<p>Mijn zoontje van 19 maanden heeft net een heftige slaapregressie achter de rug. Tijdens die regressie konden we hem niet alleen in slaap laten vallen en lukte het me uiteindelijk om op de gang te zitten met zijn deur op een kier tot hij sliep. </p><p>Als ik eerder wegging, gooide hij zijn knuffels uit bed, zodat ik weer zijn kamer in moest.</p><p>Dit krijgen we er nu dus niet meer uit, ik begrijp dat hij dit doet om te checken of ik er nog ben. Maar ik zit dus vaak een half uur lang op de gang, totdat hij eindelijk ontspannen ligt en wil gaan slapen. Ik kan meerdere keren zijn kamer in, om zijn knuffels terug te gooien, ik zeg dan alleen streng: "Liggen! Slapen", hij krijgt geen aandacht verder.</p><p>Maar het begint behoorlijk irritant te worden,ik moet door mijn huis sluipen totdat meneer slaapt, anders gooit hij ze weer uit bed. Iedereen loopt op eieren voor hem... en dat is gewoon too much... knuffels naast bed laten liggen resulteert in een huilbui die overgaat in paniek. Zonder knuffels slapen betekent om 5.30 wakker in paniek, omdat hij alleen is en dan moeten we echt bij hem blijven tot hij slaapt... </p><p>Iemand ervaring, of de gouden tip?</p>