Jullie mening

<p>Goedenavond, </p><p>Op dit moment ben ik bijna 18 weken zwanger en zo'n typisch horror zwanger mens, alles is me veel, mensen zijn me teveel en blergh (althans zo'n 60% de tijd). De enige die ik in m'n buurt dult zijn mijn zoon en man (en ook hij krijgt het afentoe te horen). Heeel anders dan mijn eerste zwangerschap, happy de pappy was ik toen! Mijn man lacht er smakelijk om en dat is dan wel weer fijn </p><p>Maar goed daar ging dit forum niet over, hoewel het wel even oplucht. Een beetje achtergrond informatie wel fijn want ik vertrouw wat minder op mijn eigen instinct... van de week hebben mijn ouders een dagje op onze zoon gepast, hartstikke leuk zijn die 3 met elkaar. Maar toen ik hem kwam ophalen viel me het volgende op, wat me nu 3 dagen later nog wel bezig houd</p><p>1. Mijn zoon sjorde aan de lamellen, mijn vader gaat erheen en zegt dat dat niet mag en geeft hem een tik op z'n vingers.. Euh.., wat vind ik hiervan? Niet tof! Wij voeden op zonder tikken!! Maar ik zwijg, wetende dat ik op dit moment een (beetje) monster kan zijn </p><p>2. Bij het weggaan wil mijn zoon geen knuffel geven aan mijn moeder, mijn vader tilt hem op en sleept hem naar mijn moeder om alsnog die knuffel te geven. Euh.., wederom, wat vind ik hiervan? Mijn moeder is slecht ter been, maar wij verplichten onze zoon nimmer tot fysiek contact als hij daar niet voor kies.. Ik zwijg wederom, weer wetende dat ik een monster kan zijn</p><p>Wat vinden jullie? Mijn ouders passen sporadisch een halve dagje op, zal zo'n 1a2x in de maand zijn. Nu iets meer vanwege verbouwing. Ga ik hierover in gesprek? Opzicht staan  mijn ouders van nature al redelijk dicht op onze lijn van opvoeden.. Of is de frequentie van oppassen dusdanig laag dat jullie het niet hadden gedaan? En ik het maar even voor lief neem.. </p><p>Ik ben benieuwd! </p><p>En sorry voor het lange verhaal, een kanjer als je het helemaal hebt gelezen! ?</p>
 
Ja hoor, ik zou het bespreken. Maar wel zonder emotie. Dus niet boos of verwijtend, gewoon 'joh dit viel me op, wij kiezen er niet voor dit te forceren. Willen jullie dit ook niet meer doen?'

Groter zou ik het denk ik niet maken. Het is iets waar je vader niet bij heeft nagedacht denk ik, en waarbij het goed is weer even op 1 lijn te komen. En daarin is het goed dat jullie initiatief daarvoor nemen.

Dus ik zou een luchtig gesprek (dus misschien even een goede dag uitkiezen waarin je hormonen een dag vrij hebben en liggen te chillen op een denkbeeldig strand?) aangaan, en daarover aangeven afspraken met ze te willen maken.

Waarschijnlijk is het gesprek in een kwartiertje gebeurd, voel jij je direct beter, en houdt het je nu al langer bezig dan nodig. ? Ik snap je wel hoor, ik heb ook altijd een eerste assertieve reactie! Maar vaak is het in werkelijkheid een stuk kleiner dan het voor mij voelt.

Succes!
 
Nee dat ligt niet aan je zwangerschap hoor. Ook als je zelf wel eens een tik zou geven, is dat echt een no go voor andere. Zou daar ook zeker op terug komen. Hoeft idd niet boos, maar wel duidelijk dat je dat nooit meer wil hebben.


Mijn schoonvader heeft wel eens gezegt dat als hun eigen kinderen of onze neefjes waar ze op passen ergens aan zitten, ze dat snel af leerde met een tik op de vingers. Mijn reactie was dat als ik daar ooit achter zou komen, ik voor hem hoopte dat hij harder kon rennen dan mij... Met een lach op m'n gezicht, maar de boodschap was duidelijk.


Het moeten kussen of knuffelen hoeft hier ook echt niet. Dat kan je ook echt wel bespreken. Dat als hij nee zegt, zwaaien of dag zeggen ook goed is.
 
Terug
Bovenaan