Hoi Anoniem,
Tja, wat zal ik hier nou eens op schrijven? Zelf heb ik onze eerste dochter gekregen toen ik 16 was. Niet gepland natuurlijk, maar een abortus wilde ik niet (mijn vriend, nu mijn man, gelukkig ook niet). Mijn ouders waren natuurlijk niet echt blij. Ik heb mijn middelbare school afgemaakt (mijn man had al een vaste baan en een huis, we schelen 6 jaar) en toen is onze dochter geboren. Ze is nu 11 en we hebben nooit ergens spijt van gehad. Maar als ik meisjes van jouw leeftijd hoor praten dat ze gepland een kindje willen dan denk ik toch wel bij mijn eigen: "Alsjeblieft, denk toch na!!!!". Beetje hypocriet van mij want ik heb er toendertijd voor gekozen om mijn kindje te houden, maar een abortus wilde ik pertinent niet. Maar ik ben wel eerlijk en hoop niet dat een van mijn dochters (we hebben er nu twee) later op 16-jarige leeftijd naar mij toe komt met het nieuws dat ze zwanger is. Dat hoop ik echt niet. Want ik weet hoe het is, echt zwaar. Je gaat een leven aan dat niet bij je leeftijd past. Er zijn nog zoveel dingen te doen en te zien, diploma's te halen en werkervaring te genieten. Ik zeg niet dat het onmogelijk is maar wel moeilijker....En hoe zullen je ouders reageren, want neem maar van mij aan dat je iemand nodig hebt, die je steunt. En je hebt woonruimte nodig en goede financien, want het kost allemaal wel wat hoor.
Ik begrijp uit jouw verhaal dat je een baby wilt om je eerste kindje te vervangen. Maar kinderen zijn niet te vervangen hoor. Je zult toch altijd een kindje missen.....
Ik denk persoonlijk, en dat is niet negatief bedoeld, dat je beter hulp kunt gaan zoeken om je abortus te verwerken.
Wat is wijsheid??
Ik wens je veel succes met het nemen van deze beslissing en hoop dat je er niet te licht over denkt. Groeten Hendrika........
