Hallo allemaal,
Ik wil graag mijn verhaal kwijt en hiermee andere moeders die wanhopig zijn proberen te helpen.
Na een zeer snelle bevalling ben ik eind vorig jaar, een week tevroeg, van mijn eerste kindje, een zoon, bevallen.
Na lekker de rest van de middag en avond hem bij ons gehad te hebben dachten we hem in zijn wiegje te leggen om te slapen. Hij lag er nog niet in of hij krijste alles bijelkaar. Dus wij dachten dit is zielig laten we hem maar bij ons nemen, en ja hij werd stil. Ook de borstvoeding lukte niet, hij kon mijn tepel niet goed pakken en ook met de voeding gilde hij alles bij elkaar.
Na een paar dagen zei ik tegen mijn partner hij heeft pijn, maar ja, als er dan weer iemand bij was en hij lag heerlijk te slapen dacht ik weer dat ik me druk maakte om niks.
Na 6 weken van gillen en krijsen zijn we hem gaan inbakeren. Wat een verademing, hij ging slapen en krijste niet meer. Maar helaas na 5 dagen was ook dit weer voorbij en de 6e dag begon het weer overnieuw. Aangezien je doorzettingsvermogen moet hebben om dit vol te kunnen houden hebben we toch doorgezet. Na een paar slechte dagen kwamen er toch altijd ook weer een paar goede dagen en was ons kleine kereltje heel erg vrolijk. Dus toch een goede zet.
Na ruim 8 weken vond ik het toch niet normaal dat hij de hele dag kon huilen, plus ik voelde bij elke voeding zijn nekje een aantal keren knakken. Ik was inmiddels overgegaan op de fles omdat ik dacht dat het met de borstvoeding te maken had.
Na het eerste prikje heeft hij voor het eerst weer moord en brand gegild, nu wist ik zeker dat hij pijn had, en was ervan overtuigd dat hij al die tijd pijn had gehad. Ik ben op internet gaan zoeken en kwam op de site www.kiss-kinderen.nl terecht.
Wat herkenbaar waren veel dingen, het gillen, het overstrekken, het kuchen, het niet kunnen slikken, noem maar op. Maandag hebben we meteen naar een manueel therapeut in Ede gebeld. Woensdagochtend konden we meteen al terecht. En ja, ons zoontje blijkt het Kiss syndroom te hebben.
Wat een verademing dat je gewoon weet wat het is, en dat er wat aan gedaan kan worden.
Het enige wat me wel een beetje spijt is dat ik niet eerder mijn gevoel gevolgd heb, maar aan de andere kant er zijn ouders die er pas na maanden of jaren achter komen dat hun kind dit heeft. Ik mag dus van geluk spreken dat ik het knakje voelde en verder ben gaan zoeken.
Dus beste moeders, heb je net zoals ik een krijsende baby thuis, neem er dan geen genoegen mee dat ze zeggen dat je een huilbaby hebt. Een baby huilt niet voor niks, dat blijkt wel weer, ons zoontje heeft gewoon 9 weken met hoofdpijn rond gelopen. Denk je eens in hoe je jezelf zou voelen, alsmaar hoofdpijn.
Ik ben blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb, en heb nu een heerlijk ventje die lekker aan het brabbelen is en voldaan en tevreden in zijn bedje ligt.
Ik wil graag mijn verhaal kwijt en hiermee andere moeders die wanhopig zijn proberen te helpen.
Na een zeer snelle bevalling ben ik eind vorig jaar, een week tevroeg, van mijn eerste kindje, een zoon, bevallen.
Na lekker de rest van de middag en avond hem bij ons gehad te hebben dachten we hem in zijn wiegje te leggen om te slapen. Hij lag er nog niet in of hij krijste alles bijelkaar. Dus wij dachten dit is zielig laten we hem maar bij ons nemen, en ja hij werd stil. Ook de borstvoeding lukte niet, hij kon mijn tepel niet goed pakken en ook met de voeding gilde hij alles bij elkaar.
Na een paar dagen zei ik tegen mijn partner hij heeft pijn, maar ja, als er dan weer iemand bij was en hij lag heerlijk te slapen dacht ik weer dat ik me druk maakte om niks.
Na 6 weken van gillen en krijsen zijn we hem gaan inbakeren. Wat een verademing, hij ging slapen en krijste niet meer. Maar helaas na 5 dagen was ook dit weer voorbij en de 6e dag begon het weer overnieuw. Aangezien je doorzettingsvermogen moet hebben om dit vol te kunnen houden hebben we toch doorgezet. Na een paar slechte dagen kwamen er toch altijd ook weer een paar goede dagen en was ons kleine kereltje heel erg vrolijk. Dus toch een goede zet.
Na ruim 8 weken vond ik het toch niet normaal dat hij de hele dag kon huilen, plus ik voelde bij elke voeding zijn nekje een aantal keren knakken. Ik was inmiddels overgegaan op de fles omdat ik dacht dat het met de borstvoeding te maken had.
Na het eerste prikje heeft hij voor het eerst weer moord en brand gegild, nu wist ik zeker dat hij pijn had, en was ervan overtuigd dat hij al die tijd pijn had gehad. Ik ben op internet gaan zoeken en kwam op de site www.kiss-kinderen.nl terecht.
Wat herkenbaar waren veel dingen, het gillen, het overstrekken, het kuchen, het niet kunnen slikken, noem maar op. Maandag hebben we meteen naar een manueel therapeut in Ede gebeld. Woensdagochtend konden we meteen al terecht. En ja, ons zoontje blijkt het Kiss syndroom te hebben.
Wat een verademing dat je gewoon weet wat het is, en dat er wat aan gedaan kan worden.
Het enige wat me wel een beetje spijt is dat ik niet eerder mijn gevoel gevolgd heb, maar aan de andere kant er zijn ouders die er pas na maanden of jaren achter komen dat hun kind dit heeft. Ik mag dus van geluk spreken dat ik het knakje voelde en verder ben gaan zoeken.
Dus beste moeders, heb je net zoals ik een krijsende baby thuis, neem er dan geen genoegen mee dat ze zeggen dat je een huilbaby hebt. Een baby huilt niet voor niks, dat blijkt wel weer, ons zoontje heeft gewoon 9 weken met hoofdpijn rond gelopen. Denk je eens in hoe je jezelf zou voelen, alsmaar hoofdpijn.
Ik ben blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb, en heb nu een heerlijk ventje die lekker aan het brabbelen is en voldaan en tevreden in zijn bedje ligt.