Kinderwens; partner onvruchtbaar; spanning in relatie

[Dani1978]

Ik ben hier nieuw en zal mijn situatie even uitleggen.....

Toen ik mijn vriend leerde kennen wist ik al dat hij onvruchtbaar is. Maar omdat hij KID bespreekbaar vond, zijn we wel voor elkaar gegaan.

Inmiddels zijn we 1,5 verder (en dolgelukkig samen), ben ik 31 en hij is 38. Mijn kinderwens is alleen echt enorm toegenomen. Ik sta er 's-ochtends mee op en ga er 's-avonds mee naar bed. Om me heen heb ik veel zwangere en net bevallen vriendinnen. Heel erg leuk, maar ook heel moeilijk.

Helaas is mijn vriend er nog steeds niet uit of hij KID wil. Hij vind het heel erg dat hij mij zelf geen kind kan geven en weet niet of hij het aankan als hij weet dat het kindje dan feitelijk niet van hemzelf is. Ik vind dat we niet veel langer kunnen wachten gezien onze leeftijd en de lange wachttijden van een spermadonor. Dit zorgt helaas voor spanningen in onze relatie waardoor hij weer vindt dat we niet aan kinderen moeten beginnen omdat het niet vlekkeloos loopt tussen ons..... een vicieuze cirkel dus!

Ik weet alleen dat ik heel graag moeder wil worden. Het gaat zelfs zo ver dat ik niet weet of we samen verder kunnen als hij deze stap niet wilt zetten.

Ik weet alleen dat ik duidelijkheid wil! Ik denk dat ik hem een paar maanden de tijd ga geven en dat hij dan echt een beslissing moet nemen of hij wel of niet de KID procedure wil opstarten.

Hebben meer meiden deze ervaring en misschien wel tips?

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hi Dani,

Ik kan niet uit ervaring spreken, maar ik kan jullie beide wel begrijpen.

Het laatste wat je moet doen is hem een tijdslimiet geven. Je zet hem hiermee figuurlijk natuurlijk het mes op de keel. Dat geeft hem ook een heel naar gevoel. Het is voor hem natuurlijk heel moeilijk om deze beslissing te maken, want elke beslissing heeft zeer grote consequenties.

Aan de andere kant snap ik ook heel goed dat jij niet wil blijven afwachten hoe hij jouw leven hierin beslist. Het is net alsof hij het laatste woord heeft en jij hierin niets meer te zeggen hebt.

Wat je beter kunt doen, mijn inziens, is aangegeven dat je deelgenoot wil zijn van zijn beslissing. Dit betekent dat jullie er samen over gaan praten, zonder dat er gelijk conclusies worden getrokken, dat kan pas over enkele weken. Maar door samen veel te praten over wat je allebei voelt en ervaart maak je elkaar deelgenoot en beleef je weer het wij-gevoel. Laat hem maar eens vertellen wat er allemaal door hem heen gaat en deel zelf ook je verdriet en angst.

Je zou samen op internet op zoek kunnen gaan naar informatie, je zou een stel kunnen zoeken die in eenzelfde situatie heeft gezeten, waarvan de man eens contact heeft met jouw man. Gewoon om de ervaring te delen. Jullie zouden samen vast een keer naar het ziekenhuis kunnen gaan voor informatie. Je zou een psycholoog kunnen zoeken om eens met jullie beide te praten om zo te kunnen bemiddelen in de gevoelens van jullie allebei.

Maar denk erom. Dit alles met het doel om samen tot een goede beslissing te komen en niet om hem te overtuigen van jouw gelijk!!!

Heel veel sterkte.
Groetjes