jongetjes vs meisjes > vaders vs moeders

Even nog een dingetje. Ik heb een jongetje en hij is jammer genoeg niet knuffelig. Ligt dat aan het kind, of ook misschien omdat het een jongetje is?
Hij wil al vanaf de geboortje niet in je armen liggen (bij niemand niet) en tegenwoordig is lekker stil op schoot liggen er ook niet meer bij.
Ik vind dat al jammer maar ik heb ook het idee dat ie liever met papa speelt dan met mij.
Als we hem tussen ons in leggen op het grote bed dan heeft hij alleen maar oog voor papa. En na een huildag (zie ook topic: huilen, driftbuien...Moeilijk!) komt papa thuis en dan is er in eens niks meer aan de hand.
Het voelt een beetje als stank voor dank, want ik ben het meeste thuis en neem de meeste zorg op me.

Ergens word ik er ook onzeker van....ligt het aan mij? vind hij mij minder lief? Komt dat omdat ik stiekem ook wel worstel tussen het moederschap en mijn eigen behoeftes?
Of ligt het gewoon aan het feit dat jongetjes misschien minder knuffelig zijn en wellicht het liefst met papa stoeien?

Op zo'n moment vind ik het echt even niet zo leuk om moeder te zijn. Had me er soms toch iets anders bij voorgesteld denk ik.

Ben nu maar even boven gaan zitten en schrijf t ff van me af....dat helpt wel.

Zijn er meer mensen die dit herkennen?
 
hoi mama3007,
eerst even dit: kinderen zijn enorm gevoelig voor sfeer en buien. Als hij merkt dat jij er moeite mee hebt, en het allemaal even niet meer zo leuk vindt, trekt hij extra naar zijn vader toe.

Ten tweede, maar eigenlijk veel belangrijker: JIJ BENT GEEN SLECHTE MOEDER!!! Geloof me, we zitten er allemaal wel even doorheen en dan is het inderdaad vreselijk frustrerend als je man thuis komt en alles is ineens koek en ei.

ten derde: het komt echt allemaal wel goed!!! Als ze een beetje beginnen te puberen (en dan heb ik het over de peuter puberteit, haha), dan trekken over het algemeen jongetjes naar de moeder en meisjes naar de vader. Ik zie dat nu aan mijn dochter, ik moet daar heel hard voor werken met quality time, want zonder dat trekt ze echt naar mijn man. Maar ik ga er van uit dat hij  volgend jaar hetzelfde zal hebben met Milo

ten vierde: jij bent de moeder: hij zal altijd van je houden en hij is nu nog veel te jong om je 'niet aardig te vinden'. Wel geloof ik echt dat, wat ik net al zei, hij ontzettend goed aanvoelt hoe jij je voelt en daarop reageert.

Ik kan je een heel goed voorbeeld geven: gisteren had ik het ook even helemaal gehad, ik kon het constante gehuil gewoon niet meer aanhoren! Mijn schoonmoeder heeft ons even laten bijslapen 's middags, toen onze dochter sliep, en 's avonds is ze komen oppassen zodat mijn man en ik heel even twee uurtjes lekker uit eten konden zonder kinderen, en echt even ademhalen. Vannacht was een hele zware nacht (Milo is vreselijk verkouden, komt nog elke 3 uur voor borstboeding etc), maar ik merkte dat ik het allemaal veel beter kon hebben omdat ik even was bijgekomen. En daar reageert Milo dan ook weer op. Hij had moeite met ademhalen maar huilde niet, werd vanmorgen lekker lachend wakker, etc.

Mijn tip is dus: ga lekker even wat voor jezelf doen, kom even bij. Je bent niet alleen moeder, je bent vooral ook jezelf! Boek een lekkere massage, ga naar de hammam met een vriendin, weet ik veel, maar doe in ieder geval lekker even iets zonder je kleintje en je zal je een heel stuk positiever en uitgeruster voelen, waardoor je kleintje meer naar jou toe zou trekken.

