Hai,
Mijn dochter van 4 jaar huilt erg snel en elke keer als ze zich (zachtjes) stoot, struikelt, botst of wat dan ook. Niet huilen met tranen, maar duidelijk gemaakt en soms wel 5-10 minuten lang. Soms elk half uur of vaker. Als ze zich echt pijn doet en echt huilt (dat verschil hoor je goed) dan knuffel/troosten wij haar uiteraard tot het over is. Als ze gemaakt huilt geef ik haar een kusje op de pijnlijke plek en zeg dat het vervelend is dat ze pijn heeft, maar ik merk dat als ze door blijft huilen/jammeren ik een steeds bozere stem op zet waarin ik haar vraag te stoppen met huilen. Dit helpt uiteraard niet. Naar mijn idee wil ze op dat moment aandacht (lang aandacht, niet een korte knuffel), maar ik heb het idee dat ik met die aandacht geven het ook in stand houdt. Mijn vriend probeert het nu te negeren, dat snap ik, maar ik wil ook niet dat ze denkt dat we haar niet zien als ze pijn heeft. Het huilen valt extra op naast haar broertje van 2 die alleen huilt als hij zich echt pijn heeft.
Heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik zou graag willen dat ze iets sterker in haar schoenen staat en niet een drama maakt bij elke keer dat ze zich stoot, maar ik wil ook niet voorbij gaan aan haar verdriet/ aandacht vragen.
Groetjes, sanne
Mijn dochter van 4 jaar huilt erg snel en elke keer als ze zich (zachtjes) stoot, struikelt, botst of wat dan ook. Niet huilen met tranen, maar duidelijk gemaakt en soms wel 5-10 minuten lang. Soms elk half uur of vaker. Als ze zich echt pijn doet en echt huilt (dat verschil hoor je goed) dan knuffel/troosten wij haar uiteraard tot het over is. Als ze gemaakt huilt geef ik haar een kusje op de pijnlijke plek en zeg dat het vervelend is dat ze pijn heeft, maar ik merk dat als ze door blijft huilen/jammeren ik een steeds bozere stem op zet waarin ik haar vraag te stoppen met huilen. Dit helpt uiteraard niet. Naar mijn idee wil ze op dat moment aandacht (lang aandacht, niet een korte knuffel), maar ik heb het idee dat ik met die aandacht geven het ook in stand houdt. Mijn vriend probeert het nu te negeren, dat snap ik, maar ik wil ook niet dat ze denkt dat we haar niet zien als ze pijn heeft. Het huilen valt extra op naast haar broertje van 2 die alleen huilt als hij zich echt pijn heeft.
Heeft iemand tips om hiermee om te gaan? Ik zou graag willen dat ze iets sterker in haar schoenen staat en niet een drama maakt bij elke keer dat ze zich stoot, maar ik wil ook niet voorbij gaan aan haar verdriet/ aandacht vragen.
Groetjes, sanne