Komt het gevoel ooit weer?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Misschien is mijn verhaal hier niet helemaal op de juiste plek, maar ik weet niet waar anders wel...

Ons verhaal begint mei 2005 als ik zwanger raak. We kunnen ons geluk niet op!
Mijn zwangerschap verloopt niet helemaal geweldig. Maar we verwachten na 3 echo's ook niks anders dan een gezonde baby.

De bevalling was een hel! Ik had het hellp-syndroom maar moest wel op de natuurlijk manier gaan bevallen. Maar na drie dagen weeen en 1 cm ontsluiting verder lijkt het niet op de normale manier  te gaan lukken. Wanneer dan ook nog de hartslag van de  baby bijna helemaal weg valt en ze denken dat de placenta los heeft gelaten breekt er paniek uit en moet ik meteen naar de OK. Daar wordt via een keizersnee onze zoon geboren.

Dan is het stil en breekt er paniek uit. Niks geen felicitaties...
Niemand weet wat onze zoon heeft maar het is duidelijk dat er iets goed mis is.
Pas na enkele dagen wisten we onze zoon waarschijnlijk zou hebben. En na een half jaar krijgen we de DNA-uitslag. Onze zoon heeft een zeer zeldzaam syndroom. Het is een spontane gen-mutatie, waar iedere vrouw in Nederland een kans op heeft van 0.018%. Voor een volgend kind is er verhoogde kans op herhaling van 1%.

Nu anderhalf jaar later... het is een heerlijk mannetje. Maar hij is ernstig motorisch beperkt, moet veel naar het ziekenhuis, veel operaties ondergaan en heeft intensieve therapie nodig. Wat ons nog allemaal precies te wachten staat is nog allemaal erg onzeker. En dat is soms zwaar heel zwaar.

Soms voel ik me schuldig dat ik er niet aan moet denken om nog een kindje te krijgen. En vraag ik me af of het gevoel om nog een kindje te krijgen ooit wel gaat komen...

Ik vraag me af of  er mensen zijn hier dit gevoel herkennen?

Liefs...

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik weet niet of het gevoel voor jou ooit weer komt.

Als je echter meemaakt wat jij hebt meegemaakt, denk ik dat niets normaal is geweest.
Het is allemaal anders dan je vooraf hebt gedacht en dat vraagt een hele flexibele instelling en aanpassingsvermogen. Zo te horen is dat jullie goed afgegaan.
Tussen die zware momenten zijn er vast ook heel veel mooie momenten.

Wellicht komt het gevoel nog wel. Ik heb een gezond kind gekregen en pas toen hij 16 maanden was had ik zoiets van ja, ik denk dat ik nog wel een tweede zou willen.
Het heeft toen nog 4 maanden geduurd voordat wij met de anticonceptie stopten (vooral omdat mijn man zoiets had van, schat het kan ook nog wel even duren voor het raak is, dus laat die pillen maar liggen, ik had 3 mk's gehad voor de eerste).

En inderdaad na nog een MK vorig jaar (net na de 14 weken echo is het kindje overleden), ben ik nu gezond zwanger van de tweede (iets meer dan 18 weken). Het voelt nu goed en ik heb er echt zin in, maar ik heb niet de angst die jij hebt.
Mijn grootste angst is nu voorbij, omdat ik voor mijn gevoel uit de gevarenzone ben (nav mijn negatieve ervaring vorig jaar).
Jij hebt dit niet, voor jou is de angst er waarschijnlijk tot na de bevalling (maar misschien kun je veel uitsluiten met testen vooraf, mits je die wilt).

Ik kan je dus geen antwoord geven, maar wel veel sterkte wensen!!

gr mama vanMd

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Wat een verhaal..... wat is er toch een hoop verdriet naast alle 'gezonde & blije' verhalen.......
Ik wil hier ons verhaal niet helemaal uit de doeken doen maar in het kort; ons eerste kindje was een baby van 8 maanden toen er iets 'mis' ging met haar en toen zij ongeveer een jaar was bleek ook zij aan een zeer zeldzaam syndroom te lijden als gevolg van een kwaadaardig tumor wat pas 3 maanden later gevonden en verwijderd kon worden. Het syndroom met o.a. motorische problemen en ataxie kon niet genezen worden en ook voor ons zal in de verre toekomst moeten blijken in hoeverre het 'goed' komt met haar. Inmiddels is zij 2,5 en ruim een jaar 'vrij' van kanker. Motorisch gezien gaat het beter maar nog niet goed, lopen en spreken kan ze nog niet.
Ondanks de vele zorgen en verdriet verwacht ik over een paar weken onze tweede. We zaten al minder maar toch nog volop in de ziekenhuismolen toen de behoefte ons gezin uit te breiden bij ons allebei groeide. Misschien ook juist wel voor onze oudste, om toch het gezin te vormen waar we voor haar aandoening ook van droomde. En we waren en zijn danook heel dankbaar dat er nog een kindje bij mag komen. De onbezorgdheid is wel verdwenen en vanzelfsprekend is niets meer (voor zover dat voor ons al zo was maar ik zie dat wel heel erg om me heen bij anderen!). Alles voelt anders en genieten van de zwangerschap is moeilijk. Maar om je vraag te beantwoorden; JA, het kan dus toch dat je toch het verlangen naar een volgend kindje gaat voelen. Maar ook als dat verlangen er niet komt vind ik dat wel begrijpelijk. Als ik zie wat wij zelf ook hebben meegemaakt en meemaken dan kan ik me heel goed voorstellen dat de wens voor een tweede uitgedoofd is. Dat kan iemand met gezonde kinderen zich niet voorstellen. Neem het jezelf niet kwalijk wanneer die wens niet komt en wanneer die wens wel weer gaat groeien; probeer alle leeuwen en beren dan te negeren en de toekomst in te kijken. Je bent sterker dan je denkt. Heb vertrouwen!
Ik hoop dat je toekomt wat je wenst! liefs....