Liefs!
Stephanie
 
hoi hoi,

Daar ben ik het helemaal mee eens!!!

Ik heb zelf ook een zoon en hij lacht over het algemeen vrij makkelijk, behalve op het moment dat iemand het heeeel graag wil...
Mijn moeder kon laatst wel op haar kopstaan en hij bleef haar serieus aankijken...ze wou te graag, komt mijn broer eraan en jaaa hoor, daar lachte hij gelijk tegen..normaal lacht hij ook veel tegen mijn moeder, maar toen wou ze te graag denk ik.
Net zoals ik uit mijn werk kom...ik werk sinds 2 weken weer en voel me best een beetje schuldig daarover merk ik...mijn moeder paste op en ik had zoooo'n zin om mijn kleine mannetje te zien...negeerde hij mijn blik...oooooh vreselijk vond ik het...en naar mijn moeder lachte hij wel...laatste voorbeeld, mijn vriend was vrijdagochtend met hem thuis toen ik aan het werk was en Julian was ziek dus heeft 2 uur lang gehuild...mijn vriend werd er moedeloos van en wist zich er geen raad mee, hij raakte er geirriteerd van, maar dat kwam ook door machteloosheid...nu voelt hij zoch onbewust een beetje schuldig merk ik (om zijn gevoel van toen)en wil hij heel graag dat hij naar hem lacht..en wat denk je...er komt geen lachje vanaf terwijl hij altijd heeel hard lacht om de grapjes van zijn papa.
Het is echt een allermansvriendje, iedereen krijgt een lach van hem, maar dus niet als hij voelt dat het gespannen gaat.

Ik hoop dat ik je heb gerust gesteld, want geloof me een klein  kind houd altijd van zijn/haar ouders!!

liefs en succes
 
Hoi...

Ik denk niet dat het er aan ligt dat het een jongentje is.
Dawin heeft hier geen lastvan en is bij iedereen vrolijk en is juist gek op knuffelen.
Wel heeft mijn vriendin zo een kindje dat in het begin van niemand wat moest hebbn juist alleen van haar moeder.
Het klopt wel dat sommige kinderen zich naar een bepaald iemand trekken , in jou geval de vader misschien omdat die een zwaardere stem heeft.(het zijn maar suggesties hoor)
Ik heb wel eens iets gelezen over geboorte trauma, waardoor een babay zich tijdelijk af kan stoten naar de moeder en dergelijke, miss zou hier eens iets over op kunnen zoeken of je miss dingen herkent.

Ik wens je ieder geval heel veel sterkte hiermee, moielijk is het zeker, maar probeer ondanks alles de momenten dat hij wel naar je lacht ,je ook overdreven enthousiast reageerd, schijnen ze vaak ook als prettig te ervaren!
Liefs bianca
 
Bij ons was/ is het juist andersom. Yoëll vind het heerlijk om te knuffelen, als hij wat oe wordt, anders ligt hij liever te spelen.
Het is een echt mama's kindje. Als hij erg moe is en niet meer in slaap komt, gaat papa met hem wiegen, wiebelen en liedjes zingen, maar hij beef over z'n toeren. Als ik hem dan overnam was hij binnen een paar minuten gekalmeerd en in slaap.
Met  kerst en oud en nieuw is paps twee weken vrij geweest en heeft heel veel gedaan met Yoëll, uit bed, fles, aankleden, wassen enz enz. En sinds die tijd kalmeert hij ook bij papa heel vlot. We merkte dat hij echt een band had opgebouwd met hem in die korte tijd.

Tja daar heb je natuurlijk niets aan, maar ik zou verders geen oplossing weten.
Maar weet wel Je bent nooit en te nimmer een slechte mama. Mama's weten altijd wat het beste is voor de kleine.
Succes

Pauline
 
Terug
Bovenaan