Kind (7) wilt niet dat anderen zien dat ze pijn/verdriet heeft

M

Moedersss

Hi allemaal,

Ik google me suf maar ik kan geen vergelijkbaar verhaal vinden.

Mijn dochter (nu 7) vind het verschrikkelijk als mensen zien dat ze pijn heeft of verdrietig is. Ze doet er dan ook alles aan om het te verbergen. Zo kan ze zich op ergens bezeren maar totdat ze thuis komt, niks over zeggen.
Als mensen zien dat ze valt en vragen hoe het gaat dan wordt ze ontzettend boos. Dit is echt al van jongs af aan.

Ze heeft verder geen gedragsproblemen oid maar ik vind het zo sneu dat ze het zichzelf zo moeilijk maakt. Ook op school is het lastig hiermee. Ik zou zo graag wat willen doen om haar hier beter mee om te laten gaan. Erover praten samen helpt niet echt.

Herkent iemand dit? Of een andere tip?

Zou enooooorm fijn zijn :)!

Groetjes
 
Als leerkracht heb ik dit ooit mee gemaakt. Heel leuk, spontaan en ‘normaal’ jongetje, maar als jij tegen de vlakte ging op plein en bloed uit z’n knie gutste, deed hij alsof het niets was, knipperde tranen weg en duwde leerkrachten en kinderen die vroegen of het ging boos weg. Toen we ooit een dag harde sneeuw hadden en ouders mochten komen halen om verkeerschaos voor te zijn, krijg hij precies een harde ijsbal tegen zijn hoofd toen zijn ouders aankwamen. Ook toen liet hij zich niet troosten en werd boos, dus direct aan ouders gevraagd of ze dat herkenden. Zij gaven aan dat dit thuis ook zo was en ook bij verdriet. Hun advies was hem laten en dan na 5-10 minuten vragen ‘gaat het weer?’ Daar reageerde hij wel/beter op. afgelopen jaar als een blije puber van school gegaan, dus het kan gewoon goedkomen. Zelf het goede voorbeeld geven door het te laten zien dat je soms verdrietig bent or ergens last van hebt kan soms ook helpen. Sterkte!
 
Hier in de praktijk ook heel herkenbaar voorbeeld gehad. Gelukt om eerst via andere kanalen dan haarzelf te werken. Verhaaltjes waarin kindjes pijn hebben, wat vind je ervan als een vriendin verdrietig is en tot slot met eigen emoties leren omgaan door de verhalen van de gevoelige oortjes. Nu is ze 12 jaar en selectief in wie mag helpen en wie mag vragen hoe het gaat maar ze laat toch overal iemand toe... Grote stappen gezet. Heb me ook zelf af en toe kwetsbaar opgesteld en dat hielp ook.
 
Ik herken het van mijzelf als kind. Vind het eigenlijk nog steeds vervelend als ik eerlijk ben. Het was bij mij wel zo dat in het middelpunt van de belangstelling staan in zijn algemeen gewoon niks vond. Bijvoorbeeld als er gezongen werd op mijn verjaardag of ik gevraagd werd iets voor te doen voor de klas. Maar dus ook als je viel op het schoolplein en er kwamen twee bezorgde juffen aanhollen.. 
 
Ik heb voor de vakantie een oudergesprek gehad van onze dochter van 5 de juf vroeg of ze thuis als ze bv valt ook niet naar ons toe komt op school als ze valt moeten andere kinderen haar mee nemen naar de juf en zeggen tiffany is gevallen.
Vorige keer was ze geschopt door iemand en dit had ze ook niet gezegd tegen de juf ik zag het aan haar blauwe plek.
Als ze thuis valt of zichzelf pijn doet moet ik ook altijd naar haar toelopen en zeggen kom maar hier en troosten.
Voor de rest ontwikkeld ze zich goed zei de juf doet overal aan mee enz 
Geen idee wat dit kan zijn.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan