eten met the old crew. We zitten liever saampjes op de bank een filmpje te kijken! :p

Aan dat kopje thee houd ik je al te graag! Het lijkt me leuk om met iemand van ongeveer mijn leeftijd en dezelfde due date af te spreken! Xxx
 
Hoewel ik 25 jaar ben en heel bewust zwanger, herken ik wel wat in je verhaal. Vooral het gedeelte dat je in een andere fase zit dan je leeftijdsgenoten en vrienden.
Ik heb mijn vriend al jong leren kennen. We waren 15 toen we 'verkering' kregen en dat is nooit meer uit gegaan. Wel ontstond toen de situatie dat wij al snel erg hecht waren en een ander leven hadden dan onze vrienden. Stappen hoefde niet meer zo (want sparen voor samenwonen en sjansen ed was niet meer nodig) en we waren al snel wat 'volwassener' dan de rest. Ook nu nog ben ik iemand die meer met 30ers omgaat dan met leeftijdsgenoten die net van school komen en net beginnen met werken. Ikzelf heb er geen moeite mee en vind mijn leven helemaal top :) dit kindje is voor ons de meest logische volgende stap in onze relatie (om het maar ff mooi te zeggen).
Het lijkt me heel vervelend dat je leven zo snel veranderd, maar ik denk dat je hier snel genoeg aan went en dat je het dan ook nooit anders had gewild! Probeer nu ook veel te genieten van je zwangerschap, hoe lastig het soms ook is!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan