Ben inmiddels 20 weken zwanger van de 3e, en nog steeds zo moe en slap als... Ja, als wat eigenlijk... Ik ben nauwelijks vooruit te branden, het huis ziet eruit als een enorm slagveld, ben humeurig als de pest en moet mezelf regelmatig een halt toeroepen omdat ik dan te streng ben voor mijn 2 kindjes, heb nergens zin in, kan niet genieten van lekker eten omdat ik anders kotsmisselijk word (gelukkig niet braken) of de hele avond krampen heb met als gevolg dat ik volgens mij eerder aan het afvallen ben dan aankomen..
Voor mijn gevoel is er ook niemand in de buurt die ook maar enigszins zijn/haar best doet om mij een beetje te begrijpen (ja, jij wilde toch zo nodig een derde...) of ze doen net alsof hun neus bloedt... Zo probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan overal met een glimlach te verschijnen terwijl ik het liefst in huilen uit zou willen barsten, eens flink zou willen schreeuwen, of gewoon lekker naar bed gaan en dan de eerstkomende 20 weken er niet meer uitkomen.
Begrijp me niet verkeerd, ondanks alles geniet ik met volle teugen van deze zwangerschap en kan ik niet wachten om de kleine uk te ontmoeten en vast te houden. Maar o, wat zou het fijn zijn eens lekker bij iemand te kunnen zeuren en klagen zonder me schuldig te voelen.
Voor mijn gevoel is er ook niemand in de buurt die ook maar enigszins zijn/haar best doet om mij een beetje te begrijpen (ja, jij wilde toch zo nodig een derde...) of ze doen net alsof hun neus bloedt... Zo probeer ik zo goed en zo kwaad als het kan overal met een glimlach te verschijnen terwijl ik het liefst in huilen uit zou willen barsten, eens flink zou willen schreeuwen, of gewoon lekker naar bed gaan en dan de eerstkomende 20 weken er niet meer uitkomen.
Begrijp me niet verkeerd, ondanks alles geniet ik met volle teugen van deze zwangerschap en kan ik niet wachten om de kleine uk te ontmoeten en vast te houden. Maar o, wat zou het fijn zijn eens lekker bij iemand te kunnen zeuren en klagen zonder me schuldig te voelen.