Kinderwens maar twijfels.

[Anoniem]

<p style="text-align: left;">Hoi allemaal,<br /><br />Ik ben even benieuwd of er anderen zijn die mijn situatie herkennen en hoe zij hier mee om gaan..<br />Mijn vriend en ik (28) hebben al langer een kinderwens. We stelden het steeds uit omdat het nog niet uit kwam. Nu zijn we er allebei wel echt klaar voor. Ik ben alleen herstellende van (hoe zal ik het noemen..) een lichte burn out. Dit kwam mede doordat ik naast mijn fulltime baan een opleiding doe. Na het afronden hiervan zal ik promotie maken. Nu twijfel ik dus enorm of ik het dan wel kan maken om zwanger te worden. Om die promotie (en dan extra verantwoordelijkheden) en omdat ik nog herstellende ben. Het gaat overigens wel heel goed en ik ben bijna weer volledig aan het werk. <br />Natuurlijk weet ik dat het nog een hele tijd kan duren voor je zwanger wordt. En dat het sowieso afwachten is of het lukt... Maar wat als het wel gelijk lukt? Heeft mijn promotie dan nog zin omdat je dan toch een tijd met verlof bent? Aan de andere kant heb ik inmiddels ook gemerkt dat ik het zwanger worden eigenlijk maar blijf uitstellen, omdat er altijd een reden is dat het niet uit komt... Is dit normaal? Herkennen anderen dit?<br /><br />Groetjes!<br /><br /><!--/data/user/0/com.samsung.android.app.notes/files/share/clipdata_190512_085935_187.sdoc--></p>

 

[Gebruiker10098701]

Hooi, ik kan je niet helpen qua de keus met promotie maar wel vertellen dat ik tot op de seconden voor mijn spiraal eruit ging getwijfeld heb. Daarna wilde ik het heeel graag en werd het bijna een obsessie en toen was het raak en dacht ik alleen maar: neee wat hebben we gedaan?! Kunnen we dit wel? Hadden we niet nog paar jaartjes kunnen wachten? Ik kwam tot de conclusie dat we het heel graag wilde en dat zodra we een definitief besluit moesten nemen, we bang werden. Nu over de helft met mijn zwangerschap en alle twijfels die wij bedacht hadden, zijn als sneeuw voor de zon verdwenen. 

 

[Anoniem]

Wij hebben ook gewacht. Werkloosheid en depressie daardoor, te klein huis, narigheid met de kinderen van mijn partner, soort van burnout bij mij. En toen werd ik 35.. En we leven dus op mijn inkomen, in te klein huis, met twee pubers. Maar als we er nu niet voor gaan, gebeurt het nooit meer! Dus nu ben ik 36 en gaan we ronde 8 in. Ik ben bang dat ik te laat ben (hoeft niet zo te zijn hoor).
De ideale omstandigheden bestaan niet. Volgens moet het gaan om: kun je een kindje de liefde bieden die het nodig heeft? Rondom die baan of promotie zijn echt wel zaken te regelen. Ja er zullen werkgevers zijn die er van balen, maar er valt altijd wat te regelen! Werknemers moeten er rekening mee houden dat vrouwen op een bepaald moment kinderen willen en een tijdje afwezig zullen zijn. En in mijn situatie? Dan maar geen gloednieuwe kinderkamer, maar een bedje en commode in onze slaapkamer. Dan maar niet elk jaar op vakantie.

 

[Anoniem]

De keus voor de promotie daarin kan ik je geen advies geven, behalve dan dat in sommige beroepen een zwangerschap eigenlijk nooit echt uit komt. Soms moet je er dan maar gewoon voor gaan. Ik ben nu zelf 35 weken zwanger en wil je wel nog even meegeven dat ik persoonlijk het mentale aspect (de invloed van de hormonen) heel erg heb onderschat, waardoor ik rond de 20 weken, drie weken ziek thuis ben geweest. Ik kwam mezelf echt even flink tegen. Ik zou daarom wel echt goed naar jezelf kijken. Een burn-out is heftig en een zwangerschap is dat op een hele andere manier ook. Mentaal, maar voor sommige pechvogels ook fysiek. Ik heb zelf gelukkig totaal geen last gehad van pijntjes en misselijkheid, maar helaas zijn er genoeg vrouwen voor wie het echt wel pittig is, zeker in combinatie met de vermoeidheid. Je weet dit nooit van tevoren natuurlijk, het enige wat je naar mijn idee kan doen is zorgen dat je fit bent en lekker in je vel zit wanneer je besluit er voor te gaan. Misschien ben je er al wel helemaal klaar voor hè, ik kan dat totaal niet inschatten, maar ik wilde het je toch nog even meegeven ;-)

 

[Anoniem]

Hoi!
Wat betreft de promotie kan ik je ook niet echt helpen, maar kan je wel vertellen dat ik vlak voor ik erachter kwam zwanger te zijn ook een nieuwe functie geaccepteerd heb bij mijn werk, ook een soort promotie dus. Mijn vriend en ik waren nog niet zo lang ‘bezig’ en hadden eigenlijk beiden verwacht dat het wat langer zou duren omdat je dat zo vaak hoort. Moest ook wel echt even schakelen toen ik erachter kwam dat ik zo snel al zwanger was, ook ivm die nieuwe functie die ook een grote tijdsinvestering met zich mee bracht, maar óók omdat ik ineens allemaal nieuwe ‘beren op de weg’ zag! (Kunnen we het wel? Willen we niet eigenlijk toch eerst nog een paar reizen maken? Is het huis eigenlijk wel groot genoeg? Ben ik niet te jong? Alles was ineens een twijfelpunt).
Het punt dat ik eigenlijk wil maken is: het komt misschien nooit écht uit (in je hoofd althans). Als je net die promotie hebt en je hebt besloten te wachten tot daarna met proberen, heb je misschien het idee dat je het werk toch wel een tijdje gedaan moet hebben voor je eraan ‘kunt’ beginnen. En misschien is je baan daarna toch niet wat je verwacht, of er gebeurt iets heel anders, dan zit je daar weer mee. Wat je wél zeker weet is dat de kinderwens voor jou en je vriend er sowieso is, en in principe ook nu. 
De beste ‘tip’ die ik kan geven is je eerste gevoel te volgen, de rest volgt vanzelf wel. Ik heb nu bij mijn werk bijvoorbeeld afgesproken het tijdens de zwangerschap rustig aan te doen met de studietijd die de nieuwe functie vergt, dit pak ik na mijn verlof op. En alle rest van de twijfels zijn inmiddels (na 28 weken) ook 100% verdwenen .
Succes!

 

[Anoniem]

Bedankt voor jullie reacties! Ik bleef twijfelen omdat ik het eigenlijk heel graag wil (en mijn vriend ook) maar omdat het inderdaad in mijn hoofd nooit uitkomt... En natuurlijk moet je het mentaal wel aan kunnen, maar ik werd ook bijna gek van die wens maar dat ik er nog niet aan toe durfde te geven.
Wij hebben gisteren besloten er echt voor te gaan en ik voel me er nu heel goed bij. We zien wel wat er gebeurt! 
Groetjes. 

 

[Anoniem]

Ah, fijn dat je de knoop doorgehakt hebt. Hopelijk valt straks alles helemaal op z'n plek en is de twijfel weg!
Wat ik graag nog even wilde meegeven: Jij bent toevallig een vrouw, maar dat jij een kind moet dragen en baren zou geen invloed moeten hebben op je carrière keuzes. Zou je vriend zich ook afvragen of een promotie voor hem nu wel zo'n goede timing zou zijn nu hij een kind wil met jou? Waarschijnlijk niet. Terwijl het ouderschap ook op een man flinke impact heeft. 
Zwangerschap en verlof horen er gewoon bij en een werkgever heeft dat gewoon te accepteren en zou dat nooit mogen zien als reden waarom jij minder geschikt voor die functie zou zijn! 
Uiteraard moet je goed letten op wat je zelf aan kan. Maar ik zou het "schuldig voelen" omdat jij degene bent die zwanger wordt proberen helemaal los te laten.