<p>Kllemaal, mijn vriend heeft een dochter wat 3 word volgende maand. Hij heeft haar om het weekend en elke maandag. Wij hebben nu een paar maanden een relatie maar het kindje wil de hele dag aandacht van papa. Hele tijd willen knuffelen, spelen, heletijd door het woordje papa papa papa. Ze kan helemaal niks alleen altijd moet papa er zijn. Ook als mijn vriend met mensen praat of aan t koken is blijft ze papa papa papa zeggen. Als ze geen aandacht krijgt of iemand anders pakt dr op de schoot blijft ze papa papa roepen tot huilen toe. Als ze naar bed moet en ze ziet haar vader niet dan blijft ze huilen.</p><p><br /> Ik ben haar moeder niet en weet niet wat ik ermee moet doen. Mijn vriend word er soms ook gek van maar hij zegt ik zie haar maar om het weekend en dan wil ik dat ze t leuk heeft bij mij. vaker geef ik zijn dochter aan, papa is even aan t praten hij komt zo bij jezodat ze hopelijk stopt met haar vader te roepen maar helaas.<br /> <br /> Hebben jullie nog tips voor me? Want echt leuk vind ik t niet meer</p>
Kind wil de hele dag aandacht van papa
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
<p>Een scheiding is voor zo'n klein kind best heel heftig. Iedere 2 weken wordt ze uit haar vertrouwde omgeving weggehaald bij haar moeder. Haar vader is dus de enige stabiele factor op het moment dat ze wordt afgezet. Ze is pas 3 jaar he, wat niet betekent dat ze niet mag worden opgevoed maar dat lijkt me niet jouw taak. Stiefmoederschap is een waardeloze en ondankbare taak (want je moet alles goed vinden en mag eigenlijk niets zeggen). Ik zou, als je je relatie leuk wilt houden, je proberen die 2/3 dagen wat meer voor jezelf te doen en proberen je er niet te veel aan te ergeren. Leid haar af met een een speeltje of een filmpje ipv haar te corrigeren. Daar heeft ze 2 ouders voor. Zorg dat ook jij een vertrouwde factor wordt. Zolang kent ze je nog niet begrijp ik uit je verhaal en als jij een lang leven samen ziet samen met jouw vriend zal die kleine meid er ook altijd een rol blijven spelen. </p><p> </p><p>Misschien niet het antwoord waar je op hoopte.. toch veel succes! Xo</p>
<p>Bedankt voor het antwoord 
ik probeer er ook zo weinig mogelijk van te zeggen. Ik probeer haar alleen soms uit te leggen dat papa even aan het praten is met andere mensen en dat papa zo bij dr komt. Dit omdat het ook niet fijn is voor andere die ook eens met me vriend willen kletsen wat bijna niet mogelijk is.</p><p>idd ook een goed idee om af en toe wat voor mezelf te gaan doen. We gaan ook proberen haar 1 uur per dag de tablet met een tekenfilm op te zetten.</p>
ik probeer er ook zo weinig mogelijk van te zeggen. Ik probeer haar alleen soms uit te leggen dat papa even aan het praten is met andere mensen en dat papa zo bij dr komt. Dit omdat het ook niet fijn is voor andere die ook eens met me vriend willen kletsen wat bijna niet mogelijk is.</p><p>idd ook een goed idee om af en toe wat voor mezelf te gaan doen. We gaan ook proberen haar 1 uur per dag de tablet met een tekenfilm op te zetten.</p><p>Ik begrijp overigens wel heel goed dat je je er aan irriteert. Maar je schiet er zo weinig mee op. Ik zou het ook met je vriend bespreken dat hij er op dat soort momenten wat van kan zeggen. Ik spreek overigens uit ervaring maar wel een heel andere leeftijdscategorie, maar ook dan moet ik me soms er aan herinneren om te blijven ademen en dat ze vanzelf 18 worden ;-)</p><p>Succes en ik denk dat het als ze je straks wat beter kent en wat groter wordt het ook makkelijker wordt.</p><p> </p>
Wat een lastige situatie..
Mijn vriend heeft ook een dochtertje uit een andere relatie. Ze was net 3 toen wij elkaar leerde kennen. Ik vond het aan het begin ook erg lastig hoe ik dat aan moest pakken. Je wilt ze wel helpen, maar weet niet te veel op een moeder lijken.
Ik heb vooral aan het begin me geprobeerd helemaal buiten het opvoeden te laten. Als ze niet luisterde of boos was, liet ik het altijd aan mijn vriend over. Wel praatte ik er met mijn vriend veel over, waarom ik me er dan buiten houd.
Aan het begin wilde ik vooral dat ze me gewoon aardig zou vinden en we een band zouden krijgen. Dus probeerde ik lekker met haar te spelen of te kletsen. Hier had ze ook lang niet altijd behoefte aan, maar dat accepteerde ik dan. Al vond ik het soms best moeilijk dat je zo je best doet om lief voor der te zijn, maar ze altijd naar papa wilt. Maar dat is tenslotte wel haar vader en super vertrouwd voor haar en ik ben eigenlijk maar een vreemdeling.
