Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen...
Ik ben 09 juli 2008 uitgerekend en ben sinds 04 februari bij mijn ex (de vader) weg. Dit is een heel lang verhaal, veel ruzies die steeds heftiger werden en waarin ik niet wilde dat die kleine daarin moet opgroeien. Mijn keuze was dus om apart te gaan wonen zodat we hopelijk in de toekomst door middel van gesprekken en proffesionele hulp weer naar elkaar toe konden groeien. Ik zou in het huis blijven maar na 2 dagen bedacht hij zich. Hij wilde nu een definitief antwoord, ja of nee, wel of niet samen verder. Daarin heb ik gezegd dat als hij een definitief antwoord wilde dat dat nee is. Toen zei hij dat ik mijn spullen kon halen en kon vertrekken, ik schrok...hoor ik dit nu goed? Ik moet vertrekken?
Ik ben meteen naar het huis gegaan en heb de babyspullen er weggehaald. De volgende dag kwam ik daar en was er iemand van de woningstichting om de sloten te vervangen, bleek later. Ik ben mijn eigen kleren daar weg gaan halen en bij het voorbij lopen zei hij tegen mij dat hij het kind niet wilde erkennen, ik was woest en heb hem een knal verkocht. Dat hij mij kwetst is prima maar laat hij zijn kind er buiten laten. 'sMiddags bleken de sloten vervangen te zijn dus kon ik mijn eigen huis niet meer in. Er is 'savonds nog een "gesprek" geweest om mijn spullen daar weg te halen, datum afgesproken. Ik heb een lijst gestuurd met mijn spullen en zijn spullen, zo wat ik weet uit mijn hoofd. Is erg lastig als je niet alles bij langs kunt lopen. Ik heb nog niks gehoord hierop dus ik hoop dat ik mijn spullen nog terug kan krijgen op de afgesproken datum?!
Ik hoor helemaal niks van hem, hij maakt zich dus blijkbaar echt geen zorgen om zijn eigen kind. Dat doet me heel erg veel pijn. Ik vind het ook erg moelijk.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt en kan misschien helpen, praten erover?
Groetjes
Ik ben 09 juli 2008 uitgerekend en ben sinds 04 februari bij mijn ex (de vader) weg. Dit is een heel lang verhaal, veel ruzies die steeds heftiger werden en waarin ik niet wilde dat die kleine daarin moet opgroeien. Mijn keuze was dus om apart te gaan wonen zodat we hopelijk in de toekomst door middel van gesprekken en proffesionele hulp weer naar elkaar toe konden groeien. Ik zou in het huis blijven maar na 2 dagen bedacht hij zich. Hij wilde nu een definitief antwoord, ja of nee, wel of niet samen verder. Daarin heb ik gezegd dat als hij een definitief antwoord wilde dat dat nee is. Toen zei hij dat ik mijn spullen kon halen en kon vertrekken, ik schrok...hoor ik dit nu goed? Ik moet vertrekken?
Ik ben meteen naar het huis gegaan en heb de babyspullen er weggehaald. De volgende dag kwam ik daar en was er iemand van de woningstichting om de sloten te vervangen, bleek later. Ik ben mijn eigen kleren daar weg gaan halen en bij het voorbij lopen zei hij tegen mij dat hij het kind niet wilde erkennen, ik was woest en heb hem een knal verkocht. Dat hij mij kwetst is prima maar laat hij zijn kind er buiten laten. 'sMiddags bleken de sloten vervangen te zijn dus kon ik mijn eigen huis niet meer in. Er is 'savonds nog een "gesprek" geweest om mijn spullen daar weg te halen, datum afgesproken. Ik heb een lijst gestuurd met mijn spullen en zijn spullen, zo wat ik weet uit mijn hoofd. Is erg lastig als je niet alles bij langs kunt lopen. Ik heb nog niks gehoord hierop dus ik hoop dat ik mijn spullen nog terug kan krijgen op de afgesproken datum?!
Ik hoor helemaal niks van hem, hij maakt zich dus blijkbaar echt geen zorgen om zijn eigen kind. Dat doet me heel erg veel pijn. Ik vind het ook erg moelijk.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt en kan misschien helpen, praten erover?
Groetjes
)