Hoi lieve lezers, mijn vriend en ik zijn nu 7 jaar samen. We begonnen onze relatie vrij, ik nog aan de studie daarnaast een bijbaan en lekker de kroeg in. Hij met een baan en een bijbaan in de kroeg, gewoon omdat hij dat ontzettend leuk vond. Hij is een stuk ouder dan ik dus hadden we vrij snel het gesprek over kinderen. Daar waren we allebei heel duidelijk in. Misschien ooit, maar absoluut nu nog niet. En zo standvastig spraken we dat ook uit naar de wereld. We hielden van onze vrijheid.
Vijf jaar later begon het toch bij ons allebei toch te kriebelen en was het aftasten hoe we er allebei voor stonden, hoe we ons erbij voelde, zo spannend! Maar nu nog niet, later, alleen we voelen het wel steeds meer. Nog een jaar later werd het gevoel steeds groter en groter. Maar oh wat vonden we dat spannend om te voelen en ook toe te geven aan ons zelf. Gaan we het echt doen? Ja maar dan wel volgend jaar zodat we bewust kunnen genieten van ons huidige leven en langzaam kunnen wennen aan het idee dat we het echt gaan doen. We hebben toen een prachtige reis gemaakt van 4 weken door heel Europa. Zijn we gaan stappen en hebben we “echt goed” gefeest met alle heerlijke gevoelens die daarbij horen.
En toen was het zo ver, we gaan het nu voor het echie proberen. Het kan een jaar of meer duren want ik was 15 jaar aan de pil, maar hoe dan ook. We durven het eindelijk aan onszelf toe te geven. Het mooie gevoel dat wij er klaar voor zijn.
Maar.. en hier heb ik jullie hulp bij nodig. In die laatste 2 jaar hebben we de reis naar dit gevoel van “nu zijn we er klaar voor” niet gedeeld met anderen. We vonden het naar onszelf al spannend, helemaal het uitspreken naar een ander. We vonden het ook iets moois. Een prachtig geheim tussen ons twee. En natuurlijk zijn er wel momenten geweest waarop ik in ieder geval heb gezegd, ja binnenkort zijn we er denk ik wel klaar voor. Maar ik heb nooit naar de buitenwereld durven uitspreken, ik wil kinderen. Ik heb een kinderwens. Nu ben ik een maand gestopt met de pil en na deze maand heb ik het eindelijk mijn goeie vriendin durven vertellen. Schat, ik ben gestopt met de pil! We willen dit en oh ik vind het zo spannend! En zij is aan de ene kant ontzettend blij voor ons, maar aan de andere kant in totale verwarring. Eerst zei je nee nog niet, dat gaat echt nog even duren, ik wil alleen weten hoe vruchtbaar ik ben. En nu gaan jullie er ineens vol voor! Waarom heb je het nooit met me gedeeld?
En nu sta ik met m’n mond vol tanden. Waarom eigenlijk niet? Met het gevoel dat ik nu heb, kan ik me dat ook niet voorstellen. Er is toch niks raars aan? .. en nu blijk ik in de tweede ronde al zwanger te zijn geraakt. Mijn geluk kan niet op! Maar ik zit in een achtbaan, ik ben zo blij wat een wonder! Maar ook bang, gaat het allemaal wel goed - word ik wel een goeie moeder - is het niet toch te vroeg?
Ik ben heel erg benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal. Waarom heb ik mijn gevoelens en mijn wens nooit ‘ge-owned’?
Vijf jaar later begon het toch bij ons allebei toch te kriebelen en was het aftasten hoe we er allebei voor stonden, hoe we ons erbij voelde, zo spannend! Maar nu nog niet, later, alleen we voelen het wel steeds meer. Nog een jaar later werd het gevoel steeds groter en groter. Maar oh wat vonden we dat spannend om te voelen en ook toe te geven aan ons zelf. Gaan we het echt doen? Ja maar dan wel volgend jaar zodat we bewust kunnen genieten van ons huidige leven en langzaam kunnen wennen aan het idee dat we het echt gaan doen. We hebben toen een prachtige reis gemaakt van 4 weken door heel Europa. Zijn we gaan stappen en hebben we “echt goed” gefeest met alle heerlijke gevoelens die daarbij horen.
En toen was het zo ver, we gaan het nu voor het echie proberen. Het kan een jaar of meer duren want ik was 15 jaar aan de pil, maar hoe dan ook. We durven het eindelijk aan onszelf toe te geven. Het mooie gevoel dat wij er klaar voor zijn.
Maar.. en hier heb ik jullie hulp bij nodig. In die laatste 2 jaar hebben we de reis naar dit gevoel van “nu zijn we er klaar voor” niet gedeeld met anderen. We vonden het naar onszelf al spannend, helemaal het uitspreken naar een ander. We vonden het ook iets moois. Een prachtig geheim tussen ons twee. En natuurlijk zijn er wel momenten geweest waarop ik in ieder geval heb gezegd, ja binnenkort zijn we er denk ik wel klaar voor. Maar ik heb nooit naar de buitenwereld durven uitspreken, ik wil kinderen. Ik heb een kinderwens. Nu ben ik een maand gestopt met de pil en na deze maand heb ik het eindelijk mijn goeie vriendin durven vertellen. Schat, ik ben gestopt met de pil! We willen dit en oh ik vind het zo spannend! En zij is aan de ene kant ontzettend blij voor ons, maar aan de andere kant in totale verwarring. Eerst zei je nee nog niet, dat gaat echt nog even duren, ik wil alleen weten hoe vruchtbaar ik ben. En nu gaan jullie er ineens vol voor! Waarom heb je het nooit met me gedeeld?
En nu sta ik met m’n mond vol tanden. Waarom eigenlijk niet? Met het gevoel dat ik nu heb, kan ik me dat ook niet voorstellen. Er is toch niks raars aan? .. en nu blijk ik in de tweede ronde al zwanger te zijn geraakt. Mijn geluk kan niet op! Maar ik zit in een achtbaan, ik ben zo blij wat een wonder! Maar ook bang, gaat het allemaal wel goed - word ik wel een goeie moeder - is het niet toch te vroeg?
Ik ben heel erg benieuwd of iemand zich herkent in mijn verhaal. Waarom heb ik mijn gevoelens en mijn wens nooit ‘ge-owned’?