Dit heeft best wel een tijd geduurd. Ik denk dat ze zich na ruim een half jaar pas op haar gemak begon te voelen bij mij en dat ze het leuk vond dat ik er ook was. Daarna is het steeds beter gegaan. Af en toe ben ik ook samen dingen met haar gaan doen. Even naar de speeltuin zonder papa of een gave hut bouwen als papa even weg was.
Al die tijd heb ik me buiten het opvoeden proberen te houden. Maar naarmate ze zich steeds fijner bij me begon te voelen, kwam ook het zoeken naar grenzen en die heb ik wel aangegeven. Dit is ook steeds meer gegroeid en dat kon ze ook van me hebben.
Nu zijn we anderhalf jaar verder en ben ik bij mijn vriend en zijn dochtertje ingetrokken en gaat het super goed. Ik heb een hele goede band gekregen met mijn vriend en ook met zijn dochter. Zeker nu we samenwonen weet ze dat ze ook gewoon naar mij moet luisteren. Ook is ze niet meer zo gefocused op papa, al moet die der natuurlijk wel nog steeds op bed leggen, maar dat hoort ook zo.
Ik denk dat het belangrijkste is dat je er niet teveel druk op moet leggen. Het heeft veel tijd nodig om een band te krijgen met een kind krijgen, zeker als het uit een gebroken gezin komt. Praat er veel over met je vriend veel over te praten. Hij kent zijn dochter het beste en weet wat ze fijn of niet vind. En ik denk ook dat je moet accepteren dat papa haar nummer 1 is en het niet een afwijzing naar jou toe is, als ze bijvoorbeeld gaat huilen als papa er niet bij is als ze naar bed gaat.
Hopelijk heb je wat aan mijn ervaringen. Nu weet ik ook dat elk kind anders is. Veel succes ermee!
Mijn vriend heeft ook een dochtertje uit een andere relatie. Ze was net 3 toen wij elkaar leerde kennen. Ik vond het aan het begin ook erg lastig hoe ik dat aan moest pakken. Je wilt ze wel helpen, maar weet niet te veel op een moeder lijken.
Ik heb vooral aan het begin me geprobeerd helemaal buiten het opvoeden te laten. Als ze niet luisterde of boos was, liet ik het altijd aan mijn vriend over. Wel praatte ik er met mijn vriend veel over, waarom ik me er dan buiten houd.
Aan het begin wilde ik vooral dat ze me gewoon aardig zou vinden en we een band zouden krijgen. Dus probeerde ik lekker met haar te spelen of te kletsen. Hier had ze ook lang niet altijd behoefte aan, maar dat accepteerde ik dan. Al vond ik het soms best moeilijk dat je zo je best doet om lief voor der te zijn, maar ze altijd naar papa wilt. Maar dat is tenslotte wel haar vader en super vertrouwd voor haar en ik ben eigenlijk maar een vreemdeling.
Dit heeft best wel een tijd geduurd. Ik denk dat ze zich na ruim een half jaar pas op haar gemak begon te voelen bij mij en dat ze het leuk vond dat ik er ook was. Daarna is het steeds beter gegaan. Af en toe ben ik ook samen dingen met haar gaan doen. Even naar de speeltuin zonder papa of een gave hut bouwen als papa even weg was.
Al die tijd heb ik me buiten het opvoeden proberen te houden. Maar naarmate ze zich steeds fijner bij me begon te voelen, kwam ook het zoeken naar grenzen en die heb ik wel aangegeven. Dit is ook steeds meer gegroeid en dat kon ze ook van me hebben.
Nu zijn we anderhalf jaar verder en ben ik bij mijn vriend en zijn dochtertje ingetrokken en gaat het super goed. Ik heb een hele goede band gekregen met mijn vriend en ook met zijn dochter. Zeker nu we samenwonen weet ze dat ze ook gewoon naar mij moet luisteren. Ook is ze niet meer zo gefocused op papa, al moet die der natuurlijk wel nog steeds op bed leggen, maar dat hoort ook zo.
Ik denk dat het belangrijkste is dat je er niet teveel druk op moet leggen. Het heeft veel tijd nodig om een band te krijgen met een kind krijgen, zeker als het uit een gebroken gezin komt. Praat er veel over met je vriend veel over te praten. Hij kent zijn dochter het beste en weet wat ze fijn of niet vind. En ik denk ook dat je moet accepteren dat papa haar nummer 1 is en het niet een afwijzing naar jou toe is, als ze bijvoorbeeld gaat huilen als papa er niet bij is als ze naar bed gaat.
Hopelijk heb je wat aan mijn ervaringen. Nu weet ik ook dat elk kind anders is. Veel succes ermee!