keizersnee

A

Anoniem

Guest
hallo allemaal,

ik ben een derde jaars student verpleegkunde en we zijn op dit moment bezig met de module  over barende en pasgeborne. Ik moet een onderzoek houden en nou had ik de volgende vraag.
  "Zijn er onder jullie vrouwen aanwezig die een normale bevalling verwacht hadden maar die toen plotseling, wegens omstandigheden, een keizersnee hebben gekregen? "
Ik zou graag jullie verhaal hierover horen in verband met mijn onderzoek. Eventuele vragen die ik had zijn: Hoe hebben jullie dit ervaren?
                                                               Hoe ervaarde jullie partner dit?
                                                               Kregen jullie een voorlichting?
                                                               Hebben jullie rekening gehouden met deze opties?
                                                               Hebben jullie nog inspraak gehad in deze keuze?
Ik hoop snel reacties te krijgen.

met vriendelijke groeten chantal willemsen
 
Hoi Chantal,

Een groot deel over mijn keizersnee is toevallig vorige week ter sprake gekomen op het juni-forum. Lara kaarte daar het onderwerp keizersnee aan en ook Renate heeft nog een oproepje daarover geplaats "voor Mosy........".
Daarin kan je als je geinteresseerd bent al veel lezen, wie weet nog iets bruikbaars voor je.

Daarnaast zal ik nog even 1 voor 1 je vragen beantwoorden:

Partner: was net zo goed overrompelt, niet echt leuk om je vrouw ondernarcose te zien  terwijl ze haar buik opensnijden. Maar we zijn beiden wel nuchter genoeg                       om in te zien dat het goed was zo, hebben er geen drama van gemaakt voor                         onszelf, waren blij dat dit uiteindelijk de oplossing was.
(bedoel dit niet respectloos naar anderen toe, maar ik heb wel eens vrouwen  
 gesproken die er een jaar later nog niet overheen waren omdat ze zo     overvallen waren daar de ks. Dat gevoel ik heb absoluut niet. Wel maakt het de  
komende bevalling over een maand spannender, hoe zal die nu verlopen?)

Voorlichting:
echte voorlichting hebben we niet gehad, je weet tenslotte allemaal ook van te voren wel dat het zo kunnen gebeuren, maar het was niet zo van te voren dat ik tot de grotere "risico-groep" behoor (zoals nu natuurlijk wel). Op de dag zelf werd wel een paar keer de opmerking gemaakt, stel dat je nog naar de ok moet. Maar dat drong toen niet als een voorbereiding tot mij door. Ik dacht meer: mens waar heb je het over, ik beval toch gewoon?

Rekening gehouden:
nee, we hadden er totaal geen directe rekening meegehouden. Net zoals hierboven: je weet dat het altijd kàn. Maar ik had dit niet verwacht bij mezelf.

Inspraak:
Ik heb zelf heel duidelijk aangegeven na 18 uur dat ik het niet meer zag zitten. Meestal is dat een teken dat je volledige ontsluiting hebt, begrijp ik uit allerlei verhalen, maar in mijn geval dus nog steeds niet. (maar wel al persweeën)
Er is toen dus besloten om naar de ok te gaan, waarop ik zelf duidelijk aangegeven heb dat ik het niet meer zag zitten om een ruggeprik te laten zetten tussen de persweeën door. Heb toen ook gelijk volledige narcose gekregen.
Daarnaast liep ik ook in het ziekenhuis ivm hoge bloeddruk.
Of ik nog gewoon door had mogen gaan als ik het had gewild weet ik eigenlijk niet, die optie is door geen van beide partijen ooit aangekaart.

Ik hoop dat je er iets aan hebt, als je nog meer wilt weten van me kun je altijd ook een oproepje plaatsen voor me op het juni-forum

Groetjes en succes ermee
Mosy
35 wk +5
 
Hierbij mijn verhaal:
Heb het ziekenhuis gebeld toen ik weeen had. Dit ivm een hoge bloeddruk wat al eerder in de zwangerschap opgetreden was en waardoor ik een zgn. medisch geval werd. Daar werd tegen mij gezegd dat ik maar moest gaan slapen, maar het voelde niet goed... gevoelsmatig. Heb erop gestaan om langs te komen. Daar hebben ze mij  aan de CTGgelegd en toen bleek dat het babytje  harttoondipjes vertoonde tijdens de weeen. Op een gegeven moment de vliezen doorgeprikt en bleek het kindje in  het vruchtwater gepoept te hebben. Halsoverkop werd de beslissing genomen om een keizersnede te doen. Voor ons totaal onverwachts. Mijn partner werd ook nogal overrompelt door  dit alles. Direkt werd het infuus enz. aangelegd en een kwartier later lag  ik op de ok en werd de ruggeprik  toegediend.  Er was geen sprake van inspraak omdat dit de enige optie was om het  kind er gezond en wel uit te krijgen. Voor verdere voorlichting was geen tijd.                
Al met al was het een hele belevenis en waren niet alleen wij maar zeker ook de familie en vrienden overrompelt door de snelle gebeurtenis.

Hoop dat je hier wat aan hebt
Groetjes
Ellen
 
Hoi Chantal,

Ook ik heb bij de geboorte van mijn dochtertje een keizersnee gehad.
Hieronder mijn verhaal;

Gedurende mijn zwangerschap was al duidelijk dat ik een groot kind zou krijgen. Veel echo's gehad, eerder inleiden besproken, maar we zouden het op de "gewone"manier gaan proberen.
Mijn vliezen braken spontaan met bijna 42 weken en na 3 uur had ik al volledige ontsluiting. Allles leek goed te gaan en ik ben gestart met persen. Er zijn allerlei toeters en bellen aan te pas gekomen; houdingen, baarkruk, bijstimulatie van de weeen, maar 2 uur persen geen enkel resultaat.
Ik kan je zeggen dat ik heb gesmeekt om een keizersnee! Toen de gynaecoloog besloot tot een keizersnee (geen inspraak, dus) heb ik hem bedankt.
Er is geen enkele vorm van voorlichting geweest. Ik weet ook niet of ik dat meegekregen zou hebben, had immers enorme persweeen. Achteraf bleek dat mijn dochter nooit op de natuurlijke manier geboren had kunnen worden (groot kind en te smal bekken)
De keizersnee is mij 100% meegevallen. Ook daarna.  Liep op dag 2 alweer rond en verzorgde mijzelf en mijn kindje toen ook volledig.  Ook mijn partner vond het meevallen. Het was meer een soort opluchting na al dat gepers. Ben nu weer zwanger van een groot kind en nu al mijn gyn. aan het proberen zover te krijgen dat het deze keer een primaire sectio gaat worden.
Het gevoel van falen of het zelf willen doen, heb ik niet gehad. Ik had mijn best gedaan.

Succes met het onderzoek!
 
Hmm, Wat mij het meeste opvalt in de reacties is het gebrek aan voorlichting. Ik heb  nog nooit een keizersnede gehad .

(wel is het eens ter  sprake gebracht  omdat  een van  mijn kinderen bij 42 weken nog steeds afwisselend dwars/in stuit  lag, maar gelukkig was ze bij inzet van de bevalling in de goede positie gedraaid)

Ik ben eerder altijd gewoon thuis bevallen. Gewoon niets bijzondere, normale bevallingen) Maar bij mijn laatste ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Gewoon omdat ik ivm met mijn leeftijd (toen 42 jaar) en omdat het een aantal keren mis was gegaan, nu de rust en alle hulp binnen handbereik wel eens prettig leek.

Dus zo ook gingen wij naar de voorlichtigsavond over bevallen in het ziekenhuis. Wat mij daar opviel/ ik mij aan ergerde, was het feit dat alles ten eerste veel simpeler werd voorgesteld als dat het meestal gaat. In de trant van: Even een klusje klaren. Nou, in de veel gevallen is het een ware uitputtingsslag! Niks even een klusje!! Ik heb geen klagen hoor, die van mij rolden er makkelijk uit. En, elke bevalling is anders, dus nu ook, nu ik van nr 7 zwanger ben, zal ik toch blij zijn als die laatste loodjes voorbij zijn.

Stilgestaan bij problemen, werd er gewoon niet. Praten over een keizersnede, over sterfte bij de geboorte, of wat voor ellende dan ook, gebeurde totaal niet. Ik heb daar dan ook een opmerking over gemaakt. Tuurlijk snap ik best dat men de zwangeren en partners niet onnodig ongerust willen maken. Maar een beetje meer realisme lijkt me op zijn plaats.

Dit is misschien niet exact wat je vroeg, maar het is misschien goed om dit toch eens ter sprake te brengen!

Anita  
 
Hallo allemaal,
ik wil jullie alvast bedanken voor de informatie. Zoals ik heb gelezen is het voor mij hele nuttige informatie!!! :D
echt super bedankt.

groetjes chantal
 
Hoi,

Hierbij mijn verhaal.
Omdat ik overtijd dreigde te raken werd ik door de vk doorgestuurd naar het ziekenhuis daar werd bij de echo dat mijn kindje in een stuit lag ( alle 4 de vk hebben dit nooit gevoeld). Toen moest ik terplekke beslissen ofdat ik een keizersnede zou willen. Ik kreeg 1 velletje papier met daaop de voor en tegens . In een kwartier tijd heb ik toen maar besloten voor een keizersnede Dezelfde middag heb ik toen een keizersnede gehad die helaas niet zo goed is verlopen. Toen er namelijk een incisie werd gemaakt met de laser vloog het jodium op mijn zij in brand onder de operatiedekens dus grote paniek ik heb hier derde graads brandwonden aan overgehouden en na twee maanden nog een huidtransplantatie. Met mijn dochter is wel gelukkig alles goed en is inmiddels alweer 2.Mijn man vond het wel allemaal een beetje vreemd vooral omdat toen de operatie was afgelopen hij naar boven ging met de baby en ik achter bleef op de uitslaap kamer. Dat heeft ongeveer anderhalf uur geduurd. Toen ik na ontslag uit het ziekenhuis naar huis mocht kreeg ik na 3 dagen koorts en moest ik weer terug naar het ziekenhuis waar bleek dat ik een infectie had aan de wond hiervoor heb ik nog een paar dagen in het ziekenhuis gelegen. Dus het is mij otzettend tegengevallen en ik hoop dat ik bij deze zwangerschap ( ben 23 wk) een normale bevalling mag krijgen.


Groetjes Bertie
 
Hoi chantal,



hierbij mijn verhaal. Ik had een probleemloze zwangerschap   van de
1e. Tot 35 wkn en 2 dagen. HELP-syndroom, onverwacht en we dachten
zelfs eerst nog aan een blaasontsteking. Een oplettende huisarts
vertrouwde het niet helemaal, ik had namelijk helemaal geen klachten
behalve eiwit in de urine en pijn in de buik. Hij stuurde me door naar
het ziekenhuis voor een cotnrole. Hierbij bleek dat ik Help had in een
acute vorm. Had al 2 cm ontsluiting zonder dat ik er wat van merkte.
Wee-opwekkers, water breken en afwachten. Na enkele uren zakte de
hartslag van de baby zo ver weg dat het gevaarlijk werd. Ze kwamen
binnen en zeiden dat de ok bezet was maar zodra die vrij was zo ik naar
beneden gaan voor een keizersnee. Er werdt netjes verteld wat er zou
gebeuren maar niet wat er met de kleine zou gebeuren. Ik geloof dat ik
alles wel 4 keer gevraagd heb, alles ging het ene oor in en het andere
weer uit. Omdat alles zo snel ging hebben we hier ook helemaal niet
naar gevraagd. Het was vanzelf sprekend dat hij naar de neonatologie
ging, ruim 4 wkn te vroeg.... Ze hadden gezegd dat ik een ruggenprik
zou krijgen maar niet verteld dat mijn partner hier niet bij zou zijn,
dacht van wel dus maar uiteindelijk heeft hij alles kunnen zien. Na
zijn geboorte heb ik hem even kunnen   knuffelen voordat hij de
couveuse inging. 2 uur later heb ik hem voor het eerst vast gehouden.
Ze hebben me toen gezegd wat er verder zou gebeuren. 5 dagen blijven,
dag erna niet uit bed, nog niets eten en drinken etc. etc. Het
belangrijkste konden ze me niet vertellen en dat was wanneer sebastiaan
mee kon naar huis. Ze hebben me de dag erna 3 keer naar de neo gebracht
met bed en al en de dag erna ben ik met mijn man in de rolstoel naar
beneden gegaan. Ze hebben met op de afdeling gyn. echt ontzettend goed
geholpen en ben er ook zeer tevreden over. De Keizersnee hadden we
nooit verwacht maar omdat mijn leven en dat van de baby er mee werdt
gered was het voor ons het enige juiste. Ik vind het wel jammer dat ik
niet thuis bevallen ben, maar ben blijer dat we er allebei gezond zijn.
En mijn partner die heeft het allemaal over zich heen laten komen, ook
hem hebben ze heel goed opgevangen.



Nu bij mijn 2e zwangerschap (19 wkn) wordt een 2e ks niet uitgesloten
ivm veel lidteken weefsel nu moet ik eerlijk zeggen ik zou een 2e ks
prettig vinden want ik weet wat me te wachten staat, alleen je herstel
erna is langduriger dan bij een normale bevalling.



Als je nog meer vragen e.d. hebt laat maar weten



groetjes carreen

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan