Just the two of us

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik ben een jonge moeder in spe van 24 jaar. Ik ben nu 13 weken zwanger.
De vader van het kindje wil niets met de kleine te maken hebben en dus na veel gedoe heb ik besloten om het zelf te doen. Ik krijg veel steun van familie en directe vrienden. Dat helpt me veel.  Toch heb ik duizenden vragen over hoe ik hiermee juist moet omgaan. Er komt een punt in het leven van dit kleine wonder dat de vraag ;

Wie is mijn papa?

komt, En dat beantstigd mij enorm. Heeft een van jullie hier ervaring mee?
Ik ben benieuwd hoe alleenstaande moeders/ vaders omgaan om dit alles in hun eentje te handelen,

Liefs Sanne en
 
Hoi,

Wat  knap van je dat je toch voor de baby kiest.
Misschien veranderd de vader nog van gedachte?! als hij je buik ziet groeien of als straks de kleine is geboren.
Ik denk dat het enigste wat je kan doen is eerlijk zijn. Leugens over wie en hoe en waarom komen toch wel uit, doordat iemand zich verspreekt.Bedoeld of onbedoeld ;-)
Je bent nog niet zover, dus probeer eerst lekker te genieten van je zwangerschap, die vragen van je kindje komen pas over een paar jaar.Je kan je wel alvast laten informeren hoe het zit met de juridsche kanten.
Misschien dat de vk daar antwoorden op heeft of weet waar je daar oor terecht moet.
Ben ook blij voor je dat je genoeg steun om je heen hebt.
Probeer lekker te genieten van het wondertje dat je bij je draagt ;-))

Evelien mv Dylan en 36+5 wk zwanger
 
Dag sanne,


Zag je berichtje staan en wou hier toch effe op reageren.
Zal proberen int kort mijn verhaal te doen,denk dat je er wel wat zal aan hebben.

Ik was net 22 toen ik een relatie begon met een jongen,waren van in begin eigenlijk problemen,hij deed niet anders dan op cafe gaan en drinken en zo.
Toch bleef ik bij hem,ik nam mooi mijn pil en werd toch zwanger.
Toen ik wist dat ik zwanger was waren we al uit elkaar,ik was al 10 weken toen ik het wist,we zijn dan toch terug bij elkaar gekomen.
Als ik 16 weken zwanger was heeft hij mij geslagen en heb ik er toch weer een punt achter gezet.
Daar stond ik dan....helemaal alleen,wist niet goed hoe ik het allemaal moest doen,was helemaal nog niet klaar voor een baby en zeker niet als je het alleen moet doen.
Daarbij kwam ook nog dat mijn papa kanker had en heel slecht was.
Ik heb toch gekozen voor mijn kind.
Ik heb wel een moeilijke zwangerschap gehad maar voor de rest ging alles redelijk goed.
Hij stuurde mij berichten dat als hij mij tegen kwam in mijn buik ging stampen en dergelijke,ik reageerde hier niet op.
Ik ben dan 5 weken te vroeg bevallen van mijn dochter,ik woonde nog bij mijn ouders.
Het ergste was dan nog dat ik een huilbabytje had:)
Ik sliep echt bijna niet,ze weende in de dag echt heel veel,snachts sliep ze niet goed.
Dan had ik er soms wel effe genoeg van,want ja je moet het alleen doen,maar toch vond ik het allemaal waard geweest.
Ik ben dan alleen gaan wonen met haar.
Was een grote stap maar het is me wel gelukt,ik ben dan toch(hoe dom kon ik zijn)terug een relatie begonnen met de papa van haar,ook al wist ik ergens van tervoren dat het weer zo ging zijn en jaja het was zo,snachts pas thuis komen,ik zat daar met mijn kindje,in mei vorig jaar heb ik hem aan de deur gezet en heb ik gezworen om er nooit nog iets mee te beginnen.
Ik hoorde er helemaal niks meer van,zelfs nog geen smsje om te vragen hoe het met haar was,echt niks.
In augustus kreeg ik telefoon van het ziekenhuis dat papa op sterven lag,ik had niemand om mijn dochter naartoe te doen en mijn enige hoop was....hem dus.
Heb hem dan gebeld en gevraagd of ze een dag bij hem mocht komen,dat heeft hij dan toch gedaan,papa is dan overleden,heb toen een moeilijke tijd gehad,maar toch heb ik me er weer doorgeslagen.
Toen zei hij,ik wil dat ze elke twee weken in het weekend bij mij komt.
Ik had zoiets van,oke ja waarom niet,t'is toch haar papa he.
Hij ging zelfs alimentatie betalen zei hij,want dit had hij nog nooit gedaan,ze was toen al 1 jaar he!!!
Ze draagt wel mijn achternaam,ben ik tot op de dag zo blij voor.
Dit is iets waar je goed moet over nadenken,als ze zijn achternaam draagt,heeft hij ook bezoekrecht!!
Uiteindelijk is ze toen 3 keer naar hem geweest of zo,heb nooit geen alimentatie gezien,hij heeft nooit of nooit voor haar iets gekocht,alles heb ik zelf betaald.
Ik hoor hem nu al 6 maand niet meer,hij laat nooit iets weten,hij heeft in al die maanden nog niet gebeld of zo om te vragen hoe het met haar gaat,niks gewoon!!
Dus mijn beslissing staat nu vast,ze gaat nooit nog naar hem.
Zelfs van zijn familie hoor je niks,niemand is mij komen bezoeken als ik bevallen ben.
Ik heb sinds september terug een nieuwe vriend,wij wonen samen en wij zijn echt zo gelukkig,ik dacht nooit dat dit bestond en ook dacht ik,hoe kan ik nu ooit nog iemand tegenkomen,ik heb al een kindje.
Maar mijn vriend is echt de liefste die er bestaat,heeft mijn dochter geacepteerd,alles gewoon.
Wij zijn ondertussen bezig voor terug zwanger te worden,dus je ziet,je leven is zeker niet voorbij he.
Ik wil je gewoon maar zeggen,jij hebt je keuze gemaakt en alleen jij mag over je kindje beslissen,als hij het kind niet wil,zijn keuze dan maar.
Het zal niet altijd even gemakkelijk zijn,maar ik weet zeker dat je het gaat kunnen,je hebt veel steun van familie en vrienden zeg je dus je slaagt je er zeker door!!
Maar eerlijk gezegd,ik zou echt nadenken of je je kindje wel zijn achternaam laat dragen,want als het geboren is zal hij wel even een klik krijgen,maar laat je niet vangen,want deze duurd meestal niet lang,als het nieuw eraf is dan zijn ze het beu.
Ik hoop natuurlijk dat het bij jou anders uitdraaid en dat hij toch nog voor het kindje kiest,samen met jou.
Ik hoop echt dat je iets aan mijn verhaal hebt,als je het wil,dan kun je dat,zelfs alleen!!!
Doe het goed meid,in ieder geval heel veel succes en een goede zwangerschap en een wolk van een baby!!!!!!

Liefs orchi
 
Was nog iets vergeten:)

Je moet je nu echt nog niet druk maken over als die vraag komt,heb je nog wel wat jaren genoeg voor hoor,en je weet nooit wat het allemaal nog word!!

Mijn dochter is nu bijna 20 maand,ze kent hem niet,en ze zegt nu tegen mijn vriend gewoon papa,is ze zelf beginnen zeggen dus zeggen wij het ook maar.
Ik weet dat we als ze oud genoeg is om het te begrijpen het haar wel moeten uitleggen.
Ik zal dat zeker doen,zal haar ook wel uitleggen dat haar stiefpapa haar wel vanaf 1 jaar heeft opgevoed,en als da dag komt dat ze graag is naar haar echte vader wil gaan,tja dan kan ik moeilijk weigeren,ik zal nooit iets zeggen over hoe hij tegen mij geweest is of zo,ik laat ze het dan gewoon zelf ontdekken hoe iemand hij is,wel met mijn toezicht uiteraard,maar zijn allemaal zorgen voor later,we genieten nu zo van ons gezinnetje en ik weet dat ze hier heel gelukkig is,ook al is het haar biologische vader niet.

Liefs orchi
 
hoi sajawm,

ik zit niet in dezelfde situatie en heb ook niet het zelfde meegemaakt maar ik begrijp heel goed wat je bedoelt.
ik zal je uitleggen hoe het bij ons is.
mijn man en ik hebben een pleegkind in huis. het is zijn nichtje van 10 jaar. de meid heeft al veel mee gemaakt maar heeft nooit een stabiel gezinsleven mee gemaakt, tot nu dan. zelf zijn wij nu zwanger van ons kindje wat toch weer veranderingen mee brengt.
nu zaten wij mett het probleem dat ons pleegkind noemt ons bij onze namen, maar over een paar jaar als ons kindje gaat praten wordt het natuulijk papa en mama.
dit houdt dan in dat 1 kind noemt ons bij naam en ons kind papa en mama wat voor veel onduidelijkheid zorgt bij beide kinderen.
nou hebben we dit besproken met de cease manager van ons bij pleegzorg en die kwam met een geweldige oplossing.
1 kind heeft een vader, moeder en papa en mama.
nou zal ik uitleggen hoe het zit.
in een tradionele gezin zijn ze allemaal het zelfde, de vader is gelijk de papa en de moeder gelijk de mama.
de vader en moeder zijn de biologische ouders en de papa en mama zijn de mensen die voor je zorgen.
waar ik heen wil met mijn verhaal is dat als je kind later vraagt wie haar vader is, haar verteld wie haar biologische vader is. en als je weer een nieuwe vriend heb haar verteld dat dat haar papa is.
ik hoop dat je er wat van snap na het hele verhaal, ik heb geprobeerd om het zo goed mogelijk uit te leggen.
maar in ieder geval wil ik je nog heel veel succes wensen met je zwangerschap en je keuzes die je maakt.
veel liefs
peetje
 
ey sanne.
heel herkenbaar alleen het verschil is dat ik bij mijn man ben weg gelopen toen ik net zwanger was van sem.
hij ging vreemd, en bleek allerlij rare porno te hebben op de computer toen ik mijn gedeelte eraf wou halen kwam ik dat tegen.
hij moest er maar voor zorgen dat hij heel ver uit mijn buurt bleef.

de hele zwangerschap en vragen heb ik allemaal op dit forum gesteld en in de boekjes gelzen.
de bevalling was mijn zusje bij en die heeft de navelstreng doorgeknipt. toen sem 3 maanden was kwam ik john tegen. we zijn tottally in love. en zwanger van ons 2e kindje hij beschouwd sem gewoon als zijn 1e zoon.
het is dus niet gezegt dat je altijd alleen blijft.
en als de vraag komt wie is mijn pappa zeg ik john. sem hoeft niet te weten wie rare man was die hem verwekt heeft.


xxxxx
 
Hoi meid,

In eerste instantie van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Mag je er ondanks dat het vast heel anders is gedaan dan je altijd gedacht hebt, toch onwijs van genieten.

Ik herken jouw "probleem" maar al te goed.
In het kort. Ik was 23 toen relatie uitging en ja hoor enkele weken daarna kwam ik erachter zwanger te zijn van mijn ex. Na veel verwijten van hem  besloten het helemaal alleen te doen.
Inderdaad net als bij Orchideke, kwam mijn ex na de geboorte toch wel met hangende pootjes terug. Wilde toch wel zijn zoon leren kennen. Ik ben daar voorzichtig in meegegaan (emailcontact proberen opbouwen en hem foto's gestuurd). Vervolgens liep het weer mis. Dus toen contact verbroken.

Inmiddels woon ik samen met m'n nieuwe vriend en onze zoon! Ook mijn vriend beschouwt mijn zoon als zijn kind. Hij gaat hem ook erkennen binnenkort.

En dan kom je idd op de vraag: hoe ga ik dit ooit uitleggen aan mijn kind. Ik heb alle brieven en emailtjes van ex bewaard. Zodat ik in iedergeval nooit het verwijt kan krijgen "jij hebt me bij mijn vader weggehouden". Verder wil ik het wel vertellen. Iedereen hier in de buurt weet hoe het zit, vind het lullig als mijn zoon het later per ongeluk van een vreemde hoort ipv zijn eigen moeder. Ik ben idd ook van plan hem te vertellen dat hij een vader heeft, maar dat zijn papa   (nieuwe vriend) zijn papa is (weet anders ook niet hoe ik het moet uitleggen).
Lijkt me verder ook dom om het niet te vertellen (las in een reactie hiervoor dat iemand van plan was het nooit te vertellen). Hoe wil je gaan uitleggen als het kind ooit een officieel document moet halen van gemeentehuis, dat zijn papa hem niet meteen bij geboorte heeft erkend? Maar goed iedereen moet het zelf ook weten.

Al met al denk ik dat het moeilijk is om echt van te voren te bedenken hoe je dat precies gaat aanpakken.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan